Rhiannon: Curse of the Four Branches
Ty Pryderi, een boerderij in Wales, is de hoofdlocatie van deze game. Jij bent een soort oppas voor het huis van de familie Sullivan. De familie is namelijk op vakantie gegaan. Dat klinkt heel normaal, maar de reden voor het tijdelijk vertrekken van de boerderij is echter absurd. Rhiannon, dochter van pa en ma Sullivan, hoorde tijdens haar verblijf in Ty Pryderi (ze zijn kort geleden namelijk verhuisd naar deze boerderij) allerlei stemmen en ze nam bovendien geesten waar. Haar ouders dachten echter dat het aan haar eenzaamheid lag, maar gingen uit voorzorg toch maar even op vakantie. Goed, jij bent dus een oppas voor het huis en daar krijg je al snel te maken met vreemde gebeurtenissen. Deuren die opeens dichtslaan, mysterieuze geluiden die voorbij komen en wat leuke spoken die je tegenkomt. Dus wil je je vriendin even lekker laten schrikken, speel dan met haar dit spel. Succes gegarandeerd. In combinatie met de mythologie van Rhiannon (ja, die bestaat ook nog) merk je al snel dat je te maken hebt met een soort historisch correcte game.
Rhiannon voelt grafisch gezien erg gedateerd aan, maar dat is juist dé factor die ervoor zorgt dat Rhiannon als een old-skool point-and-click adventure speelt. Waar zijn de tijden met Monkey Island, Grim Fandango en nog veel meer oude klassiekers? Het speelt weliswaar niet précies als de genoemde games, maar de sfeer die erin zit is erg old-skool en dat is lekker. Het is wel jammer dat er vaak onduidelijk aangegeven wat je moet doen en hoe. Bovendien werkt het nog steeds niet prettig om je eigen personage niet zelf te besturen. Dat kan alleen via de muis, je richt op een deur en je klikt erop. Hop, je bent binnen. Je krijgt niet de mogelijkheid om even rond te kijken met je personage, je kunt wel allerlei kanten op. De game is erg non-lineair en dat zorgt soms voor wat doolhoven. Je zit wel eens echt rond te zoeken in de game naar dat ene voorwerp dat je nodig hebt om verder te komen. Gelukkig werkt dat niet frustrerend, want het zit wél logisch in elkaar. Een voorbeeld volgt: je kunt pas een voorwerp gebruiken als de hoofdpersoon weet wat hij met dat voorwerp moet gaan doen. Weet hij dat niet, dan kun je het niet meenemen. Dit is zo’n voorbeeld over hoe goed deze game in elkaar zit. Het zijn erg simpele elementen, maar ze voelen vertrouwd en logisch aan.
Toch loop je als ontwikkelaar het risico om een grote groep adventuregamers mis te lopen. Zoals gezegd voelt de game erg gedateerd aan, maar voor de old-skool liefhebbers is dat een soort paradijs. Het aantal old-skool adventuregamers is echter vrij klein. Het is heel erg lang geleden dat er een typische old-skool adventuregame op de markt is verschenen, of zelfs een old-skool game. “Vroegah was alles beter”, nee dat ook weer niet. Vroeger was alles anders en vroeger had ook zijn eigen voor- en nadelen. Je kunt helaas vroeger en tegenwoordig niet met elkaar combineren, dus moet je keuzes maken. Gamers die veel ervaring hebben met de hedendaagse adventures (Syberia en de laatste Broken Sword-games zijn enkele voorbeelden) zullen al snel uitgekeken zijn op Rhiannon. Dat is gewoon dé keuze die de ontwikkelaar heeft gemaakt en daar heb ik best veel bewondering voor. Waren er maar meer games als deze, dan zullen de gamers van deze generatie beseffen dat de old-skool adventuregames gewoon erg vet zijn.
Grafisch gezien is de game dus niet de knapste van het gezelschap, ik zeg dit ondertussen voor de derde keer. Maar tijdens het spelen zul je er in ieder geval geen last van krijgen, want je bent al bezig met je eigen opdrachten. Gelukkig duurt het dan ook zo’n twintig tot dertig uur voor je de game hebt uitgespeeld. Je verveelt je geen enkel moment in het spel en dat is erg prettig. Geluidstechnisch gezien is het gewoon prima. Mooie achtergrondmuziek zet de sfeer op een goede wijze neer en soms wordt het best spookachtig. Een paar keer schrok ik heel erg, ook al gaf de muziek aan dat er iets angstigs aan zat te komen.