Burnout Legends

Gameplay
Ja, dat moet kunnen. Burnout is altijd een succes geweest op de consoles. De port naar de handhelds ging in het geval van de PSP vrij goed, bij de DS \'iets\' minder. Neem nou de besturing. De wagens sturen als een natte dweil. Druk je een richting in, dan wordt het signaal per tamtam doorgegeven aan het elektronisch circuit en daarna wordt het met behulp van rooksignalen naar je scherm getransporteerd. Zeker in de langzaamste klasse reageren de wagens extreem langzaam op je commando\'s. Ja, het is een manier om te simuleren dat de handling van een normale wagen minder is dan die van een dikke sportwagen, maar dit slaat nergens op.

Wat nog belabberder is zijn de botsingen met andere auto\'s. Ben je lekker je rondje aan het rijden, opeens lijkt de game het daar niet mee eens te zijn en crash je ongenadig hard waarna je verbijsterd achterblijft. Vaak hoef je maar in de buurt van een obstakel te komen en het gaat al mis. Als je dan een keer wel crasht in de vangrail of botst tegen een andere auto lijkt het alsof je meespeelt in de lotto. De ene keer kom je er genadig vanaf, de andere keer stuiter je bizar over het speelveld. Er valt dus totaal niet te voorspellen wat er gebeuren gaat.

Fun
Goed, racen in de laagste klasse met een hoop tegenstanders zorgt dus voor frustraties op het gebied van besturing en botsingen. Kom je iets verder in de game dan valt de besturing beter te pruimen en zolang je op kop ligt heb je ook niet zoveel last van onverklaarbare botsingen. En waarempel, op dat soort zeldzame momenten valt er een vleugje plezier te bespeuren! Af en toe, als alles meezit, dan is het best leuk om te gamen. Dit soort momenten zijn echter te zeldzaam om flink bij te dragen aan de fun.

Wat alleen fun is door zijn absolute gebrekkigheid is de crash mode. Je kent het wel uit andere delen: in volle vaart race je op een stilstaande file af. Zorgvuldig mik je op die tankauto... raak! Door de ontploffing word je naar de andere kant van de snelweg geslingerd alwaar een major pile-up ontstaat. Nog even je auto een schopje meegeven voor die verdubbelaar en hoera! De chaos is compleet en niet te overzien. Euforie neemt de overhand als je ziet dat de scoreteller boven de 200.000 punten uitraast!

Maar dan Burnout Legends: je start op tweehonderd meter van een kruising. Als een malloot race je op de kruising af. Ha! Een geldbonus. 25...50...100, je kilometerteller gaat als een bezetene te keer. Daar! Een bus! In volle vaart boor je je in de zijkant van de bus! Met een geweldige klap kom je tot stilstand. Maar wat is dit? Blijkbaar ben je tegen de zondagochtend bus aangereden. Achterin de bus boort zich een autootje met een gezinnetje op weg naar de schoonfamilie en hierna is het spektakel afgelopen. De score wordt opgeteld en je komt met moeite aan de 30000 punten. Omdat het blijkbaar nogal moeilijk/veel werk is om een fatsoenlijke hoeveelheid verkeer te genereren is de crashmode werkelijk lachwekkend. Met geluk zie je vier auto\'s rijden waarvan je er met nog meer geluk eentje raakt. Aangezien de crash mode net een van de tofste modes is in Burnout blijft er zo van de game vrij weinig over.

Ongestelde grasmaaiers
Wat blijft er dan nog over, mooie graphics en geluid? Helaas. Als je botst stuitert je auto een beetje in het rond, maar dan wel totaal onvoorpelbaar. Schrik niet als hij opeens door de vangrail schiet, zonder dat er enige schade is aan diezelfde vangrail. Schrik ook niet als je tijdens een crash opeens door je auto heen kunt kijken, af en toe zijn de textures een beetje matig geplakt. Rij je gewoon netjes rechtdoor dan is het allemaal gelukkig nog wel te pruimen. Wat hier misschien dan wel weer goed bij past is het geluid. Dat is namelijk zo ultiem slecht dat ik er nog maar vier woorden en bij hoge uitzondering één smiley aan vuil wil maken: ongestelde grasmaaiers en kutmuziek .