IL-2 Sturmovik: Birds of Prey
Van huis uit ben ik een PC-gamer en als fervente PC-gamer moet je je ooit wagen aan een simulatie “game”. Ik viel telkens voor de val van Microsofts Flight Simulator. Al sinds deel 4 heb ik braaf ieder nieuw deel gespeeld, om er iedere keer achter te komen dat ik er toch echt helemaal geen zak aan vind. Tot daar IL-2 Sturmovik kwam. Mijn huisgenoot (die overigens wel zo’n poepnerd is dat hij die simulaties helemaal je-van-het vindt, zijn idee van een leuk weekend is opstijgen met zijn vliegtuig in Falcon 4.0) kwam schuimbekkend mijn kamer inrennen en verkondigde op nagels-op-krijtbord-toon dat dit toch wel eens de simulator kon zijn die mijn gamend hart sneller zou doen kloppen! En verdomd, dat bleek zo te zijn! IL-2 was een supertof Tweede Wereldoorlog-vliegspel dat als je het meer speelde steeds realistischer kon worden. Natuurlijk, het is geen ultieme simulator want het moest speelbaar blijven, maar juist daarin school de kracht. En nu staat IL-2 te ronken in mijn console, die inmiddels de overhand heeft gekregen boven mijn oude en vertrouwde PC. IL-2 naar de consoles, wat zou dat betekenen? Dumbed down? Slechte controls? Lelijke graphics? Slechte AI?
Laat ik maar meteen met het slechtste punt in huis vallen: de AI stelt geen fluit voor. Er zijn drie verschillende niveaus in het spel, van het makkelijke Arcade ga je naar het iets meer realistische Realistic om uiteindelijk te eindigen bij Simulation. Alleen in het derde niveau ben ik ooit neergehaald in het spel, voor de rest ben ik iedere keer gestorven omdat ik mijn vliegtuig niet voldoende onder controle had. Nog naast de belabberde AI is er enorme mate van rubber banding, wat inhoudt dat je nooit kilometers ver weg van het slagveld kan komen (al is het met die belabberde AI eerder een slachtveld). Hoe gay en on-simulatie-achtig dit ook klinkt, dit is juist voor een spel een heerlijke toevoeging. In tegenstelling tot mensen als mijn huisgenoot is het voor de gemiddelde persoon namelijk helemaal niet leuk om minutenlang simpel rechtdoor te vliegen om uiteindelijk weer eens bij wat actie uit te komen, of nog erger: een kilometer te moeten klimmen terwijl je vliegtuig al stalled (als een baksteen naar beneden valt) als je je neus meer dan tien graden optilt.
Maar goed, ik draaf wat door. IL-2 Sturmovik: Birds of Prey is een flightsimulator die zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog en waarbij je het commando neemt over een fors aantal verschillende vliegtuigen, variërend van de legendarische Britse Spitfire tot het titelvliegtuig van de game: de IL-2 Sturmovik van Russische makelarij. Het spel speelt zich af in missies die zich weer afspelen ten tijde van verschillende grote schermutselingen, zoals de Battle for England en die van Stalingrad. Dit wordt allemaal een beetje aan elkaar geluld door verschrikkelijke voice-overs die werkelijk de meest nutteloze dagboek-opbiechtingen doen die niemand ook maar ene zak zal interesseren. Interessanter is echter dat de besturing, ondanks gemis aan joystick, best goed werkt. Met de linkerstick ga je omhoog en omlaag en draai je om je as (waarmee je dus eigenlijk al het vliegwerk doet), met de rechterstick stel je jezelf horizontaal bij (met het staartroer) en kun je gas geven of remmen. Een kind kan de was doen, zeker in arcade-mode.
