CONCERT: Backfire! - The Final Round (met o.a. Breakdown)

Omdat ik zelf pas om circa 19.00 uur zeker wist dat ik een kaartje had voor de show, heb ik Gewapend Beton in zijn geheel gemist. Ik heb de band wel al eerder enkele malen op zien treden en hoewel de snelle punk van de band best aardig klinkt, is het toch een beetje een rare eend in de bijt op een avond die verder ingevuld wordt door hardcore-bands.

Ook No Turning Back heb ik bijna in zijn geheel gemist. Ik viel bij de laatste drie nummers binnen, en gezien het enthousiasme van het publiek heeft de band een behoorlijke show neergezet deze avond. Wat wel onmiddellijk opviel was het slechte geluid in de zaal.

Speciaal voor de gelegenheid heeft Backfire! de New York Hardcore-band Breakdown over laten vliegen uit New York. Hoewel de geluidskwaliteit ook hier weer afschuwelijk slecht is, weet de band het publiek vanaf het eerste nummer mee te krijgen. Breakdown maakt een soort hardcore waar je van moet houden, met behoorlijk wat tempo-wisselingen in de nummers. Ikzelf ben daar niet zo weg van, maar ik moet zeggen dat de band je live wel mee weet te slepen in de muziek. Vooraan ging het publiek helemaal los en achterin de zaal zag je veel mensen aandachtig kijkend meeknikken op de muziek. Een prima optreden en een goede opwarmer voor de headliner en ereband van de avond.

En toen was daar de band waar het deze avond allemaal om draaide: Backfire! Deze hardcore-giganten uit Mestreech draaien al 15 jaar mee in het wereldje en mogen toch zeker wel als één van de leidende krachten achter de hele eurocore-scene beschouwd worden. Een band met een carrière vol hoogte- en dieptepunten, met als grootste dieptepunt de dood van drummer Richard Bruinen in 1999, aan wie de band als eerbetoon consequent een nummer opdroeg tijdens elk optreden dat zij gaven. De band stond altijd garant voor een sterke, actieve liveshow waar je automatisch in meegesleurd werd... en op deze avond lieten zij voor de op één na laatste keer zien hoe dat in zijn werk ging.

Vanaf het moment dat ze op het podium stonden tot het moment dat zij er weer vanaf stapten ging het publiek los. Na 15 jaar vlamde Backfire! nog steeds en ze gooiden er de ene na de andere klassieker tegenaan om het publiek een mooi overzicht te geven van hun hele oeuvre. Van de klassiekers als ’The stakes are too high’ en ‘Choose my own path’ tot het recente werk van hun laatste album In harm’s way. Tijdens ’I don’t wanna die young’ werd er traditioneel stilgestaan bij de dood van Richard Bruinen en het ‘feestnummer’ ‘Still dedicated’ stond weer garant voor een heuse sing-a-long, waar de hele zaal van voor tot achter aan meedeed. Voor de gelegenheid was er bovendien een flink blik aan gastzangers opengetrokken, waaronder de zangers van Deviate en No turning back, die allemaal een nummer meezongen.

Gaandeweg de avond begon het steeds meer door te dringen bij iedereen dat dit het einde van een hardcore-tijdperk was, maar dat mocht de pret niet drukken tot de allerlaatste noten. De enige smet op dit memorabele afscheid was (zoals ik al een paar keer aan heb gehaald) het afschuwelijk slechte geluid, waar ook de overige bands al mee te kampen hadden. Hoewel ik de organisatie dankbaar ben dat ze deze avond hebben opgezet om nog één keer te kunnen genieten van één van mijn favoriete hardcorebands, zou ik me kapot schamen voor het feit dat ik de band afscheid liet nemen met zo’n baggersound. Maar goed... de muziek was goed, de sfeer zat er goed in en al met al was dit een zeer geslaagde avond, waar je als hardcore-fan gewoon bij moet zijn geweest. Een dag later, op 14 november, heeft Backfire! zijn allerlaatste show gespeeld in Leipzig. R.I.P. Backfire! 2009. This is where it ends...

Of zou die very special guest op de volgende Eurocore Reunion in Eindhoven misschien uit Maastricht komen...?