Star Trek: D-A-C
D-A-C volgt het verhaal van de film op één enkel punt, er is een strijd gaande tussen de Federation en de Romulans. Paramount heeft besloten dat je deze strijd kunt uitvechten in de bekende multiplayerformats te weten Team Deathmatch, Assault en Conquest. De eerste spreekt enorm voor zich, mocht dat niet zo zijn kan ik je de cursus \"Online Gaming 101\" aanraden, Assault en Conquest zal ik kort nog even uitleggen. In de eerstgenoemde moet je zogenaamde control points veroveren en deze in bezit houden en in Conquest moet je een gedeelte van de ruimte veroveren of verdedigen. Hoewel deze laatste twee best interessant zijn zal je je vooral bezighouden met Death Match, dat is namelijk zo\'n beetje het enige dat er gespeeld wordt.
De game wordt gespeeld met maximaal zes tegen zes spelers en al deze spelers kunnen kiezen uit drie klassen schepen: het Flagship, de Fighter en de Bomber. Alle drie de schepen hebben zo hun specifieke kwaliteiten, zo is de Fighter enorm snel, maar snel stuk en niet heel krachtig en is het Flagship juist weer heel lastig kapot te krijgen, maar niet vooruit te branden. De schepen verschillen ook in de manier waarop je aanvalt. Zo leg je met de Bomber bommen achter je en moet je met het Flagship daadwerkelijk mikken op wat je wilt raken. Het is grappig om te zien hoe de Fighter veruit het meest gekozen ruimteschip is. Omdat hij zo snel is, kan hij goed ontsnappen als hij in het nauw is, en zeker met wat upgrades is hij best sterk. Dat wil niet zeggen dat er een slechte balans is, de andere schepen zijn gewoon wat lastiger om onder controle te krijgen.
De gevechten vinden plaats in afgesloten omgevingen waar je van bovenaf opkijkt. Verwacht dus geen schitterende 3D-gevechten tussen een enorme USS Enterprise en een Warbird, het is allemaal 2D. Dat is de eerste gemiste kans, want hierdoor mist de game het spektakel van de film. Ook dat er bijzonder weinig te zien is behalve de schepen, barrières en de upgrades geeft alles een enorm lege look. Niet dat je veel tijd hebt om er op te letten, want de gevechten zijn op hoog tempo, maar een beetje streling voor de ogen mag ook wel. Ook als er massaal schepen exploderen en de actie op zijn hevigst is, is het allemaal niet meer dan aardig. Het enige voordeel is dat de actie, hoe intens ook, altijd vloeiend is, maar met slechts twaalf spelers is dat ook weer niet heel moeilijk.
Gameplaytechnisch voelt Star Trek: D-A-C met dit alles wat afgeraffeld aan en lijkt het toch een beetje een haastklus. Toch zijn er ook positieve eigenschappen. De powerups die je door de levels kunt vinden zorgen zeker voor wat extra vermaak. Torpedo\'s die standaard raken, een holografische kloon maken van je schip of in stealthmode gaan, het kan allemaal. Er liggen ook powerups die je health aanvullen en zorgen dat je weer langer kunt doorgaan met schieten, daarnaast verbeteren die de vuurkracht van je wapens, waardoor je meer schade doet. Deze zijn echt van levensbelang en elk potje begint dan ook met het zo snel mogelijk, zo sterk mogelijk worden. Mocht je namelijk doodgaan dan verlies je weer een deel van je aanvalskracht, je verliest zelfs een dubbele upgrade als je niet weet te ontsnappen in je escape pod.