Odin Sphere

Odin Sphere is een sprookje dat je gaandeweg wordt verteld, gezien door de ogen van vijf verschillende personages, opgedeeld in vijf verschillende boeken. Je begint als Gwendolyn, een Valkyrie en ook nog eens dochter van de koning, Odin. Gwendolyns zus sterft op het strijdveld, en geeft haar zusje als laatste daad een Psypher, een soort speer die Phozons kan opslaan en uiteraard over krachten beschikt die verder gaan dan die van een gewone speer. Alles wordt helder en duidelijk uitgelegd door de personages die je tegenkomt in het spel. Gaandeweg praat je met verschillende personages, maar ook krijg je in-game cut-scenes voorgeschoteld met korte maar onderhoudende dialogen.

Als je denkt een lekkere JRPG te gaan spelen, kom je bij Odin Sphere bedrogen uit. De game heeft misschien nog het meeste weg van een Hack en Slash game. Met een zeer beperkte hoeveelheid aanvallen en arsenaal ga je de strijd aan tegen de vele wezens uit de sprookjesboeken. Melee-aanvallen voer je uit met een druk op de \"vierkant\" toets op je controller, meer variatie is er niet. Verder kun je nog wat spreuken uit je Psypher tevoorschijn halen, maar ook deze zijn vrij beperkt. Hierdoor wordt het vechten tegen de bosses, en zelfs gewone vijanden al snel heel moeilijk. Je moet goed timen wanneer het tijd is om een slag toe te dienen of juist weg te springen. Het is niet mogelijk eindeloos op een vijand in te hakken, na een slag of vijf is je Power gauge uitgeput en moet je als versteend even bijkomen, waarbij je vijanden even de vrije hand hebben. Wel is het mogelijk je Power gauge gevuld te houden door Phozons op te zuigen met de R1 button, maar in het strijdgeweld heb je daar geen tijd voor.

Wat de moeilijkheidsgraad dragelijk maakt is het feit dat de levels vrij kort zijn gehouden. Je loopt als het ware in een cirkeltje, in minder dan een minuut heb je het hele level doorgelopen en ben je weer aan het begin van het level. De levels zijn aan elkaar geschakeld in een soort cel structuur, waarbij je, mits je alle monsters verslaat, door verschillende openingen naar andere kleine levels kunt gaan.
In elk level zijn items of Materia te verdienen, sommigen dienen als voedsel waarmee je je HP bijvult, anderen kun je gebruiken om te combineren met Materia, welke je ook in de levels her en der kunt verdienen.

Door Materia te combineren met alles wat je vindt op het strijdveld, kun je andere nuttige items maken, welke je weer kunt, of zelfs moet inzetten in je strijd tegen de monsters. Sommige items komen in de vorm van seeds die je eerst zult moeten planten voordat je letterlijk de vruchten kunt plukken. Je kunt zelfs planten kweken waar schapen aan groeien, die als je ze afslacht direct veranderen in schapenbouten welke je ook weer kunt verorberen voor HP of verder kunt combineren.
Als het combineren van ingrediënten niet je ding is, kun je later in de game terecht in een van de restaurants, alwaar je je items kunt laten klaarmaken in heerlijke gerechten. Je kunt dus bijna eindeloos experimenteren, alleen al door het combineren van Materia zelf kun je 100 verschillende materia maken. Hierdoor krijgt de game, buiten het hacken en slashen, een diepere laag.

De grafische aankleding van het spel is een bijzonderheid op zich. Alles bestaat uit handgetekende 2D graphics, zowel de characters als de achtergronden. Aangezien de game zich afspeelt in een sprookjesboek en dat laat zich zien in de hoeveelheid uiteenlopende characters waar je mee te maken krijgt. Niet alleen verschrikkelijke monsters en draken, maar ook schattig uitziende beertjes en kabouters maken je het leven zuur. De animatie van de characters is vrij houterig, maar ik vermoed dat dat de stijl is die de makers gekozen hebben. Koning Odin bijvoorbeeld beweegt zich voort als in een Wajang poppenspel. Wat vooral opvalt bij de koning en enkele van de andere grotere characters is het detail waarmee de characters getekend zijn, echt een kunstwerk op zich. Helaas heeft de Playstation2 wel moeite als er te veel tegelijk op het scherm gebeurt, waardoor cruciale gevechten met horten en stoten gaan.
Ook geluidstechnisch is de game dik in orde. De achtergrondgeluiden doen sprookjesachtig aan, wat uiteraard perfect aansluit bij de sfeer van de game.
De muziek is geschreven door Hitoshi Sakimoto, die ook verantwoordelijk was voor de soundtrack van Final Fantasy XII. De voice acting in het Engels is matig, maar gelukkig is er de optie om de originele Japanse stemmen aan te zetten.