Damnation
Het leven van een reviewer gaat niet altijd over rozen. Ja, ik weet het: in eerste instantie lijkt het allemaal glitter en glamour, met gratis games hier, perstripjes daar, vrouwen die zich aan je voeten werpen en internationale bekendheid bij het grote publiek. Maar er zijn ook keerzijden, nog afgezien van de onophoudelijke aandacht van de paparazzi en de vele vrienden die je ziet afdalen in het duistere pad van de verdovende middelen. Nee, soms komt er een game binnen, die je eigenlijk gewoon niet wilt spelen, een game die je op alle vlakken zo teleur stelt dat je eigen de disc in tweeën wilt breken en alle gedachten aan de verspilde tijd wilt wissen. Damnation is zo’n spel.
Voordat ik het spel in mijn Xbox 360 gooide was ik nog wel redelijk positief: een enthousiast team vrijwilligers werkte aan een mod voor Unreal Tournament 2004, werd daarmee tweede in de grote Make Something Unreal-wedstrijd en werd benaderd door een uitgever om een écht spel te maken. Het spel wat ze besloten te maken speelt zich af in een Amerika waar de burgeroorlog heel erg anders is afgelopen, een soort steampunk-achtige wereld. Tot zover was ik enthousiast!
Toen eenmaal het spel in mijn Xbox verdween het enthousiasme als sneeuw voor de zon. Van een belachelijk lelijke en slecht geanimeerde intro gingen we naar een volledig bruine onscherpe wereld waarin ik in derde persoon achter een of andere hansworst met een cowboyhoed zit die rondloopt alsof ie een stok in zijn reet heeft waarmee ik over alle levels heen moet klauteren.
Damnation belooft namelijk iets nieuws te doen: de nadruk op verticaliteit in plaats van slechts horizontaal te denken. In principe een leuk idee, veel shooters zijn inderdaad alleen maar rondrennen en weinig klimmen, maar dan moet het wel goed zijn uitgewerkt natuurlijk en dat is het niet. Het verticale aspect van de levels valt erg tegen, je moet af en toe een trappetje zoeken om wat naar boven te gaan maar dan ga je gewoon weer je gang met mensen schieten en weer een trappetje zoeken. Ook zijn de animaties uitzonderlijk slecht, het ziet er totaal niet soepel uit en geeft je totaal niet het idee dat je met een acrobatisch iemand speelt zoals gek genoeg Mirror’s Edge dat wel doet.
Het andere hoofdonderdeel van de game is schieten, iets wat ook al niet goed voelt. Een coversysteem zoals we dat tegenwoordig gewend zijn ontbreekt, maar er wordt tegelijkertijd wel van je verwacht dat je dekking zoekt achter muurtjes. Het schieten zelf is ook nog eens niet boeiend, van sniper-rifles waar alle kunst uit is gehaald door een volledig rustige crosshair en automatische geweren die klinken alsof je een blik met bonen heen en weer schudt. Je medestanders gaan ook nog eens om de haverklap dood, mensen die je zelf ergens terug moet zoeken omdat goede aanwijzing waar ze liggen ontbreekt. Goed, je kunt ze vinden dankzij een speciale “spirit vision” maar daarvoor moet je secondenlang stil staan dus dat is middenin een gevecht ook niet heel erg handig.
De vijanden zijn ook al een stelletje slecht geprogrammeerde zakken zout. Vaak staan ze stil en merken ze je niet op tot je er eentje door het hoofd schiet, waarna ze vaak stil blijven staan om op je te schieten met af en toe voor de afwisseling wat bewegingen van links naar rechts en andersom. De graphics vallen ook al zwaar tegen: alles is bruin en grijs, modellen zijn lelijk, textures zijn lage resolutie en herhalen zich veel te vaak, belichting is statisch als een malle, design is amper te ontdekken tussen alle uitgesmeerde kleuren heen en het is over het algemeen echt een voorbeeld van hoe je een spel niet moet maken met de Unreal 3 engine. Het geluid is ook al verschrikkelijk, van enorm slecht klinkende wapens tot de meest verschrikkelijke dialogen ooit in een spel. Vond je de nieuwe Star Wars-films al slecht, bereid je dan voor op een nog groter dieptepunt in dialoog-historie.
De game bevat ook nog een multiplayer en co-operatieve mode, maar ook die kan het spel niet redden. De multiplayer is hele saaie deathmatch (ik vraag me af waarom er mensen zijn die het spel online spelen) en de co-op is gewoon het lijden wat het spel is delen met een vriend.
