CD: Wolfmother - Cosmic Egg

Joost Melis (Pink_Floyd)
Er komen sporadisch van die momenten voor in de muziekwereld dat je echt even bij jezelf denkt: klotezooi! Het overlijden van Richard Wright, het officiële bericht dat Led Zeppelin toch niet nog een keer samen gaat touren, een concert dat binnen 1 minuut uitverkoopt enzovoorts. Nog zo'n moment was het nieuws dat de Australische band Wolfmother uit elkaar ging. Was er eindelijk een waardige opvolger die vuige bluesrock kon produceren à la Led Zeppelin; konden de heren niet meer met elkaar door een deur. Klotezooi aldus, zeker aangezien het trio maar één album afleverde!


Er was dan ook wel even een moment van vreugde toen ik de naam weer in de releaselijsten zag verschijnen. Jammerlijke feit was wel dat drummer Myles Heskett en energieke toetsenist Chris Ross niet meer tot de huidige bezetting behoorden. Frontman en krullenbol avant la lettre Andrew Stockdale bleef als enige oude pilaar de grondvesten bezetten. Samen met drie nieuwe leden, Ian Peres (bas, keyboard), Aidan Nemeth (gitaar) en Dave Atkins (drums) werd Wolfmother een kwartet. Maar zanger en leadgitarist Stockdale bleef aan het roer staan, er gloorde hoop voor een tweede rauwe rockshow.


Dat de band in ons land al wat los had gemaakt was duidelijk toen Stockdale en consorten na een aantal jaar afwezigheid de Melkweg vrij snel uitverkochten. Maar kon het nieuwe materiaal van de verse plaat Cosmic Egg net zo bekoren als het overrompelende debuut? Opener 'California Queen' geeft nog niet direct bevestiging, een kruising tussen Oasis en Muse ontpopt zich. Het vrij rustige nummer laat wel al wat korte, snerpende gitaren horen en een vette riff gecombineerd met een bassdrum die behoorlijk de diepte in gaat. Op 'New Moon Rising' wordt het tempo opgevoerd, wordt het distortionpedaal ingetrapt, komen de nasale uithalen van Stockdale weer om de hoek en daarmee tevens een glimlach op het gezicht van de eerdere liefhebbers, fuck wat lekker weer! Een break met zware logge riffs beamen dat het oude geluid er voor de volle 100% terug kan komen.

'White Feather' klinkt hierna ineens verrassend frivool en fris, iets te fris naar mijn mening. Wolfmother moet vuig, hard en rauw. 'Sundial' en '10.000 Feet' tappen gelukkig weer uit hetzelfde vaatje als 'New Moon Rising' en lijken behoorlijk op een terugkeer van Audioslave. 'In The Morning' grijpt wederom terug naar Oasis-achtige sfeervullingen.

Wolfmother laat horen dat het nog kan rocken als vanouds, maar lijkt ook meer variatie te hebben gevonden. Referenties zoals Oasis zijn onverwacht maar komen goed uit de verf. Daarnaast houden de heren er meer afwisseling in qua tempo op deze plaat, waardoor hij helaas niet altijd voluit gaat. Maar goed, een rustmomentje op zijn tijd is niet erg, ik ben allang blij dat ik "welkom terug Wolfmother" kan zeggen!


Label: Modular Recordings Releasedatum: November 2009
Waardering:

Meer muziek? Kijk snel op het Muziekforum.