SEGA Megadrive Collection
In deze zijn wij, helaas afhankelijk. Wij, hangers naar vroegâh, de tijd dat alles beter was, de tijd dat een spel nog met plezier in een paar uur uitgespeeld kon worden. De tijd dat je je moeder nog uit kon schelden omdat ze je spel uitzette terwijl je net met Sonic de laatste eindbaas naderde, maar hem op pauze moest zetten voor het eten of om een nodige plaspauze in te lassen. De tijd dat games niet vier jaar van te voren werden aangekondigd maar waar meestal tegen de tijd dat hij in de winkel lag het hele schoolplein praatte over die nieuwe RPG die DRIEDEE-effecten had. Deze tijd komt helaas niet terug zonder de tussenkomst van de rechthebbende van deze klassiekers die, samen met de onzekerheid over die eerste schaamhaar en waarom iedereen op het schoolplein al die sexgrappen al begreep, je weer dat gevoel van weleer geven.
Nintendo heeft onlangs een grote stap in de, voor velen, goede richting gezet door klassiekers van haar (en andere) hand te verkopen via het online distributie-kanaal van de Wii: de Virtual Console. Enige nadeel is wel dat deze redelijk aan de prijzige kant zijn, variërend van vijf euro voor een NES-game, langs acht euro voor een SNES of Megadrive spel, tot aan tien tot twaalf euro voor een Nintendo 64 titel. Prijzig voor de échte nostalgicus, die het liefst alle oude titels opnieuw zou beleven.
Gelukkig heeft SEGA een fijn aanbod voor iedereen die dolgraag oude tijden opnieuw wilt beleven: de SEGA Megadrive Collection voor de PS2. Voor een bijzonder schappelijke budgetprijs (rond de 30 euro) krijg je een schijfje met een enorme lading games: sommige echte klassiekers (Sonic the Hedgehog 1 & 2, Ecco the Dolphin (inclusief 2 en Ecco Jr.)), wat arcadeklassiekers (Virtua Fighter 2), en een hoop andere games waarvan de kwaliteit over het algemeen als \'goed\' te bestempelen is. Het zijn niet allemaal evergreens, maar het geeft een mooi en behoorlijk compleet overzicht van de games en de genres die ten tijde van de Megadrive zo immens populair waren en reden waren om er een in huis te hebben.
Via een duidelijk en overzichtelijk menu, waar je ook controls aan kunt passen, en eventueel progressive scanning en/of 60 Hz aan kunt zetten, kan je kiezen welk spel je wilt spelen. Na een korte laadtijd kom je nu in het spel zelf, precies zoals het er uit zou zien op je goede oude Megadrive. Enige verandering is dat je geen klassieke Megadrive drietoets-controller meer hebt. Gelukkig speelt de PS Dual Shock ook erg prettig met behulp van de D-pad en de vier toetsen, en mis je de originele controller-layout dus niet. Emulatie van alle spellen loopt zo goed als perfect, tijdens mijn speelsessies heb ik niets raars meegemaakt of opgemerkt.
Een geweldige functie die toegevoegd is aan al deze klassiekers, is dat je nu kunt saven wanneer en in welk spel je maar wilt. Met de Select knop kun je altijd een menu van de SEGA Megadrive Collection oproepen, waarin je kunt saven, of zelfs een autosave functie aan kunt zetten zodat je automatisch savet als je een spel uitzet.
Zoals gezegd, zijn de meeste spellen op deze disc van goede kwaliteit: hoewel de platformers wat overgerepresenteerd zijn, zijn er genoeg andere spellen die laten zien wat er allemaal nog meer te beleven was op de Megadrive. Over het algemeen zijn de spellen een stuk pittiger dan tegenwoordig, en zijn de platformers wat korter (te verklaren door het ontbreken van een save-mogelijkheid), maar dankzij Phantasy Star II, III en IV ben je al gauw enkele honderden uren kwijt aan RPGen. De grafische kwaliteit kan zich dan wel niet meten aan huidige standaarden, maar sommige platformers zoals Sonic of Ristar zijn absoluut niet lelijk en bieden nog wat grafisch genot tussen de geweldige gameplay door.
Want geweldige gameplay is het: niet alleen de nostalgie, maar ook het pionierswerk dat deze games representeren is fantastisch. Je ziet waar Abraham de mosterd heeft gehaald: bij deze generatie spellen. Dat is ook te merken tijdens het spelen, de gameplay is vaak onovertroffen omdat het originele ideeën betreft, en geen afjatwerk.