Marc Ecko's Getting Up: Contents under Pressure

Tom (Pitom)
Er zijn maar weinig games met graffiti als thema. Jet Set Radio (ook wel bekend als Jet Grind Radio), dat zijn debuut maakte op de inmiddels overleden Dreamcast, had graffiti als vooraanstaand gameplay-element. En ook de wat recentere titels uit de Tony Hawk serie bieden je de mogelijkheid om onschuldige muren er aan te laten geloven. Marc Ecko’s Getting Up: Contents Under Pressure is het nieuwste lid van de kleine graffiti familie. Kunst of kitsch?

Je bent Trane, een jongeman uit de pauperwijken van de fictieve stad New Radius. Graffiti spuiten is je lust en je leven. Samen met je blackbook, de bijbel voor iedere graffiti-artiest, beklad je alle denkbare plekken van de stad. Hoewel Getting Up zich perfect leent voor een free-roaming wereld (zoals in GTA), is de stad opgebouwd uit tientallen levels. Zo’n level bevat een aantal verplichte graffiti ‘spots’ die je dient te bekladden met je spuitkunsten. Wanneer je alle verplichte plekken hebt gedaan, kun je weer een stukje verder in het level. Daarnaast zitten de levels ook nog vol met bonus spots, hiermee kun je extra rep-punten vergaren. Met deze punten unlock je allerhande leukigheidjes én een hogere rang in de graffiti wereld, slaat die titel tenminste ook nog ergens op.

De daadwerkelijke gameplay zit ‘m vooral in het bereiken van de spots. Hierbij komen de drie elementen vechten, platform en stealth om de hoek kijken. Bij dit punt gaat Getting Up ook eigenlijk een beetje op de smoel. Ten eerste vraag ik me af of het de bedoeling was van de makers om de graffiti wereld in een kwaad daglicht te stellen, dit omdat je continu geweld moet gebruiken om je spots te bereiken. Daarnaast heb ik zelden zo’n knoppenrammer gespeeld als het vechtsysteem van Getting Up. Er zitten wel wat grijp- en blockmoves in, maar waarom zou je die gebruiken als rammen op driehoek en vierkantje veel effectiever is? Tevens reageert Trane niet zo lekker op de vechtcommando’s die je hem geeft, waardoor je nóg sneller geneigd bent om maar gewoon als een kwijlende vierjarige op die Dualshock 2 te rammen.
Vooral in de latere gedeeltes wordt er van je verwacht stealth te gebruiken, in plaats van je vuisten. Spijtig genoeg zijn deze sluipmissies verschrikkelijk, de mogelijkheden die Trane heeft om ongezien te blijven zijn namelijk een tikkeltje aan de beperkte kant. Langs guards heenkomen is meestal wel aardig te doen (er zijn dan ook wel wat plekjes om je te verschansen), maar vaak is er een graffiti-spot op de route die de guards afleggen. Dit heeft geen spannende gameplay tot gevolg, eerder een situatie waarin je je kunstwerk af moet hebben voordat je knock-out bent geknuppeld.