De Kleine Zeemeermin: Magie in Twee Werelden

Zo ook \"De Kleine Zeemeermin: Magie in Twee Werelden\". Aangezien deze Disney klassieker onlangs op DVD verschenen is (waarover geen slecht woord overigens), is het weer tijd voor een nieuwe filmlicentie-game voor de GBA, nog steeds de handheld bij uitstek voor jonge kinderen. Deze doelgroep zal dan ook vast meegesleept worden in een fantastische onderwaterwereld vol geweldige dieren en uren plezier. Na het uitspelen van het spel (van een main storyline is geen sprake), zal deze jongeling die net van de fles af is zich ongetwijfeld nog uren vermaken met de mooie kleurtjes op het scherm en het feit dat de minigames (eerder bekend als level, aangezien elk level in feite een soort minigame is) los te kiezen zijn. Jammer is wel dat het spel niet in de Nederlandse taal gespeeld kan worden, wat bovenstaande doelgroep toch zal bemoeilijken in het begrijpen van het spel.

Nu het beeld voor iedereen bóven de vijf. De graphics zijn ronduit lelijk, ook voor de GBA. De characters lijken in het spel geplakt (inclusief zwarte rand), de omgevingen zien er best leuk, vrolijk en kleurrijk uit, maar dat is dan ook het positiefste wat ik er over kan zeggen. Voor de rest lijkt dit eerder een DOS spel dan een spel voor de GBA.
De muziek is best redelijk: de klassieke \"Diep in de zee\" (under the sea) muziekjes doen het bij mij in ieder geval nog steeds erg goed, maar de geluidseffecten zijn niet echt bijzonder.
En dan het spel zelf: hoewel op de doos aanprijzend staat \"Met 8 spellen onder water en op het land\", is dat ook werkelijk alles wat er te beleven valt. Een level bestaat uit een viertal repetitieve leveltjes die elk hetzelfde soort doel kennen. Zo moet je met Sebastiaan de krab dirigeren door op het goede moment de juiste knop in te drukken. Of moet je met prins Erik de tentakels van Ursula kapotschieten door met de D-pad te mikken en op A te drukken. Elk van deze spelletjes wordt dus een viermaal herhaald, waarna je doorgaat naar het volgende \'level\'. Op deze manier speel je alle spelletjes vier keer, en mocht je een fout maken in één van de spellen (hoogst onwaarschijnlijk overigens), dan ga je dood en mag je het laatste stukje opnieuw proberen, zo vaak als je wilt. Tussen elk spelletje zit een korte cutscene met een enkel plaatje uit de tekenfilm en een beetje tekst, zodat het verhaal goed te volgen is. Al met al koste het mij 35 minuten om dit spel uit te spelen. VIJF EN DERTIG MINUTEN! VOOR EEN COMPLEET SPEL! Geloof me, zo’n goede gamer ben ik niet; ik heb rustig aan alle spelletjes gespeeld, en voor ik het wist was ik al klaar. Zo. Dat was dan veertig euro alstublieft. Veertig euro voor een spel dat me niet eens één lange zit op het toilet kan bezighouden (van vermaken is amper sprake). Desillusie dekt de lading nog niet eens: dit spel is een slap excuus om centjes uit je zak te kloppen door met een roodharige vis en wat schelpjes als BH kopers te lokken, die vervolgens na één keer het spel uitgespeeld te hebben het gegarandeerd nooit meer aanraken.