CD: Retribution Gospel Choir

Op de ene schouder een engeltje en op de andere een duivel. Zou dit bij Alan Sparhawk ook zo zijn? Van de band Low ken je hem en zijn muse Mimi Parker wellicht als religieus man-vrouw combo en kreeg je al vlagen van die schouders mee. Ook in de documentaire You May Need a Murderer komt de dualiteit aan bod. Zijn drugsverslaving valt niet te rijmen met zijn Mormoonse geloof. Muzikale tweestrijd lijkt ook in het hoofd van Alan Sparhawk voor te komen en wellicht ook in de krochten van bassist Steve Garrington. Beiden laten Mimi Parker even thuis en vormen tezamen met Eric Pollard de groep Retribution Gospel Choir. Hierin wordt de slow-core die Low produceert achtergelaten en lijkt het duiveltje op Sparhawk's schouder het overgenomen te hebben.

De rustige klanken van Low zijn verschoven naar de marge op de tweede plaat van het trio, simpelweg getiteld 2. Geen sacrale uitgesponnen slowcore meer, maar pure rock welteverstaan. Weinig bluesinvloeden zoals in zijn andere muzikale uitstapjes, Black-eyed Snakes en Los Bebos. Soms kort en bondig (het Led Zeppelinachtige instrumentale stuipje ''68 Comeback' van 42 seconden), andermaal wat dieper, gelaagder en uitgestrekter ('Electric Guitar' van meer dan acht minuten). Ze trappen de pedalen nog iets harder in dan op het debuut, dat wellicht destijds gezien werd als een eendagsvlieg.

De aftrap van de plaat, 'Hide It Away', valt goed in het gehoor en door het repetitieve karakter blijft het meteen hangen. Een opzwepend en meeslepend nummer waarin de drummer Pollard al een duidelijk verschil met Mimi Parker laat horen. De pathosvocalen van Sparhawk raken je echter nog steeds in de ziel. In 'Your Bird' wordt de distortion opgekrikt waardoor het intro zelfs een noisereferentie mag dragen. Heerlijk scheurende gitaren gieren van de plaat. Eén van de hoogtepunten komt al vrij snel in de vorm van 'Poor Man's Daughter'. Een track met bezwerende opbouw en uitspattingen. Trage en duistere momenten wisselen stuivertje met ontspoorde freakrock, alsof de engel en de duivel op de schouders van frontman Sparhawk met elkaar in de clinch liggen. My Morning Jacket meets Mogwai of iets dergelijks, magistraal.

Het album bevat nog tal van dit soort prachtige songs die laveren tussen rauwe rock, noise, psychedelica en bas-dub. Liefhebbers van Low zullen zich misschien even achter de oren krabben, maar als je een iets ruiger en zwaarder geluid met dezelfde sfeerschepping van Low kan waarderen dan zit je helemaal goed. Laat Sparhawk nog maar lang naar de duivel luisteren.