Film: Harry Brown
Harry Brown is het debuut van de Britse regisseur Daniel Barber. De film was vorig jaar vrij succesvol in de Engelse bioscopen. Hoofdrol in de film wordt vertolkd door oudgediende Michael Caine die tegenwoordig vooral bekend is van zijn bijrollen in films als The Prestige en Nolans Batman films. Maar hoofdrollen gaan hem ook nog altijd goed af zo blijkt. En dat kunnen wij dan nu eindelijk ook in de Nederlandse bioscopen bekijken.
Harry Brown woont alleen in een flatje in een achterstandswijk. De relatief veel ouderen hier voelen zich buiten allesbehalve veilig, maar ook binnenshuis zijn sommigen niet veilig voor het tuig dat de buurt loopt te terroriseren. Zelfs een simpele wandeling naar het nabijgelegen ziekenhuis waar Harry’s vrouw is opgenomen lijkt bovenal op een cursus hoe ontwijk ik de idioten. Als een goede vriend van Harry om het leven komt bij een conflict met de jongeren en de politie niets lijkt te doen besluit Harry het heft in eigen handen te nemen. Zijn jaren bij de mariniers komen nu weer eens goed van pas.
Bovenstaande is enigszins misleidend te noemen voor wat je echt kan verwachten. Het klinkt als de zoveelste wraakfilm waar de hoofdrolspeler in zijn eentje orde op zaken stelt. Harry Brown is echter geen wraakengel die zonder moeite alle bad guys uitschakelt, maar een oude man met fysieke gebreken die met zijn mariniersachtergrond een verschil denkt te kunnen maken. De film richt zich dan ook meer op de dramatische kant van het uitzichtloze bestaan in zulke achterstandswijken dan op de actiemomenten. Voordat de wraakzuchtige Harry opstaat zijn we al een redelijk stuk in de film. In dit eerste deel wordt vooral het groeiende gevoel van onbehagen bij Harry en zijn buurtgenoten goed belicht wat uiteindelijk leidt tot het uit de hand lopen van de situatie in de rest van de film.
Dit alles speelt zich af in een erg mistroostige setting. Dat nog eens extra versterkt wordt door de groezelige cinematografie, depressieve muziek en het ingetogen acteerwerk van de belangrijkste acteurs met Michael Caine voorop. Dat is toch heel wat anders dan we hem kennen van films als The Prestige of vroegere werkjes zoals Get Carter waar altijd wel een fijne nonchalance viel te bekennen in Caines performance. Niks van dit alles zal je in Harry Brown vinden, maar dat past in dit geval ook juist een stuk beter bij de film. De belangrijkste bijrol wordt vertolkt door Emily Mortimer bekend van onder andere Transsiberian en Scorseses recentste film Shutter Island. Emily speelt een niet al te bijzondere rol als detective die de moord op Harry's vriend onderzoekt en gaandeweg ook lucht krijgt van Harry's activiteiten. Ze voelt zich erg betrokken bij de verloedering van de buurt en het is nog maar de vraag of ze Harry uberhaupt zou willen stoppen mocht het zover komen.
Harry Brown is een degelijk geacteerde wraakfilm die de zaken gelukkig eens iets anders uitwerkt dan gewoonlijk in het genre. Er wordt ruim de tijd genomen om het onbehaaglijke gevoel over te brengen waardoor zo'n situatie uit de hand loopt en Harry langzaam verandert in iemand waarbij de lijn tussen goed en kwaad begint te vervagen. Caine is sober maar goed in de hoofdrol en de jonge acteurs doen goed hun best om als echt nare hangjongeren over te komen. Jammer alleen dat de film soms wat geforceerd overkomt. Het moge duidelijk zijn dat Harry in een niet al te beste buurt woont, maar soms ligt het er allemaal wel erg dik bovenop. Desondanks blijft het een degelijke film die door veel mensen gewaardeerd zal worden, al is al die depressiviteit niet altijd even fijn om aan te zien.