Film: Vincere
Enkele jaren voor de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) ontmoet schoonheidsspecialiste Ida Dalser (Giovanna Mezzogiorno) Benito Mussolini (Filippo Timi). Voor haar is het liefde op het eerste gezicht en na enige tijd lijkt hij ook voor haar te vallen. Zij heeft zoveel voor hem over dat ze alles wat ze heeft verkoopt zodat hij een krant kan beginnen om zijn politieke ideeën te verspreiden. Ze trouwen en krijgen een kind, Benito Albino Mussolini. Na de Eerste Wereldoorlog ontkent Mussolini echter dat ze ooit zijn getrouwd en dat het kind van hem is. Ida pikt dit niet. Ondanks het feit dat Mussolini al met een andere vrouw is, is Ida vastbesloten haar plaats naast hem terug te krijgen. Op een gegeven moment laat Mussolini haar zelfs in een inrichting stoppen om haar het zwijgen op te leggen. Maar verstommen doet de trotse en stugge Dalser allerminst. Vernederd, bedrogen, bestolen en belogen maar vastbesloten niet te breken, vecht ze tegen de bierkaai voor erkenning van zichzelf en haar zoon als de vrouw en de nakomeling van Il Duce.
Het bovenstaande klinkt ongeveer net zo verzonnen als de plot van het creatief gespelde Inglourious Basterds, waarin de Nazi's een historisch totaal inaccuraat lesje geleerd wordt. Maar in tegenstelling tot wat Quentin Tarantino verzonnen heeft voor zijn veelgeprezen oorlogssprookje, is het verhaal van Vincere (Italiaans voor winnen) echt gebeurd. Dat Mussolini vanaf een bepaald moment alleen nog maar voorbijkomt op een aantal archiefbeelden en niet meer door Timi wordt gespeeld is dan ook niet misplaatst. Tevens toont het aan dat het regisseur Marco Bellocchio niet te doen is om de fascistische leider maar om het krankzinnige verhaal van Ida Dalser.
Vincere heeft een aantal overeenkomsten met Clint Eastwoods Changeling uit 2008. Zo hebben beide waargebeurde films een sterke moeder in de hoofdrol die als een ware David een systeem bevecht, uiteindelijk in een inrichting wordt geplaatst en ook daar blijft ageren tegen het haar aangedane onrecht. En net als Angelina Jolie - die in Changeling door de LAPD bewust met het verkeerde kind wordt opgezadeld ter vervanging van haar vermiste zoon en dit niet pikt - zet ook Mezzogiorno een heftige toprol neer. Woede, wanhoop, passie, pijn, paranoia en de steeds dunner wordende scheidslijn tussen waarheid en waan. De mooie, op Marion Cotillard-lijkende Mezzogiorno weet het allemaal even geloofwaardig neer te zetten. Aan Timi heeft ze overigens eersteklas tegenspel. De ernstige, starre blik in zijn ogen verraad zijn megalomane toekomstvisie, die hij door alles heen constant voor zich lijkt te zien.
De zwaarte van het onderwerp heeft Bellocchio er niet van weerhouden een paar luchtige fragmenten in de film te stoppen. Het moment waarop een bioscooppianist doodkalm doorspeelt terwijl de bezoekers met elkaar op de vuist gaan, is een vrolijke ode aan olijke slapstick. De scène waarin Mussolini zegt te zullen bewijzen dat God niet bestaat, zal ongetwijfeld niet alleen bij Ida voor een glimlach zorgen. Verder is Vincere een redelijk heftige en prima in beeld gebrachte vertelling van een bijzonder intrigerend en bizar verhaal met twee puike hoofdrolspelers. Timi is een onheilspellende Mussolini en Mezzogiorno tilt zichzelf en de film naar een hoger plan met een indrukwekkende tour de force.