Command & Conquer 3: Kane\'s Wrath

Zoals de titel wel doet vermoeden aan fans van de Command & Conquer serie richt deze uitbreiding zich op de NOD, welke de enige speelbare partij is in de campagne. De campagne vertelt het verhaal van de heropkomst van NOD na de Tweede Tiberium oorlog (welke zich afspeelde in Command & Conquer: Tiberium Sun). Het GDI denkt NOD verslagen te hebben, en de illustere leiden Kane te hebben gedood. De waarheid blijkt anders en de speler krijgt de opdracht om de glorieuze terugkeer van de Leider met Glanzende Hoofdhuid voor te bereiden. De campagne speelt zich later af tijdens het Command & Conquer 3 tijdperk, en hierna volgt zelfs een gedeelte welke zich na C&C3 afspeelt en een opening biedt naar een vervolg. In totaal zijn er dertien missies om te spelen, en in tegenstelling tot het origineel zijn deze vanaf het begin af aan erg pittig. De leercurve lijkt wel te beginnen waar het origineel ophield, en van daar af aan alleen nog maar moeilijker te worden. Daarom is de game ook niet aan te raden voor beginners, maar aangezien het origineel nodig is om deze uitbreiding te kunnen spelen kan men ervan uitgaan dat de speler van deze uitbreiding al ruime ervaring heeft met C&C 3, ervaring die dus nodig blijkt te zijn.

Zonder teveel van het verhaal weg te geven moet wel een van de grootste veranderingen vermeld worden: de subfacties. Alle drie de partijen van het origineel (dus de GDI, de NOD en de Scrin) hebben twee subfacties gekregen, met elk hun eigen unieke units en eigenschappen. Zo kom je tijdens de campagne in aanraking met de GDI subfactie \"Steel Talons\", een op walker-tanks gerichte factie. Deze brengen heel leuk oude bekende units als de Titans en de Wolverines uit Tiberian Sun terug, en zullen een feest der herkenning zijn voor de fans van de serie. Zo heeft elke subfactie weer zijn eigen nadruk op een bepaalde soort units en een bepaalde tactiek, wat zeker in de multiplayer-games een erg leuke toevoeging is. Afhankelijk van jouw eigen speelstijl is er nu altijd een (sub)factie beschikbaar die zich specialiseert in de manier van spelen waar jij goed in bent, of dit nu juist hit & run is of juist met een grote overmacht de vijand proberen te overrompelen. Niet ieder verschil wat de subfacties brengt is even nuttig, zo is het leuk dat de Engineers van de Steel Talons nu bewapend zijn, maar het pistool richt zo weinig uit dat ze dit net zo goed niet hadden kunnen zijn. Ook de upgrades die je aan kunt schaffen voor de eenheden stralen vaak niet van originaliteit, maar gelukkig zijn daar enkele andere toevoegingen die dit allemaal recht zetten. Zo is daar de Mechapede van de Scrin. Deze rupsachtige tank kan uitgebreid worden met nieuwe tussensegmenten met daarop verschillende wapens, waardoor je een extreem gebalanceerde unit kunt maken, zoals je ook kunt zien op het filmpje hieronder. Een van de meest originele units die ik in tijden heb gezien in een RTS-game, en zeker erg leuk om mee te experimenteren.

Naast de subfacties heeft elke factie nu ook zijn eigen \"epic unit\" gekregen, enorme monstrositeiten van machines met meer dan een manier om aan te vallen. De GDI heeft zo de MARV, de \"Mammoth Armed Reclamation Vehicle\", een tank met drie guns, plek voor vier infanterie-units en ook nog eens de mogelijkheid om Tiberium te harvesten. Tanks als deze (of de gigantische Redeemer-robot van de NOD die de mogelijkheid heeft om vijandige units op elkaar te laten schieten) kunnen het tij van een strijd echt keren, en kunnen van een duidelijke overwinning ineens een zuur verlies maken, maar gelukkig ook omgekeerd.

Tot dusver klinkt Kane\'s Wrath als een standaard uitbreiding: er zijn nieuwe facties toegevoegd, nieuwe eenheden, er is een nieuwe campagne en het verhaal wordt wat uitgediept. Maar kane\'s Wrath voegt nog iets echt nieuws toe, en dat is de Global Conquest mode. Met de toevoeging van deze mode veranderd de game ineens van een RTS naar een turn-based Risk-achtig spel in het Command & Conquer universum, met nog wel de mogelijkheid tot real-time gevechten. Op een stilistische wereldkaart ben je ineens niet meer bezig om direct units aan te sturen maar coördineer je gevechtsgroepen die je standaard basissen kunt laten bouwen die je vervolgens volgens een algemeen principe laat upgraden. Het spel veranderd zo van een strategische game naar een tactische game, met uiteraard nog wel de mogelijkheid om conflicten in Command & Conquer-stijl uit te vechten. Dit laatste valt zeker aan te raden, want de \"auto-resolve\" waarin de computer de controle neemt over jouw strijdmachten lijkt puur statistisch gebaseerd en leidt bijna altijd tot grote verliezen van eenheden. Deze mode is een frisse wind voor het Command & Conquer genre, en zeker erg leuk uitgevoerd.

Op het gebied van presentatie is de game niet erg veranderd van het origineel, maar dat is geen probleem want de graphics kunnen nog prima mee en zorgen voor relatief lage systeemeisen. Het geluid is ook prima zoals we gewend zijn van de serie, met een extra complimentje voor alle acteur die mee hebben gewerkt aan de tussenfilmpjes. Deze zijn namelijk weer ouderwets fout en heerlijk om te kijken.