DVD: The man who loved Yngve
Het is november 1989: de Berlijnse muur valt. In het Noorse Stavanger heeft de 17-jarige Jarle Klepp geen benul wat er daardoor allemaal zal veranderen. Het boeit hem ook niet. Jarle heeft aan het begin van de film The man who loved Yngve namelijk alles wat hij zich kan wensen: hij is leadzanger en gitarist bij de hardste punkband van de stad en heeft verkering met het leukste meisje van de klas. Maar alles verandert als Yngve bij Jarle in de klas komt...
Yngve (Ole Christoffer Ertvaag) is niet alleen nieuw, hij is ook anders dan de rest. De jongen is knap, speelt tennis en luistert naar synthesizerpop. Een vreemde eend in de bijt, zou je zeggen. Jarle (Rolf Kristian Larsen) voelt zich echter tot hem aangetrokken. De jongens leren elkaar kennen en Jarle doet ineens dingen samen met Yngve waar hij nooit van hield - tot ongeloof van zijn vrienden. Jarle worstelt al snel met zijn gevoelens en met zichzelf. Is hij verliefd? Zo ja, en wat dan? Hij verwaarloost de band, zijn vrienden en zijn vriendin. Hij sluit zich af voor iedereen en ervaart hoe het is om zich alleen te voelen.
De Noorse film neemt de tijd om de hoofdrolspelers te introduceren. Dat is prettig, want zo wordt duidelijk wat hen beweegt. Ook de tijdgeest aan het eind van de jaren tachtig wordt mooi in beeld gebracht. Na de introductie van Yngve besluit regisseur Stian Kristiansen om vooral de effecten van de acties van Jarle in beeld te brengen. Kristiansen laat met name de ruzies en de gesprekken zien en legt weinig nadruk op de gevoelens van Jarle, waardoor een tijdje onduidelijk blijft hoeveel Jarle nu echt voor Yngve voelt en wat er nu werkelijk in het hoofd van de hoofdrolspeler omgaat.
Doordat Kristiansen er voor kiest om de film uitgebreid op te bouwen, komt hij aan het einde van de film in tijdnood. Dat is erg jammer, want de climax en de nasleep voelen daardoor gehaast, afgeraffeld en zelfs een beetje ongeloofwaardig. De slotscène is echter mooi uitgewerkt. Als de regisseur ervoor gekozen had om de climax naar voren te halen, dan was de film evenwichtiger geweest en was het geheel beter uit de verf gekomen.
De film sleepte in 2008 diverse Noorse filmprijzen en nominaties in de wacht, waaronder die van 'beste film'. Logisch, want ondanks bovenstaande kritiek zijn de acteerprestaties van de jonge Scandinaviërs dik in orde. Ook de soundtrack is erg mooi, met onder meer nummers van R.E.M., The Cure, The Stone Roses en Joy Division.
Voor een ieder die van muziek, 'coming-of-age'-drama's en/of buitenlandse films houdt, is The man who loved Yngve een aanrader. Het is te hopen dat er in de toekomst nog eens een director's cut van de film verschijnt, waarin meer tijd genomen wordt om de eindjes aan elkaar te knopen. Als kijker is het bij deze boeiende film in ieder geval geen probleem om nog een half uurtje langer naar de met emoties worstelende pubers te kijken.