Mario Power Tennis

En, zitten we daar op te wachten? De Nintendo-fanaten niet. Zij vinden het waarschijnlijk geldklopperij en uitmelkgedrag. Gewoon de besturing veranderen en hup: je hebt een \'compleet nieuwe game\'. Een voordeel is dat-ie wel voor een budgetprijs wordt verkocht: voor ongeveer dertig euro namelijk. Maar ja, de liefhebbers hadden eerder gehoopt op een compleet nieuwe Mario Tennis game. Nu moeten we het doen met de Mario Power Tennis van de NGC, met de Wiimote-besturing.

Maar goed, het is in ieder geval geavanceerder dan de tennisgame in Wii Sports. Mario Power Tennis kent een aantal modi: Exhibition (oefenwedstrijd), Tournament (spreekt voor zich) en Special Games (daar kom ik later op terug). Helaas is er geen Online Mode, want de offline multiplayer is verdomd leuk. Nintendo had daar veel succes mee kunnen hebben, maar ze wilden blijkbaar geen moeite doen. Enfin, de (o zo) belangrijke vernieuwing in het spel is de besturing. En die \'grote\' vernieuwing is eigenlijk niet goed. Precisie is het zelfstandig naamwoord dat er flink van langs krijgt van mij. Bij de tutorial (die je bij de eerste wedstrijd krijgt) wordt je geleerd hoe je een top spin, slice, vlakke slag, smash, lob en een dropshot kunt slaan. Ten slotte kun je ook nog een Power Shot krijgen wanneer je je powerbalk volmaakt. Daardoor kun je met een keiharde slag de tegenstander vernederen. Elk personage heeft zijn eigen soort Power Shot. Oké, even terug naar de precisie. De soorten slagen die ik net heb opgenoemd, krijg je als je een bepaalde beweging hebt gemaakt. Alleen registreren de Wii en de Wiimote niet goed welke beweging je hebt gemaakt. En dat is erg irritant. Wat blijft er dan over? Een simpel tennispartijtje met veel onvoorspelbare slagen. Of je dat leuk vindt of niet, op den duur ga je het toch vervelend vinden.

Een echte uitdaging heeft Mario Power Tennis niet. Alleen de toernooien kunnen als uitdaging beschouwd worden. Ze hebben verschillende moeilijkheidsgraden en unlockables. Wanneer je een toernooi wint kun je bijvoorbeeld een personage of een minigame vrijspelen. Mijn beste ervaring met Mario Tennis was ongetwijfeld de GameBoy-versie. Daar begon je met een personage en moest je de hele spelwereld af om steeds beter te worden. Dat is een perfecte uitdaging. Maar je kunt je als ontwikkelaar natuurlijk niet alles permitteren, dus begrijpelijk is de keuze voor enkel toernooien en minigames wel. De minigames zijn erg vermakelijk. Grappig en voor de melige gamer een ultiem genot. Vooral als de melige gamer melige vrienden heeft. Die mix resulteert in een geweldig lachfestijn en lompheid, iets waar Nintendo de laatste tijd om bekend staat.

Grafisch gezien is Mario Power Tennis een prima gevalletje. Zoals de leraren over een prima leerling tijdens een rapportenvergadering zeggen: ‘leuke jongen, volgende leerling’. De stadions zien er leuk uit en er is een prima sfeertje. Qua geluid is het weer typisch Nintendo: een irritante, of vermakelijke, achtergrondmuziek zorgt ervoor dat je wakker blijft. Gelukkig blijft die muziek niet in je hoofd zitten, anders kun je meteen naar het RIAGG gaan en daar om hulp vragen. Of je moet naar het ziekenhuis omdat je het geluid te hard had aanstaan, waardoor de buren zo para werden dat ze je in elkaar hebben getimmerd.