Grand Theft Auto: Vice City Stories

Tom (Pitom)
Het belang van een tot de verbeelding sprekend hoofdpersonage wordt nogal eens onderschat. Het personage waar je als speler gedurende het hele spel tegenaan moet staren vormt een dop die zo goed mogelijk op de bijbehorende fles moet passen. Wanneer er niet te lang over de vorm van de dop is nagedacht, kan dat tot vreemd of zelfs onmogelijk lijkende taferelen leiden. Om maar gelijk een bruggetje naar GTA te maken: een dertienjarig jongetje zul je niet snel hoeren in elkaar zien trappen, en ook het dealen van drugs, auto’s jatten en vele mensen koelbloedig koud maken behoren niet tot de dagelijkse kost van de gemiddelde dertienjarige. Derhalve hebben de Grand Theft Auto games vaak een geloofwaardige hoofdpersoon waarmee zo veel mogelijk spelers affiniteit zouden moeten hebben. De held die volgens de meeste mensen met kop en schouders boven de rest uitsteekt is Tommy Vercetti, al was het maar om zijn voornaam. De man, ingesproken door bekend acteur Ray Liotta, is het speelbare personage in het zonnige GTA: Vice City. Tommy paste perfect bij het door velen geroemde jaren ‘80 sfeertje van Vice City, en wist met veel humor steeds maar weer de juiste snaar te raken. GTA: Vice City Stories voor de PSP speelt zich wederom in het zonovergoten Vice City af, maar zet Rockstar ditmaal weer zo’n boeiende game neer?

Enkele tijd geleden bracht Rockstar al GTA: Liberty City Stories uit, wat een licht aangepaste stad uit GTA 3 bevatte, met daarin nieuwe missies, personages en verhaallijnen. Met Vice City Stories pakt Rockstar het weer op dezelfde manier aan. Dat betekent dat de stad nog erg veel lijkt op hetgeen we al enkele jaren geleden speelden, wat voor de één oude koek en voor de ander een feest van herkenning is. Ditmaal doorkruis je Vice City overigens wel met een ander persoon; in de plaats van de stoere Tommy heb je nu controle over Victor Vance, de broer van Lance Vance uit het origineel. Helaas is Vic niet een bijzonder veelzeggend persoon en behoort hij tot het type dat het hardst brult niks met drugs te hebben, maar tegelijkertijd hele volksstammen van cocaïne weet te voorzien. Verdere vernieuwing op het gebied van gameplay is de optie om te zwemmen en het kunnen opbouwen van je eigen criminele imperium.

De aloude GTA-formule is ook bij dit deel vrijwel onaangetast gebleven. Je bent vrij om binnen de grenzen van een grote stad te gaan en staan waar je wilt, maar wordt bij het spelen van de verhaallijn weer heel erg bij het handje genomen. Als je wilt kun je dus daadwerkelijk eindeloos door de straten van Vice City scheuren, mensen van het leven beroven en dit ritueel tenslotte beëindigen met vluchten voor de politie. Maar wanneer je daadwerkelijk progressie wilt maken moet je toch echt als vanouds achter elkaar missies afwerken. Het zou misschien eens tijd worden om een stapje verder te gaan in het ‘free-roaming’ genre. Denk aan een game waarin je bijvoorbeeld alle mogelijke criminele activiteiten van begin af aan kunt voorbereiden en uitvoeren, zonder dat je altijd maar opdrachten van anderen aan moet nemen. De veel gehoorde leus \'Een stad waarin je kunt doen en laten wat je wilt\' gaat eigenlijk helemaal niet zo op. Wel heb je de vrijheid om naast de hoofdlijn vele zijpaden te bewandelen. Deze variëren van taxichauffeur spelen tot het molesteren van kleine supermarktjes om zo wat ‘protection money’ te verwerven. Al deze extra activiteiten vormen altijd weer een fundamenteel onderdeel van de GTA-formule, hun aanwezigheid is dan ook een goede zaak.