CD: Falco - The spirit never dies

djkoelkast

 

19 februari 2010, de dag dat Falco 53 jaar geworden zou zijn, kun je de review lezen van zijn nieuwste album genaamd: The Spirit Never Dies.

Falco - The spirit never dies

Falco

Falco brak in 1981 door met Der Kommissar maar is hier vooral bekend van Rock me Amadeus en Jeanny. Falco overleed in 1998 door een autocrash. Sindsdien zijn er diverse werken verschenen, waar The spirit never dies de nieuwste is. Dit album is uitgebracht omdat er kwijtgewaande tapes zijn opgedoken die met Falco zijn opgenomen in 1987 voor het album Wiener Blut, dat in 1988 verscheen. In het booklet is te lezen dat de tapes beschadigd waren geraakt door wateroverlast. Ze zijn in Engeland opgelapt en gedigitaliseerd om er vervolgens nieuwe nummers en dus een heel album mee te maken.

Jeanny

De hoofdreden voor dit album is om eindelijk het officiële derde deel van de Jeanny reeks uit te brengen. Jeanny en Coming Home (Jeanny part 2, Ein Jahr danach) waren al bekend en daar is nu The spirit never dies (Jeanny Final) aan toegevoegd. Jeanny is door vele artiesten gecoverd en gesampled. De versies waar je zeker eens naar moet luisteren zijn die van Reamonn and Xavier Naidoo (met een zeer dubbelzinnige videoclip) en de gesamplede versie An Tagen wie diesen van Fettes Brot.
Van het derde deel zijn al twee versies: Jeanny dry uit 1991 en Where are you now uit 2000. Jeanny dry was echter meer een grap en Where are you now was een ingenieus knip-en plakwerkje van de gebroeders Bolland en kreeg je gratis bij een aanmelding op een website. Jeanny zou een trilogie moeten zijn, maar zonder een ècht deel drie is dat niet compleet. Nu, twaalf jaar na Falco zijn dood is er wel een deel drie.

Nieuwe nummers

De cd belooft ons acht nieuwe songs en de complete Jeanny trilogie. Helaas wordt dat niet helemaal waargemaakt. Er staan twaalf tracks op de cd waarvan de eerste enkel een intro is, de laatste een outro en Poison en Que Pasa Hombre zijn geen geheel nieuwe nummers. Deze stonden al op het andere postume album Verdammt wir leben noch uit 1999. Dit zijn wel iets andere versies, maar zeker geen compleet nieuwe nummers.
Als we gaan tellen komen we op vijf nieuwe nummers en een special mix, maar ook dat klopt niet helemaal. Sweet Symphony blijkt qua muziek wel een nieuw nummer te zijn, maar de teksten zijn gewoon geknipt uit andere tracks, bijvoorbeeld Walls of silence van het album Wiener Blut. Nog frappanter is dat in Sweet symphony ook stukken tekst te horen zijn die gebruikt zijn in maarliefst drie andere nummers op dit album. Alsof de tekst op was en er nog wat muziek op de plank lag. Het is in elk geval duidelijk dat deze nummers niet op deze manier zijn opgenomen en dat het gaat om stukken ingezongen tekst die voor het grootste deel nooit gebruikt zijn.

De Falco-sound



Ondanks dat veel eerdere Falco nummers geschreven zijn door duo Bolland & Bolland hebben de nieuwe nummers zeker een echte Falco-sound. Aan de ene kant niet heel gek, omdat de teksten zijn opgenomen in 1987. De arrengementen zijn echter nieuw, maar hebben toch de sound uit de 80's zonder echt gedateerd te klinken.

The spirit never dies

Een beoordeling van de nummers op zichzelf, dus zonder vooroordelen over nieuwe of hergebruikte teksten:
Return to forever is een intro met een soort preview van wat er komen gaat. Dit loopt naadloos over in de eerste echte song: Nuevo Africano. Het heeft wat weg van de Der Kommissar en Rock me Amadeus stijl, wat van andere schijvers afkomstig is. Dit nummer past erg goed in het oeuvre van Falco en klinkt erg dynamisch. Hierna volgt Jeanny en Coming Home (Jeanny part 2, Ein Jahr danach) die niet zijn gewijzigd, dus niet worden meegenomen in de afzonderlijke beoordelingen.
Dan waar iedereen op gewacht heeft, namelijk The spirit never dies (Jeanny Final). Het klinkt wat minder vol dan de andere nummers, dit zal te maken hebben met de uiteindelijke mastering en geldt vooral voor de instrumenten. Er zit wat te veel aan hoog in de mix en te weinig laag. Het ligt echter als geheel wel goed in het oor. Er is gebruik gemaakt van een achtergrondkoortje, een 80's powerdrum en alle tierelanteintjes die je mag verwachten. Wat wel een enorme domper is, is dat de tekst inhoudelijk niets te maken heeft met Jeanny. Dit voelt dus helemaal niet als een derde en laatste deel van Jeanny. Het nummer op zich is dus heel fijn om te horen, maar de titel The spirit never dies was voldoende geweest. Ook blijft het apart dat de eerste twee delen geschreven zijn door Bolland & Bolland en het derde deel door totaal andere schrijvers, muzikanten en producers is gemaakt. Er was blijkbaar geen echte uithaal van Falco in de tekst te vinden, dus hebben ze hiervoor zangeres Rietta Austin ingezet. Wel netjes dat zij alleen bij de credits genoemd wordt en het niet een soort "Falco ft." idee is geworden.
Que pasa hombre is zoals gezegd al eerder verschenen, het verschil tussen beide versies is overduidelijk: de eind 90's sound is totaal verdwenen en vervangen voor een meer authentiek klinkende orkestband. Een enorme verbetering. Volgens de persberichten zou dit nummer nu zijn opgenomen zoals het eigenlijk bedoeld was, terwijl er toch stukken tekst verdwenen zijn die zijn hergebruikt in Sweet Symphony.
Als we beide versies van Poison vergelijken is eigenlijk het tegenovergestelde te horen. Met snerpende synthesizers in het begin geeft het op dit album niet de authentieke sound en krijgt de versie uit 1999 zeker de voorkeur. Het past wel in het geheel van dit album, maar is geen verbetering ten opzichte van de eerder uitgebrachte uitvoering.
Sweet Symphony is tekstueel een knip-en-plakwerkje, maar muzikaal gezien is het best een lekker deuntje. Helaas is dezelfde zangeres als in The spirit never dies hier net te veel en komt het geheel nogal rommelig en vol over.
Kissing in the Kremlin valt direct weer in de smaak, een heerlijk nummer met een overload aan Falco-sound. Volgens bronnen wordt dit nummer ook als single uitgebracht. Je kunt je het nut afvragen omdat het al op het album staat en Falco zelf er niets meer aan heeft, maar aan de andere kant is het nummer zeker singlewaardig.
Dada love is het laatste afzonderlijke nummer. In de tekst, die eigenlijk bestaat uit een paar regels die steeds worden herhaald, zijn stukken uit andere nummers geknipt. Deze keer niet uit de opnames uit 1987, maar uit veel recentere opnames, namelijk die van vlak voor zijn dood. Het nummer zelf komt erg rommelig over en is niet echt een aanwinst.
Het slot van dit album bestaat uit The spirit never dies (Jeanny final) the special mix van wel drie seconden langer dan het origineel en een outro er aan vastgeplakt vol met orchestraal geweld en een enorme uithaal van Rietta Austin. Als je de outro, die Forever heet, er aan vast laat is het een nummer van meer dan zeven minuten en had dit wel de normale versie mogen zijn. Het orkest aan het einde klinkt zeer dynamisch, je ziet het bijna voor je. Dit zou wel eens voor een kippenvelmomentje kunnen zorgen.

Conclusie

De Falco-liefhebber kan zich zeker vinden in dit album, maar merkt ook dat er toch wel erg veel met de schaar en plakband is gewerkt. Tekstueel zal het album enigszins tegenvallen, maar over het geheel gezien is het wel een aanvulling voor de cd kast. Het lijkt erop dat er toch vooral is nagedacht over veel verkopen, want als er geen melding was gemaakt dat dit album Jeanny deel drie zou bevatten zou het waarschijnlijk wat minder verkopen. Geld verdienen over de rug van een overleden artiest of het daadwerkelijk af willen maken van verloren gewaand onderbroken werk, wie zal het zeggen? Het album krijgt in elk geval een zeer ruime 4 sterren.