Call of Duty 2
Waarschijnlijk is de Tweede Wereldoorlog het meest voorkomende conflict in games. Infinity Ward wilde dan ook een nieuwe standaard zetten met Call of Duty. Dit is ze zeer zeker gelukt, want het origineel kreeg lovende kritieken vanwege de zeer intense sfeer die in de game zat. Reden genoeg om een vervolg te bouwen dat natuurlijk minstens net zo goed moest zijn. Twee jaar later was het dan zo ver, Call of Duty 2 was af en kwam eerst uit op de PC en zou vervolgens een launchgame zijn voor de Xbox 360.
Call of Duty 2 voert je terug naar de frontlinies van de geallieerden en je zult spelen met de Russen, Amerikanen en Engelsen. Met de Russen ga je vooral aan de gang in hun eigen koude moederland, met de Engelsen Rommel klop geven in de woestijn en met de Amerikanen ga je een paar stukken van Europa heroveren. Je speelt dus in drie heel verschillende settings en dit geeft de nodige variatie aan de game. Je missies in deze gebieden zullen verschillen van het veroveren van een heuvel tot het repareren van een communicatie-lijn en de Duitsers afhouden totdat de versterking arriveert. De verschillen tussen de missies zijn erg leuk en beter uitgewerkt dan in het eerste deel.
Een missie behaal je natuurlijk niet alleen, want alleen Rambo kan oorlogen in zijn eentje winnen. Je hebt in je kielzog een hele troep soldaten die ook af en toe wat Duitsers af zullen knallen en een deur zullen intrappen. Veel meer dan dat moet je niet van ze verwachten, want al het zware werk zul je toch echt zelf moeten doen. Het liefste schieten je maten een paar keer mis en gaan ze dan een beetje schuilen, totdat jij wat verder bent opgerukt om je vervolgens te volgen en dan eens een keertje raak te gaan schieten. Dit is eigenlijk ook waar je de meeste van je tijd mee bezig bent. Je rukt op, je gaat schuilen, knalt wat Duitsers af en rukt weer verder op en je teamgenoten zullen je altijd braaf blijven volgen.
Het oprukken door de straten van kapot geschoten steden gaat in de meeste levels gewoon door een pad te volgen en zo al je doelen stuk voor stuk te behalen. Het is dus nogal lineair. De andere paden zijn meestal geblokkeerd door mijnenvelden, prikkeldraad en willekeurige troep. Het komt ook wel eens voor dat je heel even vast komt te zitten, omdat het pad niet geheel logisch is. Dan moet je opeens door een deur van een gebouw om er vervolgens weer aan de achterkant uit te lopen om zo langs de versperring te komen. Er zijn gelukkig ook levels waar je minder bent gebonden aan een bepaald pad en de Duitsers kan omsingelen naar je eigen smaak, helaas zijn dit er niet zoveel. Het grote voordeel van deze vaste paden is dat het veel ruimte geeft voor de ontwikkelaars om scripted events te gebruiken. Dit zijn vaste gebeurtenissen die zich voltrekken, zodra je bij een bepaald punt bent. Zo zul je soms opeens een tank door de muurzien komen of zie je je maten van een touw afgeschoten worden. Deze momenten maken de actie het net iets intenser.
De echte intensiteit van een oorlog komt natuurlijk door de totale chaos die er heerst. Kogels zullen constant om je oren vliegen en overal hoor je mannen om je heen schreeuwen terwijl de granaten gevaarlijk dichtbij je voeten exploderen. Je kameraden zullen ook bij bosjes vallen door de kogelregens uit de lopen van kruppstahl. Gelukkig kun jij wel meer dan een kogel opvangen. Je hebt in tegenstelling tot de meeste first person shooters geen levensbalk. Als je geraakt wordt dan worden de randen je van scherm rood en hoor je je hart bonzen. Het is dan tijd om even dekking te zoeken en eventjes te wachten, totdat het scherm weer normaal is en je je weg kunt vervolgen. Zo zul je dus honderden kogels kunnen absorberen, zonder dat je ook maar één keer doodgaat. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad hoe minder kogels je kunt absorberen, voordat je scherm rood wordt en die volgende fatale kogel zich een weg door je lijf baant.