Film: Humpday

Eens in de zoveel tijd loop je die ene vergeten vriend of oude klasgenoot weer eens na lange tijd tegen het lijf. Je gaat er even bij zitten en je praat de verloren tijd bij. Zo ook Ben en Andrew, twee maatjes van de universiteit die elkaar een tijdje uit het oog waren verloren. Ze halen herinneringen op met een een flinke scheut alcohol erbij en besluiten aan het eind van hun avond een gay pornofilm te gaan schieten. Huh? Jazeker, een gay pornofilm waarbij ze zelf de hoofdrollen vertolken.

Regisseur Lynn Shelton schotelt ons met Humpday een wat rauwe en documentaire-achtige film voor. Vaak ook een beetje schokkerig en van dichtbij gefilmd in de stijl van The Blair Witch Project en Cloverfield. Met het enige verschil dat hierbij niet de indruk wordt gewekt dat het met een simpele camcorder is gefilmd, maar dit gevoel krijg je wel tijdens het kijken van Humpday. Je ervaart Humpday op sommige momenten net alsof je op de huid zit van de acteurs, de credits gaan hiervoor naar de cast. Overigens zijn het wel acteurs met een bescheiden staat van dienst, al zou Joshua Leonard bekend moeten zijn met het maken van dit soort films. Hij speelde één van de hoofdrollen in het eerder genoemde succesvolle Blair Witch Project. De film lijkt in eerste instantie vrij kleurloos en amateuristisch, dit komt vooral doordat het zo naturel overkomt door het gebrek aan glitter en glamour uit de Hollywoodstal. Als je echter de film wat tijd gunt om zich te ontwikkelen merk je dat Humpday boeit vanwege het feit dat de onderlinge relaties zo vanzelfsprekend en alledaags zijn. Je kunt je als twintiger of dertiger met deze film op verschillende punten goed identificeren. Welke man kent nou niet het dilemma met zijn vrienden gaan stappen of braaf bij het vrouwtje blijven?

Het impulsief besluiten tot het maken van een gay pornofilm en een realistische documentaire-achtige film het publiek voorschotelen botst in deze productie met elkaar. Je hebt het gevoel alsof je bij een net getrouwd stelletje stiekem door het sleutelgat mag meekijken naar hun dagelijkse handelingen en gesprekken, alleen is het onderwerp van Humpday zo misplaatst. Welke normale man die gelukkig getrouwd is besluit in een dronken bui een gay pornofilm te maken met een vriend die hij al enige tijd niet heeft gezien? Dit zullen er niet veel zijn, mochten deze er toch zijn in ons dagelijks leven dan worden ze ook direct uit je vriendenboekje verwijderd. Ook al zit er bij Ben en Andrew een artistiek idee achter, het blijft misplaatst in de film. Het verknalt niet gelijk heel deze productie, want de gesprekken en ontwikkelingen die rond dit onderwerp ontstaan, zijn wel degelijk amusant. Ben gaat lichtelijk twijfelen aan zijn leven als gesettelde nette jongeman op weg naar zijn eerste kind. Is het jongensachtige vuur echt in hem gedoofd of wakkert hij dit vlammetje opnieuw aan met Andrew in zijn buurt?                                                                                   

Humpday verdient een pluim voor het in beeld brengen van relaties tussen mensen die nog niet weten welke kant hun leven op moet gaan. Voor twijfelaars en dromenjagers kan de film een feest van herkenning worden. Er blijft alleen een wrange nasmaak hangen omdat het zo ontzettend jammer is dat het onderwerp zo misplaatst blijft.