Naruto: Ninja Council
Naruto: Ninja Council doet het echter anders dan voorgaande spellen. De single-player bestaat uit een bingopaneel met 49 verschillende vakjes met elk een missie. Een missie bestaat uit een behoorlijk groot en gevarieerd level waarin je een opdracht moet uitvoeren; versla dertig wolven, zoek tien scrolls, versla een vijand, versla tien vijanden, versla een vijand met een speciale aanval, enzovoorts. Om alle missies uit te kunnen spelen moet je eerst alle missies van een bepaald niveau uitspelen, waarna je een stapje verder komt op het bingopaneel. Zoals mijn eerdere opsomming al deed vermoeden zijn de missies niet erg verschillend en behoorlijk irritant. Sommige missies speel je in dertig seconden uit omdat je gewoon één baas moet verslaan, soms ben je een half uur bezig omdat die 29ste wolf telkens niet spawnt en je dus niet aan je quotum komt. Voeg daar aan toe dat de riante hoeveelheid characters om de missies mee te spelen niet erg van elkaar verschillen en je hebt een sterk recept voor eentonigheid gegarneerd met frustratie.
De characters zijn erg hetzelfde in hun basisbewegingen, die zich beperken tot springen, teleporten naar de achterkant van je tegenstander, slaan/schoppen (vaak achter elkaar drukken op deze knop zorgt voor een combo) en blokken. Niet erg diepgaand dus, en bijzondere combo\'s zoals je in de gemiddelde fighting-game tegenkomt zul je in dit spel niet vinden. Wel is er een enorme hoeveelheid speciale aanvallen die je kunt triggeren door een vierkantje op het touchscreen aan te tikken. Hierna moet je een DS-vriendelijke actie uitvoeren zoals in de microfoon blazen, een cirkeltje draaien op de touchscreen, of een kleine puzzel uitvoeren.
Deze niet erg diepe gameplay is in alle missies hetzelfde, wat de besturing erg beperkt maakt en niet veel variatie biedt qua aanvallen. Eigenlijk zijn alleen de speciale aanvallen leuk, ook omdat je dan een klein tof filmpje ziet en je DS in een soort movie-modus gaat.
Na de 49 missies die je na een uurtje of vijf hebt uitgespeeld, is er alleen nog maar een multiplayer-modus om te doen. Hiervoor moet je een aantal vrienden die ook een hoop geld voor dit spel hebben neergelegd zien te vinden, zodat je het tegen elkaar kunt opnemen in een grote freefight of met z\'n tweeën tegen het andere duo. De groots opgezette en afwisselende levels lenen zich hier uitstekend voor en deze modus is dan ook best leuk om te spelen, op voorwaarde dat je genoeg vrienden (met genoeg geld) bij elkaar kunt sprokkelen.
De 49 missies hangen zonder enig verhaal aan elkaar, wat het er niet leuker op maakt. Al snel zul je het gevoel hebben dat je ergens naartoe zou moeten werken in plaats van nutteloos een vleermuizenpopulatie uitroeien.
De graphics zijn redelijk mooi, maar de DS is tot veel meer in staat dan simpele 2D-graphics met een paar bijzondere effecten: die kennen we namelijk al van de GBA. Alleen in de filmpjes die je ziet als je een speciale aanval inzet, heb je een beetje genot van het tweede scherm; verder zul je niet veel bijzonders zien aan de graphics.
Ook de muziek is maar matig: een beetje generieke drums en wat Japanse tokkelgeluidjes is alles wat je luidsprekers zullen voortbrengen. Dit is behoorlijk zuur als je bedenkt dat de Amerikaanse versie (Naruto: Ninja Council 3) niet alleen 64 missies had (30% meer dan de Europese dus!), maar ook voorzien was van volledig ingesproken teksten en een hoop leuke audio. Europa trekt weer eens aan het kortste eind.