Balls of Fury

Filmgames zijn altijd games die met argusogen bekeken worden. De echte gamers blijven hier ver bij vandaan, maar de casual gamers kopen ze wel en zijn er dan vaak niet echt ontevreden mee. Sinds kort ligt er weer een nieuwe filmgame in de winkels te wachten om gekocht te worden. Is deze game het wel waard om ook door ons, echte gamers, gekocht te worden?

Balls of Fury dus een game gebaseerd op de gelijknamige film. De gelijknamige film? Ja, echt vreemd is het niet als je deze film niet kent want voordat ik het schijfje in m\'n Wii stopte had ik er ook nog nooit van gehoord. Balls of Fury is een persiflage op Enter te Dragon en moet het vooral hebben van flauwe grappen. De film gaat over oud tafeltenniskampioen Randy Daytona die ingehuurd wordt door de FBI om een maffia organisatie op te rollen. Om te infiltreren in de groep moet Randy mee doen aan een tafeltennistoernooi waar ook Feng, een grote crimineel, aan mee doet. Tot zover het verhaal van de film, terug naar de game.

Hoewel het een game is die gebaseerd is op een film, is Balls of Fury eigenlijk gewoon een sportgame. Alhoewel sportgame misschien een te grote term is voor een spel over iets dat je op de camping doet als je uitgekeken bent op het zwembad, maar dat is een hele andere discussie. De game heeft dezelfde opzet als een sportgame en dezelfde soort modi. Allereerst kun je natuurlijk gewoon los een partijtje ping-pongen tegen een vriend of de computer, of je kunt ervoor kiezen om een heel toernooi af te werken. Om naast het ping-pongen zelf nog een link te hebben met de film hebben de makers Story mode toegevoegd. In deze modus speel je het verhaal van de film na. Nu verwacht je natuurlijk filmfragmenten tussen de verschillende wedstrijden om het verhaal te verduidelijken, maar in plaats daarvan is er gekozen voor foto\'s uit de film met een lading tekst eronder die het verhaal vertellen. Boeiend is dit niet, dus klik je dit door om maar zo snel mogelijk te kunnen spelen en speel je uiteindelijk de story mode zonder verhaal.

Tot zover klinkt het allemaal niet echt positief, maar slecht ook nog niet. Het echt slechte deel begint pas zodra je daadwerkelijk een wedstrijd opstart. Je kunt kiezen uit een aantal personages uit de film. In het overzichtsscherm zijn deze nogwel een beetje te herkennen, maar als de batjes erbij worden gepakt is je tegenstander amper herkenbaar meer. De personages hebben daarnaast totaal geen uitstraling, spelen tegen zombies zou nog leuker zijn. Oke, slechte personages zijn ook nogwel vergeeflijk, zolang het spelen zelf maar leuk is! Maar helaas, ook dat is niet het geval.

Je bestuurt het spel met je Wiimote. Door hem naar rechts of naar links te slaan kun je een bal slaan. Je Wiimote omhoog bewegen is een lobje, en naar beneden bewegen is een smash. Simpele besturing die door iedereen gemakkelijk te leren is. Helaas reageert de controller niet altijd goed. Het ene moment sla je te laat omdat je pas beweegt als de bal bij jou is, het andere moment sla je weer te vroeg omdat de bal er nog niet is. Raak je de bal wel goed dan is het erg moeilijk om er een bepaald effect aan te geven. Je ballen komen standaard schuin tegenover het sla-vlak op de helft van je tegenstander terecht, een bal aan de andere kant slaan is puur geluk. Als je een tijdje heen en weer slaat bouwt zich een powershot op. Door een knop in te drukken tijdens het slaan kun je deze extra kracht gebruiken. Hierdoor gaat een bal opeens hele rare dingen doen. De ene keer verdwijnt hij om ergens anders weer op te duiken en een andere keer legt de bal een zigzag-patroon af om vervolgens bij je tegenstander gewoon te stuiteren. Een voordeel voor degene die de powershot gebruikt zou je zeggen en als je tegen een vriend speelt klopt dat ook wel. Speel je tegen de computer dan werkt het echter anders. De AI reageert op powershots zoals op elke andere bal, waardoor het effect deels teruggekaatst wordt naar jou. De AI pakt echter niet gewoon elke bal. Er lijkt een soort van willekeur te zijn welke ballen de AI wel pakt en welke hij mist. Soms pakt de AI alle ballen, zelfs de ballen die bijna niet te pakken zijn, maar het andere moment staat je tegenstander als een zoutzak in het veld en mist hij zelfs de bal waarvoor hij z\'n batje alleen maar opzij hoeft te houden. De balans is nergens te bekennen.

Als je nu denkt het ergste wel gehad te hebben, het kan nog een stapje erger. Het spel is voorzien van zulk vervelend geluid dat je liever het geluid van je TV op nul zet. Het pongen van het balletje is nogwel oké, hoewel dat een erg monotoon geluid wordt, maar de andere geluiden lijken nergens op. Als er een punt gemaakt wordt hoor je iets dat moet lijken op juichend publiek en af en toe knalt je tegenstander er een uitspraak uit. Een beetje jammer van deze uitspraken is alleen dat het steeds dezelfde uitspraken zijn. Elk personage heeft één zin en dat is het. Wat betreft muziek zijn er drie vervelende deuntjes die elkaar afwisselen.

Het laatste wat er dan nog overblijft zijn de graphics. Al eerder was te lezen dat de personages redelijk onherkenbaar en uitdrukkingsloos zijn. Deze personages passen echter perfect in de verschillende tafeltennis hallen. Deze hallen zijn erg leeg en inspiratieloos. Je zou verwachten dat er op een toernooi wat publiek is, of in iedergeval een aantal andere spelers maar nee, alle tafels om je heen zijn leeg en afgezien van een mannetje dat op de achtergrond staat is er verder ook geen publiek of iets anders dat het spel een beetje sfeer kan geven.