Touch Darts
SEGA Touch Darts deed in dat opzicht mijn wenkbrauwen maar een beetje rijzen, maar toch: enige beweging was wel te bemerken. Want darts mag dan leuk zijn met je vrienden in de kroeg, of in de gang van je studentenhuis (want die huisbaas repareert toch nooit de gootsteen, dus waarom zou je oppassen voor gaten in de muur), als spel is het eerder een minigame dan een volwaardig spel. Ik bedoel te zeggen: hoe kan je een spel waarbij je omstebeurt drie pijltjes op een bord gooit interessant genoeg maken om uren te spelen?
Welnu: het kán!
SEGA Touch Darts is een standaard spel: je kan jezelf een naam geven in de vorm van Voornaam Nickname Achternaam, een gestileerde tekening als avatar kiezen, en kiezen of je een gouden of zilveren dart wilt gebruiken. Vervolgens ga je aan de slag met darten. Verrassend... Maar zodra je begint te spelen, en je eerste tournament wint (door achtereenvolgens een aantal potjes in de kelder, het clubhuis en de slaapkamer te winnen), begin je het spel een beetje in de vingers te krijgen. De besturing is erg makkelijk: plaats je stylus op de plek waar je ongeveer wilt mikken, haal je stylus naar achteren en schuif hem met de juiste snelheid en tot de juiste plek naar voren. Als je te langzaam beweegt kan je dart het bord niet halen, terwijl als je de streep te ver doortrekt hij hoger landt dan waar je hem in eerste instantie wou. Ook kan je de fout ingaan door de streep niet recht te trekken, en je dart een afwijking naar links of naar rechts meekrijgt. Later, als je de basisbesturing onder de knie hebt, kun je deze afwijking gebruiken om nog preciezer te kunnen mikken, bijvoorbeeld in een triple-gebied dat schuin ligt en dus moeilijk te raken is met een rechte worp.
Omdat de besturing erg intuïtief is en de levels niet te lang duren (afhankelijk van hoe snel je zelf doorgooit en hoe ver gevorderd je bent in het spel), heeft het spel een erg verslavende werking. Voor je het weet ga je toch maar even door met de volgende tegenstander, de volgende ronde, het volgende toernooi. Omdat je echt handigheid in het darten krijgt en hoe je gooit daadwerkelijk invloed heeft op je spel, is het geen flauwe minigame-ripoff, maar een degelijke game. Naast de toernooien (vier stuks in totaal, met elk drie of vier rondes die elk drie of vier tegenstanders kennen) is er ook nog de mogelijkheid om challenges te spelen: korte opdrachten die erg leuk en afwisselend zijn en aan andere kwaliteiten dan het standaard darten appelleren. Zo moet je paren gooien op de kaarten op het dartbord, triples raken, of het welbekende rond-het-bord. Deze challenges bieden een, de naam zegt het al, extra uitdaging die langzaam maar zeker steeds moeilijker wordt en steeds meer kunde in het darten vereisen.
De achtergronddeuntjes tenslotte, zijn van een matig en repetitief niveau en op den duur raak je ze wel een beetje zat. De geluidseffecten zijn gewoon zoals ze horen en goed in orde. Van de graphics hoef je niet veel te verwachten, hoewel de replays laten zien dat het spel weldegelijk in 3D is en niet met een makkelijk 2D-speelbord zich er van afmaakt.
