DVD: Steel City

Steel City is een film die in 2006 in Amerika uit is gekomen, maar pas dit jaar in de Nederlandse schappen ligt. Meteen komt er een vraag naar boven: Was het het wachten waard of had de film beter in Amerika kunnen blijven?

Vader Carl Lee is alcoholist. Na een auto-ongeluk met fatale afloop wordt hij in de gevangenis gegooid. Twintig jaren verstrijken en zijn zonen PJ en Ben staan er met hun moeder en stiefvader alleen voor. De problemen voor de twee broers stapelen zich steeds meer op. Ben heeft flinke ruzies met zijn vrouw omdat hij vreemdgaat voor het leven en PJ heeft problemen op het werk en met zijn vriendin. Als tot overmaat van ramp de bank PJ uit huis gooit en de nutsbedrijven stoppen met het leveren van gas, licht en water, neemt oom Vincent PJ onder zijn vleugel. Het gaat echter nog meer bergafwaarts als PJ zijn baan verliest en een knallende ruzie krijgt met Ben. Als alle problemen van de familie op tafel liggen, komt er nog eentje bij: Het ongeluk van vader Carl blijkt helemaal geen ongeluk te zijn.

Het verhaal is verschrikkelijk langdradig en gaat eigenlijk nergens over. De film die anderhalf uur duurt komt eigenlijk na vijf kwartier een beetje op gang, maar zelfs na dat moment gebeurt er bar weinig. Mocht je even naar de wc willen gaan of wat willen drinken, dan kan dat gerust: je mist helemaal niks. Het geheel is op zo'n manier geschreven dat je zelfs na het kijken nog met een hoop vragen zit: Wat zat er nou echt achter het ongeluk, wie is de vriendin van PJ nou echt, hoe komt Vincent aan zo veel geld et cetera et cetera. Meestal kun je dit opmaken uit de gebeurtenissen en gesprekken in een film, maar in Steel City is dit zeer karig. Weinig gebeurtenissen en een overload aan slap geouwehoer krijg je in korte tijd over je heen. Als er nou iets nuttigs wordt gezegd in die gesprekken dan is het nog goed, maar helemaal niks is interessant of belangrijk voor het verhaal.

Het acteerspel maakt de boel ook niet beter. Emoties blijven zeer oppervlakkig en flauw, het komt totaal niet uit de verf. Ook de momenten waar iets emotioneel hoort te zijn, komen niet goed over. Maar hier heeft de geluidsafdeling ook enige blaam. De soundtrack is, alleen op de enkele momenten dát je wat hoort, een vervelende knetterende ruis die dermate afleidt, dat je de film niet lekker kan doorkijken. Samen met een slordige montage maakt dit de hele film van begin tot eind een drama (en zeker geen 'thriller', zoals op de cover staat) om naar te kijken.

Nee, dit is een mislukte film met een verhaal waar zeker iets goeds mee gemaakt kon worden. Het is allemaal veel te langdradig, oninteressant en niet bijzonder om naar te kijken. Voor kwaliteit kun je dit beter laten liggen en lekker een andere film erbij pakken.