Fire Emblem: Shadow Dragon

Het verhaal voelt episch aan en bevat alle ingrediënten die een goed verhaal nodig heeft. Toch kampt het naar mijn mening met gebreken. Zo wordt het verhaal verteld door stilstaande afbeeldingen die sterk doen denken aan het Snes-tijdperk. Ik heb hier op zich geen problemen mee, maar de karakters laten het vaak ook afweten in relevante diepgang. Ze hebben allemaal een diep achtergrondverhaal meegekregen, maar zijn eigenlijk niet belangrijk voor het verloop van het verhaal.

Om te achterhalen waarom de karakters vaak onbelangrijk zijn voor het verhaal zal ik eerst iets uitleggen over het battle-systeem dat de spil vormt van Fire Emblem. De goed uitgebalanceerde gevechten vinden plaats op een in grids verdeeld speelveld dat sterk doet denken aan de Advance Wars-games. Beurtelings verplaats je al je units. Wanneer een tegenstander binnen je bereik komt (meestal niet meer dan twee grids van je af) kun je hem aanvallen. Hiervoor kun je kiezen uit verschillende wapens en zie je meteen het exacte effect dat deze aanval zal hebben. Geluk komt er niet bij kijken. Er zijn verschillende wapenklassen die volgens een steen-papier-schaar systeem effectief zijn tegen elkaar. Zo zijn lansen goed tegen bijlwapens, bijlen tegen zwaarden en zwaarden tegen lansen. Verder zijn er ook nog een aantal andere aspecten die de aanvalskracht beïnvloeden. Zo zijn boogschutters extreem effectief tegen vliegende units, terwijl vliegende units weer extra sterk zijn tegen cavalerie. Het doel in deze gevechten is meestal om een bepaald punt (dat altijd verdedigd wordt) te bereiken met Marth. In de praktijk komt het er echter op neer dat je eerst alle vijanden verslaat en dan op je dode gemak naar het punt loopt.

Uniek aan deze gevechten is dat wanneer een van je strijdmakkers het loodje legt gedurende het gevecht, je ze ook nooit meer terug zult zien. Een dood is permanent in deze game. Deze onvergeeflijkheid zorgt er enerzijds voor dat je zorgvuldig je tactieken plant, je wilt namelijk geen kostbare strijders nodeloos kwijtraken. De keerzijde van dit principe is echter dat secundaire karakters onmogelijk een grote rol in het verhaal kunnen spelen. Als ze sterven zijn ze namelijk permanent weg. Vandaar dat hun dialoog ook bijna altijd uit irrelevante opmerkingen bestaat.

Grafisch is FE absoluut geen bijzonder hoogstandje. Dit is nooit zo geweest en dat is ook helemaal niet zo belangrijk. Er is echter een detail waar ik me gedurende het spelen erg aan heb gestoord. Eigenlijk is het juist een gebrek aan detail waar ik me aan stoorde. Je units hebben namelijk geen uniek uiterlijk. De verschillende soorten units zijn goed uit elkaar te houden, maar zodra je twee zwaardvechters naast elkaar hebt staan, zul je niet in een oogopslag kunnen zien wie wie is. Hiervoor moet je er overheen scrollen, waarna je in het bovenste scherm kunt zien wie het daadwerkelijk is. Gezien de grote hoeveelheid bondgenoten die je tijdens je reis tegenkomt bemoeilijkt dit het om een band te ontwikkelen met je strijdkameraden.

Het voelt een beetje als een verplicht nummertje om het geluid te noemen, maar ik zal het toch maar even doen. Het is een DS-game dus verwacht geen prachtige orkesten. Je zult genoegen moeten nemen met de goed gecomponeerde midi\'s die we van Nintendo gewend zijn. Het geluid doet zijn ding zonder dat je je eraan stoort, maar je zult het ook echt niet missen wanneer je zonder speelt.

Nintendo is in dit deel erg trouw gebleven aan de voorgaande edities en heeft geen basale spelmechanieken op de schop genomen. Dit wil echter niet zeggen dat er niets nieuws onder de zon is. De eerste Fire Emblem voor de DS bevat namelijk de mogelijkheid om online tegen anderen te strijden. De online gevechten, die je voert met de characters die je gedurende de singleplayer mode hebt geleveld, zijn niet heel erg uitgebreid, maar iets is nog altijd beter dan niets. Het is altijd leuk om je even te meten met anderen, vooral als je veel tijd hebt gestoken in het perfectioneren van je party. Deze modus draagt zeker bij aan de toch al degelijke replaywaarde van de game.

Daar wil ik het tenslotte ook nog even over hebben. De replaywaarde is in mijn optiek namelijk enorm voor een rechtlijnige, tactische RPG. Hoewel het verhaal geen spannende nieuwe wendingen neemt wanneer je het opnieuw speelt, kun je zeker nog wel uitdagingen vinden wanneer je klaar bent met de eerste keer doorspelen. Het spel is op normal namelijk al pittig, (vooral wanneer je zo iemand bent die geen partymembers wil verliezen) maar wanneer je hem op hard gaat spelen leer je pas echt wat afzien is. De vijanden zijn op hard vier keer zo sterk als op normal. Om dit tot een goed einde te brengen zul je echt tot het uiterste moeten gaan en zelfs dan nog enorme verliezen lijden. Tegen de tijd dat je dit succesvol hebt afgerond ben je vele uren (dagen?) verder.