Worms: A Space Oddity

De wormen uit de Worms-serie timmeren al lang aan de weg. Het begon met een simpel maar leuk spelletje en groeide uit tot een populaire reeks. De wormen veranderden van simpele roze blokjes in getekende cartoons met een uitgesproken karakter. Een aantal van de leukste features in het verleden waren de gigantische hoeveelheid grappige stemmen, van Viking tot robot, van Schot tot Nederlander, alles zat er in. Ook de enorme hoeveelheid wapens vielen bij veel mensen in de smaak. Je had de simpele bazooka en granaten, maar ook een schaap, een super-schaap, een oud omaatje of de populaire ‘holy handgrenade’. Met deze sterke punten stapte Worms in het 3d tijdperk. De rek was er blijkbaar uit op het platte vlak, dus zochten ze hun heil in de polygonen wereld. Hier ging het bergafwaarts. De 3d spellen waren gewoon niet leuk en de Worms magie was nergens meer te bekennen. Na een goed en een aardig spel in 2d voor de Nintendo DS mogen ze nu hun kunstje vertonen op de Wii, maar is de serie hiermee weer op de rails of hopeloos ontspoord?

Worms houden van reizen. Bezochten ze in eerdere delen al exotische locaties en andere tijden, nu is de ruimte aan de beurt. Dit betekent dat je wormen tegenkomt van verre planeten en deze zijn alles behalve roze. Je hebt bijvoorbeeld de blauwe (smurfen), de groene (misselijke wormen) en rode wormen (hot chicken salsa all you can eat wormen). Je kunt naar hartenlust je eigen wormen customizen (of pimpen, zoals anno 2008 beter begrepen wordt), dat wil zeggen de kleur, de stem, de helm, de vlag, de overwinningsdans en natuurlijk de grafsteen. De helm geeft je worm een spacey look, maar hierdoor gaat eigenlijk de Worms magie een beetje verloren, dus af die helm! De stemmen zijn minder duidelijk en minder grappig dan voorheen. Was het vroeger zo gevarieerd dat iedereen wat leuks kon uitzoeken, heb je nu ineens negentig procent ‘spacey’-stemmen. Vage synthesizer stemmen die een cyborg, robot of alien idee moeten geven. De overige tien procent geeft je de mogelijkheid om weer voor leuke talen te gaan, helaas heeft onze moerstaal het niet overleefd. Ook is de hoeveelheid wormen teruggehaald. Vroeger kon je nog acht vrienden invullen of acht politici. Nu kun je nog maar vier wormen meenemen naar het slagveld, dus dat wordt kiezen wie je echte vrienden zijn. De beste toevoeging in dit nieuwe deel is waarschijnlijk wel de ‘landscape editor’, waar je gewoon uit de losse pols kunt tekenen, stempelen, vullen tot je een ons weegt en een leuk landschap hebt gemaakt om bil te schoppen. Het is alleen jammer dat je vaak toch geen zin hebt hierin en gewoon een random landschap kiest, we zijn natuurlijk nog steeds luie wezens in de breedste zin van het woord.

Worms houden van wapens. Na zoveel Worms-delen weten we ondertussen dat je deze kleine ventjes beter niet boos maakt. Mijn persoonlijke favoriet was altijd mijn grote vriend ‘Super Sheep’. Je gooit hem weg, drukt op de knop en als een speer ging het levende projectiel richting de vijand, mits je goed en snel bij kon sturen. In de ruimte bestaan geen super schapen meer (misschien teveel kryptoniet), dus moeten we het doen met een robot schaap. Dit klinkt misschien spannend, maar het is gewoon het oude schaap aangepast op het ruimte leven. Om de besturing naar de Wii over te zetten is de ouderwetse bazooka aan de kant gezet en vervangen met een granaat die ontploft als het ook maar iets raakt. Hierdoor konden de makers jou zelf laten gooien met je remote, wat alleen in de praktijk lastiger werkt dan je zou denken. Vele potjes zijn hier gespeeld met vrienden waarin je 5 minuten heen en weer aan het gooien bent zonder iets te raken. Je kunt wel een oefenworp doen waarmee je ziet waar je granaat gaat eindigen, maar vaak moet je buiten het beeld gooien en dan is het niet mogelijk het traject van je granaat helemaal te volgen. Worms was altijd een beetje natte vinger werk qua schieten en gooien, maar hier wordt het wel erg veel. De overige wapens zijn voornamelijk oude bekenden in een ruimte jasje en met Wii-controls, maar deze controls komen vaak iets te gimmicky over. Ook het aantal wapens is zo weinig dat je je afvraagt of dit wel echt een Worms spel is dat je zit te spelen. Meestal had je zoveel keuze dat je lachend zat te denken wat de leukste manier is om toe te slaan, hier zit je echter te kijken waarom je in godsnaam steeds hetzelfde moet gebruiken. Weg grappige over-the-top wapens, welkom standaard granaten en guns.

Worms houden van geluid. Muzikaal waren de spellen nooit echt hoogstandjes, maar op het gebied van stemmen was het vaak hilarisch. Oorlogsveteranen vochten tegen Zuid-Afrikanen. De kreten vlogen door de lucht en zelf lag je vaak op de grond van het lachen. Nu zijn de stemmen onverstaanbaar omdat de zinnen waar je normaal tien seconden voor aan het praten bent in drie seconden worden gepropt. Bedenk je dan dat zo’n zin vaak halverwege alweer wordt overlapt door een zinnetje van een andere worm en de chaos is compleet. Je verstaat het niet, dus is het niet grappig, wat ze ook zeggen. De muziek is wel redelijk goed in de zin dat het wel een goede sfeermaker is. Soms wordt het even irritant en hyperactief, maar over het algemeen is er goed mee te leven.

Worms houden van vrienden. Bel ze dus op en laat ze een potje spelen. Je kunt single-player spelen maar dat is snel saai. Dit spel is gemaakt voor Multi-player! Gelukkig kun je gewoon met één remote spelen met vier spelers. Gewoon doorgeven dat zweterige ding en gaan met die banaan. Ook zijn er mini-games die je met je vrienden kunt spelen, maar deze zijn zo simpel dat er geen woorden voor zijn. Het zijn van die standaard mini-games waarvan men dacht dat het inspiratieloos hoorde te zijn. Een beetje onder het mom van: “Hey, als we nou acht mini-games er in proppen, dan kunnen we dat op de doos zetten en gaan de verkopen zesentachtig procent omhoog!”. Mini-games hebben we genoeg op de Wii, geef ons maar mega-games.