Overlord: Raising Hell

Het achtergrondverhaal is vrij eenvoudig opgezet; de wereld is in verval geraakt tijdens jouw afwezigheid. Overal zijn vrolijke groene weilanden, schaapjes dartelen vrolijk rond en het zonnetje schijnt fel. Een nachtmerrie dus. Een aantal minions (jouw trouwe dienaren) hebben besloten jou op te graven zodat het land weer in de heerlijke duistere tijden kan gaan verkeren. Helaas hebben de helden van het land je toren volledig geplunderd dus ook hier valt nog wat werk te doen.
Je eerste missie bestaat dan ook uit het terugvinden van de bron van energie voor je toren. Deze missie dient meer als een tutorial voor de game en je wordt dan ook stapsgewijs door de missie geleid. Helaas zijn niet alle objectives zo duidelijk, want later in de game zul je quests krijgen waarbij je je afvraagt wat je moet doen, waar je het moet doen en vooral hoe je het moet doen.

Gelukkig biedt de PlayStation 3-versie van Overlord een feature die niet in de eerdere versies van Overlord te vinden was: een minimap. Hierop wordt het gebied voor zover je het hebt verkend getoond en de diverse voor jou interessante locaties worden met icoontjes weergegeven. Zo kun je tijdens je reizen teleportspots tegenkomen waarmee je terug kunt reizen naar je toren en waar je vanuit je toren naartoe kunt reizen. Ook zijn er diverse altaren te vinden waarmee je je mana en health weer op peil kunt brengen door minions op te offeren (geen paniek, ze doen het graag voor je). Tot slot kun je op je minimap ook de portals vinden waarmee je verse minions op kunt roepen. Deze minimap zorgt er voor dat je minder lang doelloos hoeft rond te lopen terwijl je je afvraagt waar je ergens een onverkend pad over het hoofd hebt gezien.

De minions vormen het belangrijkste aspect van de game, zij vormen immers jouw privéleger dat deze vrolijke, kleurige wereld weer deprimerend donker moet gaan maken. Je kunt je minions inzetten voor drie doelen: het kapotmaken van voorwerpen, deuren en diverse wezens (inclusief eerder genoemde schapen), transport van objecten en het aandraaien van wielen die deuren openen.
Er staan vier soorten minions tot je beschikking; bruine, rode, groene en blauwe. Elke soort heeft zo z\'n voor- en nadelen. Bruine minions zijn bijvoorbeeld uitstekende vechtersbazen maar kunnen verder niets en blauwe minions zijn fysiek zeer zwak maar kunnen wel door het water lopen en dode minions weer tot leven roepen. Aangezien je maar een beperkt aantal minions met je mee kan nemen zul je dus aan de hand van de situatie de samenstelling van je leger moeten aanpassen.

Je minions zorgen bovendien voor de broodnodige humor in de game. Als Overlord ben je een imposante, duistere verschijning en door de humor die de minions, dorpsbewoners en sommige vijanden in het spel brengen, blijft het geheel luchtig genoeg om lang te blijven spelen. Zo zullen je minions allerlei voorwerpen als wapen of harnas gaan gebruiken. Nadat je je minions door een pompoenenveld hebt laten banjeren, zullen een aantal trots terug komen lopen met een pompoen op hun hoofd (inclusief uitgesneden Halloween-motief).
Tijdens de game heb je geen volledige controle over je legertje minions. Je geeft ze opdrachten in de vorm van \"ga daar heen en leef je uit\" of \"ga naar dat specifieke voorwerp of die persoon en doe je ding\". De AI zorgt er vervolgens voor dat de minions dat doen en als dat gebeurd is gaan ze op zoek naar iets anders leuks in de buurt. Als er verder weinig of niets te beleven valt zullen ze terugkeren naar hun almachtige Overlord. Dit concept klinkt in eerste instantie als een ramp, maar Triumph heeft het systeem erg goed geïmplementeerd en juist doordat je niet continu je minions op micro-niveau hoeft te besturen krijg je als speler de ruimte om je eigen ding te doen terwijl je minions doen waar ze het best in zijn. Bovendien zet dit systeem het gehele Overlord-concept overtuigend neer.
Op het gebied van gameplay heeft Overlord: Raising Hell maar één groot minpunt; je zult heel veel aan backtracking doen. Niet alleen zijn deze delen saai, maar ook nog eens overbodig als de teleportspots in grotere getalen aanwezig zouden zijn geweest.

Grafisch is de game verre van indrukwekkend te noemen, maar weet door de artstyle wel de juiste sfeer neer te zetten, waardoor je de grafische imperfecties voor lief neemt. Dat wil niet zeggen dat de game lelijk is, integendeel, maar de graphics kunnen niet op tegen wat we heden ten dage gewend zijn van de PlayStation 3. De indeling van het scherm is overzichtelijk, alle benodigde informatie wordt duidelijk getoond, zonder dat er te veel rommel op je scherm verschijnt.
De sfeer die ik zojuist noemde wordt ook fantastisch neergezet door de audio die door je speakers komt. De muziek past perfect bij de game, zoet melodieus als je door groene bossen struint en bombastisch als je door je toren loopt. Ook de voice-acting is \"spot on\", de verschillende Britse accenten passen vlekkeloos bij de personages en helpen mee om de sfeer van Overlord neer te zetten.

Overlord: Raising Hell is zowel offline als online in multiplayermodus te spelen. De hiervoor beschikbare spelmodi zijn leuk en dragen het echte Overlord-gevoel uit de campaignmodus met zich mee. Toch gaan ze na verloop van tijd vervelen en bieden ze te weinig afwisseling om intensief en vaak gespeeld te worden. Zowel de co-op- als versus-modi komen vooral neer op het hack-n-slash aspect van de game en juist de combinatie van hack-n-slash en tactiek zorgt ervoor dat het single-playerdeel niet gaat vervelen.