Sonic Chronicles: The Dark Brotherhood
Sonic Chronicles: The Dark Brotherhood is namelijk een Role Playing Game geworden. En niet zomaar een RPG, maar eentje uit de handen van Bioware, die we kennen van van top-RGP’s als Star Wars: Knights of the Old Republic, Jade Empire en Mass Effect. Een goede RPG neerzetten moet dan ook geen probleem vormen voor deze experts, maar weten ze ook de authentieke Sonic-sfeer neer te zetten? Op deze vraag kan met een volmondig ‘ja’ geantwoord worden; het Sonic-universum druipt vanaf minuut één van de twee schermpjes van de Nintendo DS af. Alles is aanwezig om dit een echt Sonic-avontuur te maken: de gouden ringen, kleur- en sfeervolle maps en de arrogante, blauwe egel. Het enige wat, zoals altijd, ontbreekt zijn de Chaos Emeralds.
Zoals we gewend zijn van de vorige Sonic-spellen zijn deze Chaos Emeralds weer eens gestolen. Aan Sonic en zijn vriendjes om achter de bad-guys aan te gaan en de kostbare glimsteentjes weer terug te krijgen. En hier hebben de mannen van Bioware gelijk hun stoute schoenen aangetrokken, want dit maal is niet Dr. Eggman/Dr. Robotnik, zoals hij dat gewoonlijk wel is, de bad-guy. Wie de bad-guys dan wel zijn zal ik niet verklappen, maar het zal je kijk op het Sonic-universum veranderen. Knuckles, die in het begin van het spel nog ontvoerd wordt door de bad-guys, zal in dit spel en zijn verhaal in ieder geval een grote rol gaan spelen. Het verhaal is voor de rest niet heel erg speciaal, maar in ieder geval wel erg vermakelijk.
Wat ook erg vermakelijk is, zijn de turn-based battles. Hoewel sommige mensen deze vaak beschouwen als saai, zit er in Sonic Chronicles iets dat het voor deze actiebeluste mensen ook wat minder saai maakt: interactieve speciale aanvallen. Telkens als je een speciale aanval activeert zul je een kleine minigame moeten afleggen: een lijn trekken, op tijd op een bepaald punt op het touch-screen tikken (juist getimed), zo snel mogelijk op het touch-screen tikken of een combinatie van bovenstaande. Falen is missen of laat hitten, succesvol voltooien wordt daarentegen weer beloond met hoge hits. Dit zelfde fenomeen zal zich afspelen als de tegenstander een speciale aanval activeert. Als je hier de minigame succesvol voltooit zal hij missen of laag hitten en als je faalt ben je, inderdaad, de figuurlijke sjaak. Dit klinkt misschien erg vervelend, maar het geeft de gevechten een stuk meer diepgang. Bovendien krijg je zo echt het gevoel dat je direct invloed hebt op het verloop van de gevechten.
Overigens heb je ook een grote invloed op of je überhaupt gaat vechten. In tegenstelling tot veel RPG’s worden de gevechten in Sonic Chronicles niet willekeurig geladen; je ziet de tegenstanders daadwerkelijk in beeld lopen. Erg vaak zijn ze dus gemakkelijk te ontwijken. Mocht dit je niet lukken (omdat ze bijvoorbeeld midden in een smalle gang staan), dan is er altijd nog een andere optie: vluchten. Het vluchten uit een gevecht is iets wat zowel jij als je tegenstander kunnen doen. Als één van jullie twee er voor kiest om te vluchten start er een minigame, waarin de vluchter de achtervolger voor moet zien te blijven. Zowel als vluchter en als achtervolger zul je over kratjes moeten springen en over turbo’s moeten lopen om zo ver mogelijk in- of uit te lopen op je tegenstander. Een erg leuk idee en bovendien erg goed uitgewerkt. Té goed eigenlijk, want het is retesimpel om de minigame succesvol te voltooien. Dat is erg jammer, want het zorgt er voor dat je vrijwel nooit hoeft te vechten als je daar even geen trek in hebt of als je het gevecht dreigt te verliezen. Jammer, want dat schroeft de toch al niet zo hoge moeilijkheidsgraad nog iets verder omlaag.
