The Lost Crown

Als Nigel zich een beetje verveelt op zijn werk surft hij doelloos wat rond op internet en komt daarbij toevallig terecht op de website van Hadden Industries, een bedrijf dat allerlei technologische snufjes produceert. Per ongeluk komt hij meer te weten dan hij wil en als hij op de weg terug naar huis achtervolgd wordt door twee geheimzinnige figuren legt hij al snel de link met wat hij op internet gelezen heeft. Op goed geluk springt hij in een vertrekkende trein en komt uren later aan op Sedgemarsh Station, nabij het vissersdorp Saxton, tevens eindbestemming van de trein. Hij gaat op zoek naar een plekje om te overnachten en ontdekt dat er zich vreemde dingen afspelen in en rond het dorp. Omdat hij een \'ghost hunter\' is besluit hij te onderzoeken of hij met zijn apparatuur meer te weten kan komen over de legenden over een verloren kroon.

Het spel is opgedeeld in diverse dagen waarvan sommige ook weer verschillende dagdelen hebben. Per dag of dagdeel heb je een aantal doelen die je moet bereiken voor je verder kan. In Nigels dagboek kan je nalezen wat ongeveer de bedoeling is, al is het doorgaans nogal vaag hoe je dat precies voor elkaar kan krijgen. Door met mensen te praten, het museum te bezoeken, het lokale grottenstelsel uit te kammen en met je apparatuur vreemde dingen vast te leggen ontrafel je langzaam maar zeker de raadselen rond Saxton. Maar, zoals één van de personages in het spel al zegt, niets is zoals het lijkt en met elke vraag die je beantwoordt krijg je er weer nieuwe vragen bij. Al snel raakt Nigel verstrikt in een web van leugens. Ook als speler word je regelmatig op het verkeerde been gezet, want is Nigel eigenlijk wel waar hij denkt dat hij is? Hij wordt bedreigd, er verdwijnen katten in het dorp en het lijkt te spoken in het huisje dat hij gehuurd heeft. Met de instrumenten die hij heeft maakt hij opnamen van Electronic Voice Phenomena, filmpjes van plekken met verhoogde elektrische activiteit en foto\'s van bijzondere schaduwpatronen, in de hoop hier iets uit te kunnen distilleren. Ook probeert hij contact te krijgen met de geesten van overleden personen.

Een van de meest opvallende kenmerken van het spel is de grafische stijl. De achtergronden zijn namelijk grotendeels zwart-wit met hier en daar een kleuraccent. Het is daarbij niet zo dat de gekleurde voorwerpen op één of andere manier belangrijk zijn in het spel, het is gewoon bedoeld om wat kleur te geven aan een spel dat er zonder die kleur toch wel tamelijk saai uit zou zien. De inventaris is normaal gesproken verborgen en komt tevoorschijn als je de muiscursor naar de onderrand van je beeld beweegt. Deze voorwerpen zijn ook in zwart-wit uitgevoerd maar als je een voorwerp selecteert en deze over een hotspot beweegt zal deze groen kleuren als je het daar kan gebruiken. Gedurende het spel hoor je op gepaste momenten gezucht, gesteun, gekraak en gefluister, wat bijdraagt aan een duistere, geheimzinnige atmosfeer en een onaangenaam gevoel. De stemacteurs doen goed hun best om de emoties over te brengen, al is de stem van Nigel even wennen. Hij spreekt op een bijzondere manier, langzaam en nadrukkelijk, geïnspireerd door de horrorfilms van weleer.

De instrumenten zijn gebaseerd op instrumenten die ook in werkelijkheid worden gebruikt bij het opsporen van bovennatuurlijke gebeurtenissen (voor zover je gelooft dat deze bestaan). Developer Jonathan Boakes hoopt de speler op deze manier sterk te betrekken bij de gebeurtenissen in het spel. Wat mij betreft is dat aardig gelukt. Ondanks mijn sceptische houding ten opzichte van paranormale fenomenen in het algemeen en mensen die beweren contact te hebben met overledenen in het bijzonder vond ik het verhaal spannend en geloofwaardig genoeg om met de instrumenten aan de slag te gaan. De puzzels hebben precies de juiste moeilijkheidsgraad om je het gevoel te geven dat je echt iets bereikt hebt als je ze oplost. Een paar puzzels vereisen dat je binnen een bepaalde tijd ergens op klikt. De tijd die je krijgt is toereikend als je weet wat je moet doen en zelfs als je het niet haalt is er geen man overboord want je krijgt oneindig nieuwe kansen om het opnieuw te proberen. Het kan wel voorkomen dat je echt niet weet wat je moet doen om de doelen van dat dagdeel te bereiken omdat de dagboeknotitie vaak nogal vaag en de bijbehorende activiteit soms wat vergezocht is. Dit haalt de vaart soms uit het spel. Waar het spel wel enige steken laat vallen is de animatie van personages. Nigel \'moonwalkt\' over het scherm en de katten lijken wel mechanische opwindbeesten. Kun je daar doorheen kijken omdat dit nu eenmaal een spel is dat door een handjevol mensen gemaakt is in plaats van door een groot team, dan heb je aan The Lost Crown een prima adventure-spel dat goed is voor minstens twintig uur spelplezier.