The Suffering: Ties That Bind

Tom (Pitom)
Heb je het eerste deel van The Suffering gespeeld? Familieman Torque had in een raadselachtige opwelling zijn gezin omgebracht. Dat was geen bewonderenswaardige daad, zeer zeker niet. Het werd zelfs dermate afgekeurd dat ze hem naar een gevangeniseiland hadden gestuurd. Aldaar aangekomen zat Torque in zijn cel te wachten op zijn executie. Een executie bleef echter uit. In plaats daarvan brak de pleuris uit in dit grote complex der gevang. De meest afschuwelijk ogende monsters waren op geheel eigen wijze aan het huishouden. In andere woorden: ze moordden het hele huis van bewaring uit, en een duivels avontuur begon. Gelukkig wist Torque uiteindelijk zonder al te veel kleerscheuren van het eiland te ontsnappen, dit is dan gelijk het punt waar Ties that Bind begint.

Indien je de savegame van het eerste deel op je memory card hebt staan, zul je een begin krijgen dat inspeelt op het feit dat je deel 1 al kent. Natuurlijk zijn er een heleboel mensen die dat niet hebben. In dat geval begin je met een flashback level waarin je ziet wat er fout ging in de gevangenis, vernuftig bedacht. Na dit level, dat goed als een tutorial fungeert, begint het spel pas echt. Torque is aangekomen in de stad Baltimore, waar het ook niet helemaal koek en ei meer is. De gedrochten die we voorheen alleen nog maar in de gevangenis tegenkwamen zijn nu namelijk de hele stad aan het vernielen. Als dat maar goed gaat...

De gevangenis heeft dus plaatsgemaakt voor een stad. Voor de rest is er echter bitter weinig veranderd ten opzichte van het eerste deel, en dat is dan ook meteen het grootste minpunt van deze game. Het is nog steeds de lineaire horror shooter. De stad geeft wel een iets opener gevoel, maar als twee van de drie wegen worden geblokkeerd door brandende auto\'s, is het nog steeds net zo lineair als een lange rechte gang.
Het is nog steeds de bedoeling dat je van punt A naar B geraakt, onderweg moet je dan (veelal) grote groepen vijanden het loodje laten leggen. Dit zijn zowel monsters als soldaten. De eerste paar keren dat je je opponenten neerhaalt voelen best goed. Echter, naarmate je steeds vaker oog in oog komt te staan met dezelfde irritante schepsels der verschrikking, zal het veel meer gaan vervelen. De vijanden geven je ook helemaal niet het opgejaagde gevoel van Resident Evil 4. Waar bij Resident Evil 4 je hartslag wel eens met vijftig werd verhoogd omdat je ineens oog in oog stond met een dorpsgek inclusief hooivork, slaak je hier een diepe zucht, alvorens je de zoveelste vijand om zeep helpt.