Crash Bandicoot: Mind over Mutant

Hele discussies heb ik erover gehad, hoe dat vreemde masker van Crash Bandicoot precies heet. Je weet wel, dat ding dat als een soort bescherming geldt als Crash geraakt wordt en als hij er drie van heeft, dat hij dan een tijdje helemaal nergens door geraakt kan worden. Ik noemde het altijd een hoedenpikker, want het leek alsof dat gezegd werd als je zo’n masker te pakken kreeg. Het was echter Uka Uka. Uka Uka speelt ook in deze Crash-game weer een belangrijke rol. Niet alleen geeft hij soms tips, maar je kunt zelfs als Uka Uka spelen! Of nouja, spelen...

Crash Bandicoot leeft weer gezellig met zijn vrienden in een idyllisch dorpje met een waterval. Helaas komt de bekende dondersteen Dr. Cortex weer eens roet in het eten gooien door Crash’s vrienden brillen toe te sturen waardoor ze zichzelf niet meer zijn. Crash zijn leefomgeving zit vervolgens vol met mutanten die hij moet gaan verslaan. Dit verslaan gaat op de gebruikelijke manier; wat schoppen en de befaamde Crash-draai doen de truc. Deze draai gaat echter niet meer met een druk op de knop, zoals in de oude crash-games, maar door je rechterstick te draaien. Het is hierdoor ook mogelijk om lang of kort te draaien. Continu draaien zit er echter niet in, na verloop van tijd wordt je duizelig. Hoewel de stick an sich prima reageert, speelt het toch wat geforceerd. Gewoon een druk op de knop, of het ingedrukt houden van een knop zou fijner spelen. Het gevolg hiervan is dat je meestal voor andere aanvallen zult kiezen, die makkelijker gaan. Het grootste deel van het spel zul je echter niet als Crash doorbrengen, maar als mutant. Door een mutant aan te vallen en bijna te verslaan krijg je de mogelijkheid zijn lichaam over te nemen, inclusief de daarbij behorende eigenschappen. De eerste mutant die je over kunt nemen heeft bijvoorbeeld de eigenschap om water te bevriezen en over ondiep water heen te surfen. Van deze eigenschappen zul je gebruik moeten maken om verder te komen. Waterspuiten bevriezen op verschillende hoogtes zorgt bijvoorbeeld voor een soort trap en het gat tussen twee eilandjes kun je een stuk kleiner maken door een ijseilandje te laten ontstaan er tussenin. Andere mutanten kunnen bijvoorbeeld voorwerpen verplaatsen zonder deze aan te raken, of de tijd vertragen. Je kunt maximaal één mutant tegelijk gebruiken en daarnaast één mutant opslaan. Met een druk op de knop kun je wisselen tussen je huidige mutant en de opgeslagen versie. Heb je genoeg van een bepaalde mutant dan kun je gewoon van de mutant ‘afstappen’ en hem vervolgens een doodschop verkopen, waarna hij helemaal verdwijnt.

Hoewel je dus soms met wat aparte figuren speelt blijft Crash Bandicoot in de basis een echte platformgame. Struin rond over de wereld, verzamel allerlei items en versla iedereen die je op je weg tegen komt. Onder de te verzamelen items bevinden zich diamantjes waarmee je voor upgrades van je aanvallen kunt sparen waardoor Crash of de bezeten mutantensoort sterker wordt. Ook heeft elke wereld specifieke voodoo-dolls. Deze voodoo-dolls kun je soms niet direct bereiken. Nu is dat meestal wel vervelend in een spel omdat dat betekent dat je goed moet onthouden waar het was en er later nog een keer naar terug moet gaan, maar in Crash hoeft dat allemaal niet. Het spel bevat naast die voodoo-poppetjes al een flinke lading backtracking, dus de kans is erg groot dat je later in het avontuur er nog wel een keertje langs komt. Backtracking is een goedkope manier van het verlengen van een game, wat ook in dit geval de gameplay niet ten goede komt. Het spel is al redelijk kort, maar als je deze kunstmatige verlenging eraf haalt blijft er helemaal weinig over.

Wat ook erg vervelend is, is de camera. De oude Crash-games stonden bekend om hun soms wat vreemde cameraperspectieven. Zo was het spel een groot deel van de tijd een mengeling tussen 2D en 3D waarbij de camera op je rug gericht was. Andere stukken van het spel hadden weer een zijwaartse camera waardoor het echt 2D werd en nog andere stukken hadden een camera van voren waarbij je niet kon zien wat er aankwam totdat het vlak voor je was gekomen. Dit waren de levels met de grote beesten die achter je aan renden. Mind over Mutant laat de camera steeds achter je hangen. Dit zou niet zo’n probleem zijn als je amper uitwijkmogelijkheden naar links en rechts zou hebben, maar die heb je wel. Het spel is qua opzet hetzelfde als de 3D-platformer-basis die Super Mario 64 heeft gezet met een redelijk brede wereld. Vaak mis je dus gewoon dingen door de camera. Je kunt wel teruglopen in een level, maar de camera beweegt niet mee maar blijft achter je hangen, waardoor terug springen naar een ander platform bijvoorbeeld niet te doen is. Gelukkig heb je oneindig veel levels, maar vervelend is het wel, vooral omdat die voodoo-poppen vaak net buiten het normale zicht verstopt zitten.

De camera kan echter nóg vervelender doen, en dat is wanneer je met twee spelers speelt. Als je met twee spelers speelt dan speelt de ene speler gewoon met Crash, maar de tweede speler kan spelen met Coco of Aku Aku, hoewel spelen met Aku Aku niet echt spelen met Aku Aku is, maar het over het scherm bewegen van een soort cursor die aangeeft waar Aku Aku heen moet. Het spel is echter niet splitscreen en de camera past zich ook niet aan om beide spelers te volgen maar blijft gewoon achter Crash hangen. Wil je als speler 2 dus ook jezelf in beeld kunnen zien dan dien je een meester te zijn in het synchroon-bewegen, anders zul je zelf al heel snel vast zitten. Leuk dat er een co-opmogelijkheid is ingebouwd, maar op deze manier zit er niemand op te wachten natuurlijk. De levels zijn op sommige stukjes wel aangepast voor co-opgebruik doordat er speciale co-oppuzzels geplaatst zijn. Het mooie van deze co-oppuzzels is echter dat je het merendeel ervan ook prima in je eentje op kan lossen. Met iemand anders deze game doorlopen biedt dus weinig meerwaarde.

Is er dan echt niets goed aan deze game? Het lijkt tot nu toe wel een opsomming van minpunten maar vreemd genoeg heeft de game ook iets wat hem aantrekkelijk maakt. De controls zijn intuïtief en reageren goed en het spel ademt het vreemde Crash-sfeertje uit. Dit sfeertje is merkbaar in de humor die je vooral in de tussenfilmpjes tegen komt, die vergelijkbaar zijn met ouderwetse cartoons zoals je die kent van vroeger, in allerlei stijlen. Deze cartoons alleen maken het spel eigenlijk al de moeite waard.