Vancouver 2010

Games rondom de Olympische Spelen bestaan er sinds jaar en dag. Vroeger was het vooral de taak van de speler om zo snel op de knopjes te rammen om de eerste plaats te bereiken. Dit was leuk om met een biertje en wat vrienden op de bank te spelen. Helaas is dat met Vancouver 2010 niet het geval, want dit spel is gewoon één grote ramp.

Om maar met de deur in huis te vallen, deze game mist een belangrijk iets, namelijk gameplay. Het is in deze game nauwelijks aanwezig. In de magere zes verschillende aanwezige sporten (verdeeld over veertien onderdelen) doe je vooral hetzelfde. Dat is op zich niets nieuws voor een spel dat draait om de Olympische Spelen, maar hier is het gewoon niet leuk. Veel sportonderdelen voelen hetzelfde aan en vragen alleen of je drie keer op X/A wilt drukken en druk je één keer een halve seconde later dan gewenst is, kun je de gouden plak meteen vergeten. Zo bestaan zes van de veertien sportonderdelen uit het naar beneden racen van een berg, met ski’s of een snowboard, alleen heeft de game maar één berg en voelt de gameplay van de zes onderdelen identiek aan. Dit geldt ook voor de drie bobsleeraces, waardoor de game uiteindelijk maar uit vijf sporten bestaat die anders spelen.

De zes aanwezige sporten in het spel zijn skiën, snowboarden, skispringen, sleeën, short track en Freestyle skiën. Bij het skiën en snowboarden is het de bedoeling om zo snel mogelijk de berg af te gaan en daarbij geen ‘gates’ te missen. Bij het skispringen is het aan de speler de taak om tijdens dit evenement drie keer op de X/A knop te drukken. Om dit helemaal perfect uit te voeren is er ook een perfecte timing nodig, wat bijna onmogelijk is. De computerbestuurde spelers blijken wel topatleten te zijn, die halen altijd hoge scores. Hierdoor is het frustrerend om te zien dat hoe erg je ook je best doet, je best nog niet goed genoeg is. Hier kom ik direct bij het volgende minpunt van de game, de vele frustraties die het spel met zich meebrengt. Zo wil je bij het onderdeel ‘Short Track’ natuurlijk zo snel mogelijk langs je tegenstanders schaatsen. Hun acties zorgen er echter voor dat je liever de Olympische Spelen op tv kijkt. Zo gaan ze tijdens de race midden op de baan stilstaan, waardoor je valt, of maken ze een fout in de laatste bocht waardoor je tegen ze op botst en weer op de laatste plek beland. Verder heeft Vancouver 2010 een fout gemaakt bij het plaatsen van de goede plaatjes op de juiste plek. Zo krijg je na een race de optie om de race opnieuw te doen, naar het menu te gaan of om naar de opties te gaan. Het is jammer, dat bij alle 3 de X-knop stond afgebeeld als de te invoeren knop. Dit schept verwarring en is puur luiheid van de makers.

Het lijkt er verder op dat de mensen bij SEGA een gamemode zijn vergeten te maken, namelijk de Olympische Spelen zelf. Het enige wat aanwezig is zijn losse events waarin je altijd met vier mensen één ronde speelt en een challenge mode. Het ontbreekt bij dit spel aan een modus die je wel had in voorgaande spellen die draaide om de Olympische Spelen. Een modus waarin je als land moest kwalificeren voor elk evenement en dan moest strijden om de plakken. Na lang spelen kwam de sluitingsceremonie en hoopte je dat jij als representatief van je land de meeste medailles had gewonnen. Helaas bestaat dit dus niet in Vancouver 2010, hierdoor ben je zeer snel klaar met dit spel en doordat het ook geen ‘replay value’ heeft verdwijnt het spel na twee/drie uur voor altijd in de kast.



Naast de sportonderdelen heb je nog de Challenge mode, waarin er 30 challenges klaar staan. Dit varieert van met minimaal 70 kilometer per uur met de bobslee gaan tot het winnen van een snowboard wedstrijd met omgedraaide controls. Nou heeft deze modus potentie, alleen het winnen van een normale snowboard wedstrijd wordt al onmogelijk gemaakt door de perfecte A.I. en de precieze timing die nodig is. Door de omgedraaide controls is het helemaal een onmogelijke opgave. Deze challenge bevindt zich in de ‘Easy Mountain’, welke de makkelijkste moet zijn van de 3, maar door deze challenge niet te halen ben ik helaas nooit verder gekomen dan de ‘Easy Mountain’.

Grafisch is de game in orde, de sporters zien er goed uit en je kan tot diep in de verte kijken.  Helaas ziet de sneeuw er niet ‘echt’ uit, wanneer er een groep snowboarders doorheen gaan komen er geen sporen in het sneeuw. De game beschikt nu ook over een First-person mode, waarin je alle sporten vanuit de ogen van de sporter kunt bekijken. Dit geeft een goed gevoel van snelheid en hierdoor is het een leuke modus om de sporten in uit te voeren. Voor het geluid hebben ze dit keer niet gekozen voor zachte deuntjes die in de achtergrond worden afgespeeld, maar voor wat rocknummers.  Dit klinkt goed in de menu’s en tijdens het laadscherm, maar tijdens de afdaling is het niet echt leuk om muziek te horen. Wanneer je met 100 kilometer per uur van de berg af gaat, de wind om je oren suist en je de sporter hoort kreunen bij elke lastige bocht die je maakt, geeft dit veel meer sfeer dan wanneer je een rockliedje hoort op de achtergrond.




Al met al is dit spel natuurlijk niet aan te raden, sterker nog, het is een spel om te mijden. Het heeft geen variatie, een gebrek aan gameplay en je bent al na een paar uur klaar met dit spel. De computergestuurde tegenstanders gaan na een tijdje op je zenuwen werken door hun perfecte rondetijden, of dat ze soms glitchen terwijl je ze probeert in te halen. De gameplay is op sommige momenten ook frustrerend moeilijk, het straft je ontiegelijk hard af als je ook maar een halve seconde te laat reageert. Grafisch ziet het er leuk uit en het geluid is redelijk goed, maar daar stoppen de pluspunten van dit spel. Het is om het zo maar te zeggen, een diskwalificatie voor Vancouver 2010.