CD: Hatebreed - Hatebreed

Hatebreed...het is eigenlijk onzin om deze band te introduceren. De hardcoreband bracht in '96 zijn eerste album uit en sindsdien is de band één van de vaandeldragers in het hardcoregenre. Vier inmiddels klassieke albums volgden (exclusief de cover-cd For the lions), die eigenlijk allemaal lovend zijn ontvangen. Bovendien heeft Hatebreed met zijn mix van hardcore en metal een hele generatie nieuwe bands geïnspireerd. Hoewel zij niet de eerste waren die hardcore en metal in een gelikt jasje wisten te hijsen, zijn ze wel van grote invloed geweest op deze stroming. Hatebreed heeft zelfs enkele van zijn eigen voorbeelden in het genre weten te beïnvloeden, zoals Madball en Agnostic Front. Niet toevallig was Jamey Jasta (zanger) dan ook co-producer van Agnostic Front's Another voice.

En nu is daar de nieuwe cd van Hatebreed. Dat terwijl vorig jaar nog luidkeels door Jasta werd verkondigd dat de band een lange rustperiode in zou lassen. En zoals velen voor hen, brengt een beetje band natuurlijk op den duur een 'selftitled' album uit. Het album heeft dan ook de toepasselijke naam Hatebreed. Dit zou een valkuil kunnen zijn: een 'selftitled' album schept namelijk een hoge verwachting bij de luisteraar. En de band heeft nou eenmaal al een behoorlijk scala aan inmiddels klassieke albums geproduceerd.

Maar verdomme... wat een album! Meteen bij het eerste nummer "Become the fuse" zit je op het puntje van je stoel en dat blijft zo tot het laatste nummer. Als je bedenkt dat er 14 nummers op Hatebreed staan (wat toch een behoorlijk aantal is voor een hardcore/metalcore-cd die vaak toch iets compacter zijn om de aandacht vast te kunnen blijven houden). Natuurlijk zijn niet alle nummers even sterk, maar dit is te danken aan het sterkste punt van het album: de afwisseling. Daar waar ik de vorige Hatebreed-albums nog wel eens eentonig vond, is daar hier helemaal geen sprake van. Je kunt horen dat Jasta en co. hebben geprobeerd een gevarieerd resultaat neer te zetten, waarbij voor ieder wat wils te vinden is. Meer metal-georiënteerde nummers worden afgewisseld door duidelijk door oldschool geïnspireerde tracks. Ook het tempo van de verschillende tracks is duidelijk op elkaar afgestemd: snellere nummers worden afgewisseld door tragere mosh-nummers, wat een gevarieerd geheel geeft.

De nummers zijn dan ook bijna niet met elkaar te vergelijken, al is de Hatebreed-sound wel constant duidelijk herkenbaar. Met name de meer melodieuze tracks zijn een verrassing, met name "Every lasting scar". In plaats van het normale gebulder probeert Jamey op dit nummer zelfs zuiver(der) te zingen en eerlijk gezegd klinkt het lekker. Het is zelfs een echte sing-a-long. En "In ashes they shall reap" wordt een geheide live-klassieker, waarop iedereen mee zal brullen. De rest van het album bestaat uit de welbekende mix van hardcore en metal. Daar waar nummers als "Not my master" en het groovende "Through the thorns" met name de hardcorefans zullen behagen, neigen nummers als "Merciless tide" en "Between hell and a heartbeat" zelfs naar Slayer. Om het geheel helemaal compleet te maken staat er zelfs een instrumentaal nummer op het album ("Undiminished"). Het is alleen onbegrijpelijk dat ze deze track niet als intro van het album hebben gebruikt, maar in plaats daarvan ergens aan het eind van het album hebben gepropt. Het zou een perfect onheilspellend begin van de cd zijn geweest.

Hoewel het album duidelijk een van de beste releases in het genre is die in de afgelopen maanden zijn verschenen, is het onvermijdelijk om toch enkele kritiekpunten aan te halen waar elke Hatebreed-release last van heeft. Zo wordt er gewoon te weinig vol gas gegeven. Nu zullen de Hatebreed-puristen wel zeggen dat dit juist de kracht is van de band, maar het zou de afwisseling alleen maar nog meer ten goede komen als bij sommige nummers nog net wat meer tempo zou worden gemaakt. Oldschool-puristen valt waarschijnlijk de 'cleane' productie weer op, hoewel het geheel toch wel iets rauwer klinkt dan vorige releases van de band. Maar goed... smaken verschillen en niet iedereen houdt van een zekere 'live'-sound op een studioalbum.

Wie de beoordeling onderaan de review al bekeken heeft, zal wel begrijpen dat, ondanks enige puntjes van kritiek, dit album gewoon een ijzersterke release is. Het is een album dat zeer sterk in elkaar zit, en bovendien ook steeds beter wordt na enkele luisterbeurten. Als je al fan was van Hatebreed: kopen die hap. Als je nog niet over de streep bent: dit album zou daar voor kunnen zorgen. Ikzelf was tot nu toe geen grote Hatebreed-fan, hoewel ik altijd van hun optredens heb genoten. Door dit album overweeg ik zelfs om ze volgend jaar maar eens live in de Heineken Music Hall te gaan bekijken (ondanks dat het bier dus niet te zuipen zal zijn). Overigens zal het album ook verkrijgbaar zijn als special edition met bonus-dvd, met daarop een 'making of' en live-beelden. Maar zoals de fans wel zullen beamen: deze beelden zullen het hoogstwaarschijnlijk niet halen bij de live-experience.