CD: Admiral Freebee - The Honey and The Knife

Amai amai, Admiral Freebee had me toch een debuut in 2003, een self-titled album dat onderhuids kroop en authentieke rock wasemde door je poriën. Persoonlijk was ik wat teleurgesteld in de twee vervolgplaten die Tom Van Laere uitbracht in de jaren erna. In de persmailing kwam de nieuwe Admiral voorbij en bij het zien van zijn naam dacht ik meteen aan het debuut. Met de hoop dat Van Laere weer zo'n juweeltje uit zijn mouw kon schudden schreef ik de platenmaatschappij aan. Het risico dat het een voortborduursel zou zijn op de laatste twee platen verdrong ik even.

De nieuwe van Admiral Freebee heet The Honey and The Knife en net als bij het debuut staat Jo Francken aan de knoppen als producer. Van Laere kreeg de tijd in de thuisstudio van Francken om ideeën uit te werken en gedachten te laten bezinken. Dat deed hem blijkbaar goed, want het materiaal is toch van beduidend hogere kwaliteit dan de opnames van de afgelopen keer in Amerika met bekende muzikanten, maar in korte tijd. Nu was het back-to-basic, samen met zijn muzikale partner in crime Francken, die Van Laere al meer dan tien jaar bijstaat. Naast de tijd in de studio, nam Van Laere nu ook de tijd in het leven, tijdens lange wandelingen bedacht hij melodietjes, structuren en teksten. Als undercover muzikant testte hij zijn hersenspinsels uit in cafés en bracht zo ook uren door in Amsterdam. Het levert een plaat op die oprecht en met een regelrecht gevoel uit het hart zijn stempel drukt.

We kunnen wel stellen dat Admiral Freebee terug is op het hoogste niveau. The Honey and The Knife bevat tracks waar Mick Jagger, dEUS, Neil Young en andere muzikale grootheden jaloers op kunnen zijn. De plaat opent met heel andere referenties: stop Grinderman, Lou Reed en Tom Waits in een blender en je krijgt 'Blues from a Hypochondriac (Always Hoping for the Worst)'. Rauwe schreeuwvocalen, pompende ritmesectie en snerpende gitaaraanslagen. Tandenknarsende bluesrock in de goede zin van het woord. 'My Hippie Ain't Hip' kent sterke parallellen met dEUS. Verder hoor je vooral de Rolling Stones en Mick Jagger invloeden terug op dit album. De prachtige serene klanken van 'Hymns For Demons' en 'Home' bijvoorbeeld. Dat is singer-songwriter vakmanschap pur sang. Of de dreigende en melancholieke sfeer die 'The Art Of Walking Away' met zich mee draagt. 'Always On The Run' valt in die zin enigszins buiten de boot omdat de disco en jaren tachtig Jagger hier wel de kop op steekt. Maar denk niet dat Admiral Freebee in copy-paste modus verkeert, hij is gewoonweg zijn eigen ding aan het doen, en dat ding is weer van zeer hoog niveau.

The Honey and The Knife is de tweede geniale plaat van Admiral Freebee gevuld met overheerlijke bluesrock die laveren tussen rust en onrust. Stormachtige golven flankeren het rustige vaarwater, maar de Admiraal houdt in beide gevallen zijn roer kaarsrecht. Tom Van Laere kan met de wind in zeilen fier op de punt van vaartuig gaan staan en alle lof die dit album verdient in ontvangst nemen.