Call of Duty: World at War

Call of Duty: World of War is het vijfde deel in de uiterst succesvolle Call of Duty reeks. Zoals bij velen bekend worden de games uit deze serie door twee verschillende studio\'s ontwikkeld. Namelijk door Infinity Ward, die de eerste twee games en het vierde deel voor hun rekening namen, en ontwikkelaar Treyarch. Deze laatste nam eerder Call of Duty 3 voor hun rekening: een game die een stuk minder enthousiast ontvangen werd dan zijn drie broertjes van Infinity Ward. Deze keer keren we na het uitstapje naar de moderne tijd in Modern Warfare terug naar de Tweede Wereldoorlog, de tijd van loopgraven, MG-42\'s en heel erg veel doden.

Toch is deze game niet identiek aan de vorige delen uit de serie: want alhoewel de game weer in hetzelfde tijdperk afspeelt, doen we nu wel een geheel ander gedeelte van de aardbol aan. Dit brengt naast alleen andere omgevingen ook andere gevechtstechnieken met zich mee wat de game toch een net iets andere sfeer meegeeft dan de oorlogen die we in Europa en Afrika konden naspelen. Deze keer speelt het grootste gedeelte van de Single-Player campaign zich namelijk af in Azië: Japan om meer precies te zijn. Het andere gedeelte speelt zich wederom af in voornamelijk Rusland, zoals we dit ook uit voorgaande games gewend zijn. De tactieken van de japanners waren in die tijd toch behoorlijk wat anders dan die van de Duitsers. Moesten de vijanden het in Europa vooral van kracht hebben, hebben de vijanden het in dit deel ook vaak van sluwheid. Uiteraard komen er ook deze keer weer tientallen soldaten tegelijk op ons afgerend, maar er zullen er ook zo slim zijn om in bomen te klimmen om zijn kameraden met sluipschuttervuur te dekken. Anderen liggen in hoog gras te wachten tot één van onze kameraden net iets te dichtbij komt. Ook van boobytraps zijn deze Aziatische krijgers niet vies.

Ondanks deze kleine verschillen, voelt de game toch direct vertrouwd aan. Al missen we in dit deel de aanwezigheid van Cpt. Price, wat ergens toch wel jammer is. Het principe van Call of Duty 3 is aangehouden in zowel de singleplayer als de multiplayer. Echter is het ook goed te merken dat er een ongelofelijk Modern Warfare sausje over de game gegoten zit. Het is zonder enige twijfel te beschrijven als een combinatie tussen deze twee games. Het verhaal is een stuk minder episch als dat uit het voorgaande deel, maar een poging tot dit te evenaren zou misschien ook wel wat te hoog gegrepen zijn. Niet te min speelt de game lekker weg op de typische Call of Duty manier. Blijf vooral opmars maken, want als je blijft zitten waar je zit zul je ook nooit maar een meter verder komen in de game. De actie ligt bij jou, je team-maten helpen je alleen de vijanden afslachten die jij voor hen over laat. Door het respawnen van vijanden wordt je ook wel gedwongen om door te lopen en van cover naar cover te rushen. Geeft dit in de regular-moeilijkheid niet echt veel problemen (misschien zelfs wel te weinig), is dit op de hardste moeilijkheidsgraad echt een zeer pittige opgave. Zo ongelofelijk pittig dat het op sommige momenten na zo\'n vijftien keer proberen toch echt godsgruwelijk onmogelijk lijkt om 10 granaten tegelijk te ontwijken. Menig controller zal op zo\'n moment dan ook vast de huiskamer door geslingerd worden.

Dankzij het gebruik van de engine die ook voor het vorige deel is gebruikt ziet World at War er erg gelikt uit. De actie is behoorlijk intens, zeker voor een game die extreem gescript is (alles wat er op welk moment gebeurd, is van te voren bedacht) als deze. Met regelmaat trappen je makkers in vallen die door de japanners zijn gezet, welke gevolgd worden door explosies. Deze harde actie trekt zich door de gehele game door. Zo ben je van dichtbij getuige van brute martelingen en executies.

Het grote verschil tussen deze game en de anderen uit de serie is het feit dat je de singleplayer ook samen kunt doorlopen. De co-op campaign kun je zowel zowel tezamen als competitief spelen. Tijdens het doorlopen van de levels verdien je punten door zo veel mogelijk objectives te voltooien of vijanden af te schieten. Des te meer vijanden je vlak achter elkaar afschiet, de hoger een multiplier wordt waardoor je punten al snel erg snel oplopen. Heb je aan het einde van het level meer punten dan je buddy, dan uhm... ben jij de winnaar. Veel meer kun je er niet mee eigenlijk. Wel kun je door de game heen zogenaamde Deathcards verzamelen die je kunt gebruiken om de co-op campaign moeilijker te maken. Elke kaart geeft je kans om een handicap in te stellen. Op zich kan dit best interessant zijn, want met zijn tweeën ram je binnen een paar uur de complete game door en dit is toch wel wat jammer. Vooral wanneer je de beschikking hebt over de vlammenwerper gaat het zeer snel. Het wapen is namelijk behoorlijk overpowered. Alleen vijanden op grotere afstand, zoals sluipschutters vormen dan nog een echt serieuze bedreiging.