Medal of Honor: Vanguard

Wat mij dan al meteen opvalt aan het begin van het spel is dat het spel zeer lineair is. Je kan in feite geen misstap maken omdat je bijvoorbeeld bepaalde plekken krijgt aangewezen om in te landen of om naar toe te lopen. Voordeel hieraan is dat je lekker door kunt spelen omdat je niet verdwaalt in de map. Groot nadeel hieraan is dat enige tactische aanvallen hierdoor ook belemmerd worden. Het is moeilijker om de Duitsers te flanken omdat je eigenlijk alleen maar recht vooruit kunt lopen met jouw teammaten. Weliswaar is het lineaire spel zo wat toegankelijker voor mensen die eigenlijk nog nooit een First Person Shooter gespeeld hebben, maar het biedt totaal geen uitdaging. Wat je eigenlijk doet in de missies is van checkpoint naar checkpoint lopen, rennen, kruipen en springen terwijl je de nodige Duitsers neerknalt.

Dit brengt mij meteen op de gameplay van het spel. De controls zijn niet al te moeilijk om te leren. Met de L1-knop kun je je verschuilen achter objecten en met de rechter analoge stick kun je dan om de hoekjes kijken en de tegenstanders van een veilige afstand neerschieten. De analoge sticks worden ook gebruikt voor het lopen door het veld. Met de X, O, het driehoekje en het vierkantje kun je herladen, andere wapens kiezen, springen, opstaan, hurken of liggen. De R1-knop is in dit spel ook niet onmisbaar, daarmee haal je de trigger van je wapen over.

Op zich heb je in het spel niet heel veel tactiek nodig en kun je op goed geluk, en een beetje dommigheid van de tegenstanders, de missies snel uitvoeren. In het spel hoor je de tegenstanders allerlei commando\'s naar elkaar schreeuwen en ook jouw character zal zo af en toe wat zaken roepen of toegeroepen krijgen. Dit brengt zeker wel wat sfeer met zich mee omdat je als speler denkt dat alles wat geroepen wordt ook daadwerkelijk verwerkt gaat worden in de aanval van bijvoorbeeld de Duitsers. Dit is echter niet helemaal waar. De AI van de characters in het spel, zowel van de tegenstanders als jouw teammaten, is triest. De Duitsers vinden het bijvoorbeeld niet erg als ze door jou in de rug geschoten worden, als ze maar hun hele huls leeg kunnen schieten op jouw teammaat die roerloos voor ze blijft staan. Oftewel, de characters reageren eigenlijk helemaal niet op wat er om hen heen gebeurt. Het is alsof ze geprogrammeerd zijn om een bepaald poppetje dood te schieten voordat ze ook maar hun aandacht op een ander vestigen.