Rainbow Six: Vegas
Nu is de beurt aan de PSP om deze tactische shooter te hosten, wat een hoop aanpassingen vergt: slechts één analoge stick, en een beperkte grafische kracht. Hoe houdt deze game zich op zijn portable kleine broertje?
Het verhaal in Rainbow Six: Vegas is niet veel bijzonders: een aantal terroristen houden de stad in hun greep en het is aan jouw tweeledig team om een einde aan een dreigende situatie te maken. Je team bestaat uit twee man, waarvan Brian met een automatisch geweer is bewapend, en Shawn met een sniper rifle. Nooit zul je met deze twee tegelijk spelen, maar kom je met Brian bijvoorbeeld op een scripted moment onder zwaar vuur te liggen, dan switch je naar Shawn van waar je de missie verder speelt.
De controls tijden het spelen zijn behoorlijk wennen. Met de analoge stick loop je, terwijl je met de vier knoppen aan de rechterkant mikt. Daardoor blijven er, naast de L en R buttons om te locken en te schieten, nog maar vier knoppen over voor de vele event-gerelateerde acties, zoals een deur openen, van wapen switchen en je spycam gebruiken. De besturing frustreert zeker in het begin, maar later raak je er zeker wat meer aan gewend en kun je zonder al te veel onhandigheid je tegenstander neerschieten. Toch blijft de besturing vervelend genoeg om nooit intuïtief een goede kill te maken en precies de bewegingen uit te voeren zoals je ze bedacht had.
Ook vervelend is het zoeken van beschutting achter een muur of pilaar. Om met je rug ergens tegen aan te gaan leunen en voorzichtig om het hoekje te gluren (of te schieten) moet je recht tegen dat object aan lopen. De camera switcht dan naar een third-person standpunt, zodat je kan zien wat er achter het object gebeurt. Om terug te keren naar je normale houding moet je recht van de muur af bewegen. De vereiste precisie van deze bewegingen zorgt er voor dat je soms een andere actie uitvoert dan je van plan was, wat behoorlijk frustrerend is.
Naast de moeilijke controls is er over de levels inhoudelijk niet veel te zeggen, aangezien ze vrij kort zijn. Het spel telt slechts vijf levels, elk opgedeeld in een aantal korte stukjes. Ga je dood omdat je health te laag is, een belangrijk character sterft of je niet in staat bent je teamlid te ontzetten, dan moet je opnieuw beginnen vanaf het vorige stuk. Omdat het spel geen health- of ammo-kratten heeft, betekent dit ook dat als je aan het einde van een level geen ammo meer hebt, je het hele level opnieuw zult moeten spelen. Om hier last van te hebben zul je echter behoorlijk in het rond moeten schieten, dus de spaarzame schutter hoeft zich geen zorgen te maken.
Naast de vijf levels die het spel telt, en die je in een uur of vijf uit zult hebben gespeeld, kent het spel nog een aantal extra modi. In mission mode kun je een enkele missie opnieuw spelen, en in terro mode (afkorting van terrorist mode) moet je in een level random bad guys neerschieten.
Tenslotte zijn er ook nog een aantal multiplayer mogelijkheden. Via ad-hoc of online kun je survival en team survival spelen in zes verschillende levels, waarbij een team bestaat uit maximaal twee members (vanwege het maximum van vier gelijktijdige spelers). Leuk voor een tijdje, maar lang niet boeiend genoeg om je erg lang bezig te houden.
De graphics van het spel zijn redelijk in orde, zeker voor een portable shooter. De textures zijn niet erg bijzonder, maar de algehele feel van het spel en de aandacht voor details zorgt er voor dat de levels je toch het gevoel en sfeer geven dat past bij de omgeving. Jammer is dan wel dat de levels amper in Las Vegas zelf afspelen, maar meer in een aantal omgevingen die werkelijk overal hadden kunnen zijn.
Het geluid tenslotte is van een behoorlijke kwaliteit: de dialogen zijn goed gevoice-act en steken degelijk in elkaar. De muziek past ook bij de situaties waar je je in bevindt, en de geluidseffecten zijn ook goed in orde.