Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers

Lang, lang geleden, toen de Wii nog Revolution heette, kondigde Square-Enix een 'Final Fantasy'-game aan. Het was een nieuw deel uit de 'Crystal Chronicles'-serie en beloofde een verfrissende titel te worden. Na een paar screenshots hoorden we opeens niets meer van de game, maar Square-Enix blies na vier jaar het project plotseling nieuw leven in. Nu zijn we hier dan en hebben we eindelijk de game. Was Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers het lange wachten waard?

Zoals je wellicht al aan titel hebt kunnen merken is Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers geen game uit de main-serie, maar uit de 'Crystal Chronicles'-serie. Net zoals de vorige delen uit de 'Crystal Chronicles'-serie heeft dit deel ook een compleet andere wending dan je gewend bent. Het verhaal is simpeler, de turn-based gameplay maakt plaats voor action-based gameplay en in plaats van ruim dertig uur gameplay hebben we een game met amper 15 uur gameplay gekregen. Zelfs voor een 'Crystal Chronicles'-game is het anders dan normaal. De enige link tussen de vorige delen is de aanwezigheid van de vier rassen!

Dit keer dus geen verhaal met grote politieke complotten en verschillende personages, maar een verhaal dat vooral om het hoofdpersonage draait. Je kruipt in de huid van Layle, een avonturieke crystal bearer die vaak in gevaarlijke situaties belandt. Een crystal bearer heeft een stuk kristal op zijn lichaam zitten en bezit hierdoor krachten die normale mensen niet bezitten. Helaas is dit niet iets positiefs. Crystal bearers worden namelijk erg gediscrimineerd in een wereld waar het gebruik van magie streng verboden is. Toch schaamt Layle zich er niet voor. Zo kan hij met zijn krachten objecten en personen van een afstand manipuleren. Dit betekent dus dat je met behulp van telekinese voorwerpen of personen kunt dragen en gooien. Deze kracht vormt gelijk het grootste onderdeel van de gameplay.

Door de WiiMote op een object te richten en vervolgens op de B-knop te drukken kun je diens bewegingen manipuleren. Bij zwaardere objecten of vijanden moet je langer richten. Hierdoor moet je proberen tactisch te richten en moet je zorgen dat je niet geraakt wordt. Heb je het eenmaal voor elkaar gekregen een vijand zogenaamd te 'locken', dan kun je deze naar links, rechts of boven gooien. Door vijanden tegen elkaar te gooien kun je ze verslaan. Hoewel dit een tijd lang leuk en verfrissend is, houdt het al snel op met de pret. Dit combat-system heeft namelijk veel gebrek aan diversiteit. Daarnaast ben je meer aan het stoeien met de camera dan met de vijanden op het scherm. Hoewel je de camera-hoek met de D-Pad kunt veranderen, blijft het zeer frustrerend als de camera om de haverklap in een foute hoek gaat staan. De game heeft hiernaast ook vaak de neiging je bewegingen met de WiiMote verkeerd te registreren. Als je bijvoorbeeld een voorwerp naar boven wil gooien, komt het dikwijls voor dat je personage naar rechts of links gooit. De camera en de controls kunnen dus heel erg frustrerend werken, vooral als je in moeilijkere of uitdagende situaties verkeert.

Zulke situaties zijn er misschien niet veel, maar Square-Enix probeert dat weer recht te zetten door een tijd-limiet van zo'n vijf minuten te zetten op de gebieden. Wanneer je op een gebied met vijanden komt, moet je ervoor zorgen dat je het portaal, waar de vijanden uitkomen, sluit. Dit kun je echter pas doen als je elke vijand in dat gebied hebt verslagen. Frustrerend genoeg kan het zo nu en dan wel eens voorkomen dat je nog maar een paar vijanden moet verslaan en de limiet erop zit. Dan was al je werk voor niets en mag je daarna opnieuw als een gek voorwerpen en vijanden rondsmijten. Mocht je het wel halen, dan word je beloond met een grotere levensbalk of items waarmee je accessoires kunt maken. Je kunt door middel van accessoires aanpassingen brengen aan je attack, defense, focus, range en luck stats. Op deze accessoires na kent de game overigens geen RPG-elementen. Je kunt niet levellen, classes kiezen of dergelijke zaken aanpassen.

Naast deze gevechten kun je de wereld gaan verkennen en ondertussen ook deelnemen aan tientallen mini-games. De game moedigt je zelfs als het ware aan om naast missies ook te gaan verkennen. Dit doe je eigenlijk ook met plezier, de grootse wereld oogt namelijk prachtig en kleurrijk. The Crystal Bearers is zonder twijfel één van de mooiste Wii-games die er is. Personages stralen charme uit, Moogles zien er pluiziger uit dan ooit te voren en de gebieden zien er strak uit. Mocht je je toch even vervelen, dan zijn de mini-games wat voor jou. Je kunt wanneer je wil deelnemen aan minigames. Deze verschillen over het algemeen heel erg van elkaar. De ene keer kun je op Chocobo's racen en de andere keer vlaggen verzamelen tijdens het kanoën. De mini-games zijn vermakelijk en zorgen voor flink wat afwisseling. De game heeft in dit opzicht wat weg van een sand-box-game.

Ten slotte is het geluid ook vrij goed. De game maakt gebruik van vooral Western-achtergrondmuziek. Hier en daar past het niet bij de situatie in de game, maar sfeervol is het wel. Ze zijn lekker strak en herkenbaar gehouden. De Engelse stemmen zijn wat je ondertussen misschien wel gewend bent bij Engelse stemacteurs: Het is goed, maar kon beter. Persoonlijk vind ik het dan ook jammer dat je geen optie hebt voor Japanse stemmen.

Al met al is Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers absoluut geen slechte game geworden. De game is een grafisch hoogstandje met nieuwe, frisse ideeën en een prachtig verhaal dat je zelf zou moeten ervaren. Helaas heeft de game hier en daar frustrerende minpunten. Zo zijn de camera en controls niet optimaal en verveelt de gameplay toch snel. Ondanks de genoemde minpunten is Final Fantasy Crystal Chronicles: The Crystal Bearers een middelmatige game. De doorzetters zullen veel genieten van de game, maar de meesten zullen vrij snel afhaken.