Let\'s Tap

Stefan (Nebo)
De controller van de Nintendo Wii kan op ontzettend veel verschillende manieren gebruikt worden. Met je zweep slaan in Indiana Jones, je broertje een knal voor zijn kop geven, de Zapper gebruiken om een stel soldaten neer te knallen zijn allemaal dingen die uitermate geschikt zijn om te doen met de Wii-controller. Soms komt er een ontwikkelaar langs die iets nieuws doet met de controller. Met Let’s Tap hoeven spelers de controller niet eens vast te houden. Waarom? Dat zal ik nu uitleggen.

Let’s Tap is gebundeld met twee mooie, gele kartonnen dozen. De bedoeling is om de Wii-controller op zijn kop op de doos te leggen om vervolgens met tikjes op de doos de game te besturen. Let’s Tap bevat vijf minigames die volledig met deze methode te spelen zijn. De eerste game is Visualizer. Door middel van hard en zacht tikken tover je vuurwerk op het scherm, schilder je vlindertjes, laat je balletjes omhoog stuiten en meer. Dit is niets meer dan een interactieve screensaver en blijft helaas maar twee minuten leuk. Spelletje nummer twee heet Silent Blocks. Men krijgt een Jenga-achtige toren voor zich die uit blokken bestaan. Door te tappen selecteer je een blok dat je eruit wil trekken. Om het blok er vervolgens goed uit te trekken zonder de hele toren om te gooien is het van belang dat je heel ritmisch en consequent blijft tappen. De derde game, Tap Runner, is verreweg het leukste om te spelen. Vier mannetjes gaan de strijd aan op een obstakelparcours met hordes, glijbanen, ballonnen en nog veel meer. Door snel te tappen begint je mannetje te rennen, tap je wat harder dan springt het mannetje. Er zijn genoeg banen om je een paar uurtjes zoet te houden met dit onderdeel. In R-Type bestuur je een robotje door een sidescrolling level. Door zacht te tappen stijgt het robotje enigszins en door hard te tappen schiet de robot een raket af om obstakels en vijanden te vernietigen. Rhythm Tap is het laatste spelletje. Zoals de naam al doet vermoeden is dit onderdeel een soort Guitar Hero-achtig gebeuren met minder diepgang.

In je eentje is Let’s Tap leuk voor een paar uurtjes. De kracht van de game zit hem dan ook in de spannende multiplayer optie voor maximaal vier personen. Vooral Tap Runner en Silent Blocks komen in de multiplayer goed tot hun recht. Meerdere malen ontstond er een uitbarsting van plezier en frustratie wanneer ik vlak voor de finish op mijn bek ging in Tap Runner, waarna mijn vriend mij net op tijd voorbij wist te rennen. In Silent Blocks gaat het om het behouden van je geduld om te voorkomen dat je fouten gaat maken terwijl de toren van je vriend sneller kleiner wordt dan die van jou. Let’s Tap is hiermee een perfecte game geworden om af en toe eens op te pakken. Het is alleen wel jammer dat er maar twee dozen bij de game worden geleverd. Gelukkig voldoet de doorsnee kartonnen doos ook wel.

\'Werkt dat nou wel, dat getap?\' hoor ik jullie vragen. \'Dat werkt uitstekend\', zou ik dan als antwoord geven. Aan het begin was het redelijk rampzalig om door de menu\'s heen te komen. Een enkele keer tappen stuurde me naar de volgende optie, en dubbel tappen was een optie selecteren. Voordat ik doorhad hoe ik fatsoenlijk dubbel moest tappen zonder dat de controller het als een enkele tap registreerde, was ik ruim een kwartier verder. Ook de spelletjes zijn aan het begin erg onwennig. Na een uurtje spelen had ik gevoel gekregen voor hoe hard en hoe snel ik moest tappen, en daarna werken de controls als een trein.