Fantastic 4: Rise of the Silver Surfer

Tom (Pitom)
Superhelden lenen zich prima voor games. Het doet veel mensen goed om voor korte tijd even te boek te gaan als de redder van het universum, iemand die alle bad guys moeiteloos de nek omdraait en het tegelijkertijd ook nog eens goed doet bij het andere geslacht. Ik durf zelfs te beweren dat de videogame het meest geschikte medium is om een superheld in los te laten. Door daadwerkelijk in de huid te kruipen van zo’n fictionele krachtpatser kun je je het beste inleven in zijn of haar dagelijkse beslommeringen. Desondanks zijn tot op heden bijna alle superheld-games van traanverwekkende kwaliteit, maar dat heeft meer te maken met de inferieure ontwikkelaars die doorgaans met een bepaalde franchise aan de slag mogen. Met het verschijnen van de recente Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer film, die je volgens ons overigens niet hoeft te zien, kreeg ontwikkelaar Visual Concepts de kans om een uitzondering op de bovenstaande regel te vormen.

De Fantastic Four is een groepje superhelden waarin elk lid een speciale kracht heeft en zo tezamen het kwaad bestrijdt. De kans is groot dat je, net als ik, hun namen niet kent, waardoor ik ze maar zal beschrijven op hun karakteristieke kenmerken. De grote stenen kerel is vanzelfsprekend enorm sterk. De blondine kan onzichtbaar worden en heeft telekinetische gaven. Een van de mannen heeft een bijzonder buigzaam lichaam, waarmee hij de nodige acrobatische trucs uit kan en voeren. De superkrachten van het resterende personage, die zonder een centje pijn te voelen chronisch in de fik staat, laten zich wel raden. Gedurende het grootste gedeelte van de game verplaats je je met de gehele groep, en kun je met een druk op de knop omschakelen naar een andere held. Blijkbaar hadden de makers een soort game voor ogen waarin voor elke situatie een bepaald personage het meest handig was om te gebruiken.
De gameplay zelf bestaat bijna in zijn geheel uit vechten: je dient steeds elke kamer of gang van vijanden te ontdoen, alvorens je door mag naar de volgende ruimte. De drie personages die je daarbij niet bestuurt wandelen ietwat lafjes tussen de vijanden door en brengen nauwelijks schade toe, het klusje zal dus geklaard moeten worden door het personage dat jij onder de knoppen hebt. Elk personage heeft zijn eigen aanvallen, zowel de standaard fysieke klappen en trappen als hun specifieke superkrachten die voor korte tijd zijn aan te wenden. Zo gauw je erachter komt dat die stenen superheld toch echt veel sterker is dan zijn drie collega\'s, wat afhankelijk van je intelligentie zo’n 30 seconden tot drie minuten duurt, zul je de knop waarmee je van hoofdpersonage wisselt nauwelijks nog aanraken. Als de steenachtige reus door onvoorziene omstandigheden het loodje legt hoef je alleen maar voor korte met de andere drie te overleven, waarna ‘The Thing’ weer uit de dood herrijst en jij vrolijk verder kunt met het eindeloos uitvoeren van exact dezelfde aanval. Zo wordt de game nooit moeilijk, wel eentonig en slaapverwekkend.

De presentatie is precies zoals we dat gewend zijn bij een game als deze: onvolkomen en volledig leunend op het feit dat we met een bekende strip- en filmfranchise te maken hebben. Grafisch doet het denken aan de eerste generatie Xbox 360 games, of een van de latere titels op de originele Xbox. Ook de motoriek van alle levende wezens is veel te simplistisch voor de hedendaagse begrippen.
Met de audio is het overigens al wat beter gesteld. Als liefhebber van goede soundtracks was de achtergrondmuziek voor mij persoonlijk de beste eigenschap van het spel, maar dat komt helaas meer omdat het met alle andere aspecten zo treurig gesteld is. De stemmen vullen de personages alleraardigst aan, ook al zijn ze niet van de acteurs uit de film. Het is alleen zo jammer dat men het blijkbaar nodig vond om alle tussenfilmpjes te voorzien van de meest uitgekauwde oneliners. Zelfs al staat de groep op het punt om verslonden te worden door een gigantisch levend standbeeld, dan nog weet een van de helden het te presteren om er even een smakeloos grapje tegenaan te gooien. Het wordt nog net niet gevolgd door het welbekende Geer & Goor geschater.



In totaal zijn er slechts zes levels, die zich elk op een bepaalde locatie uit de film afspelen. Deze zijn helemaal lineair een vergen geen enkele geestelijke inspanningen om doorheen te komen. Want behalve een ouderwets puzzeltje waarin je door middel van spiegels een lichtstraal ergens naar toe moet leiden, is vechten het enige wat je hoeft te doen om verder te komen. Wel heb je na elk level de mogelijkheid om je helden sterker te maken. Maar als je niet per se alle achievements hoeft vrij te spelen, is punten spenderen aan elk ander personage dan ‘The Thing’ alsof je investeert in een bedrijf waarvan je weet dat het toch wel failliet gaat. Zodoende zul je binnen een uur of vijf de eindstreep bereiken. De fans kunnen in alle hoeken en gaatjes nog eens op zoek gaan naar F4-symbolen, om zo het nodige filmmateriaal vrij te spelen. Een online-mode zit er gelukkig niet in, want daar zou toch geen reet aan zijn geweest.