Eric Young's Squad Assault: Westfront
Squad Assault lijkt voor een groot gedeelte op de Close Combat reeks. Dat betekent in feite dat je meer van een sim dan van een game kan spreken. Squad Assault is namelijk erg, erg moeilijk. Nu is er niks mis met moeilijke games, maar bij Squad Assault durf ik te stellen dat de moeilijkheidsgraad zodanig is dat de game voor 95% van de gamers niet leuk is om te spelen.
Het hoofdscherm biedt singleplayer, multiplayer, een editor en options aan. De options zijn, in deze tijden van grafisch geweld, een lachertje. Het spel mag wel 3d zijn, maar daar is ook alles mee gezegd. Squad Assault ziet er voor een huidige game namelijk erg slecht uit, en de options bieden je dus niet eens de simpele mogelijkheid de resolutie aan te passen. Hetzelfde geldt voor het geluid: geavanceerde 3d geluiden of iets in die geest ontbreken volledig. Aan de andere kant zijn de systeemeisen dan weer extreem laag.
De singleplayer geeft je de keuze om battles, campaigns en operations te spelen. Het grote verschil is dat een battle te vergelijken is met skirmish: je speelt één potje, je wint of verliest, en klaar. Bij een campaign en/of operation speel je meerdere gevechten achter elkaar en is het de bedoeling dat je de soldaten onder je hoede goed behandelt en de juiste dingen laat doen: een dode soldaat kan niet meer gebruikt worden en kan dus voor problemen zorgen. Het is mogelijk om de moeilijkheidsgraad in te stellen door bepaalde opties wel of niet te gebruiken, zoals het zien van de vijandelijke troepen op de kaart, enzovoorts. Mijn opinie is dat het allemaal bitter weinig uitmaakt: ook met dat soort opties aan blijft het spel enorm lastig. Overigens zijn alle gevechten wel historisch verantwoord. Zo valt Gold Beach na te spelen, Operation Market Garden is te spelen en je kan bijvoorbeeld ook de volledige campaign van Easy Company spelen, de jongens van de wereldberoemde TV serie Band of Brothers.
Het klinkt leuk, toegegeven, maar het spelen is niet leuk. Zodra je een unit aanklikt verschijnt er een menu met opties boven zijn hoofd. De opties bestaan uit “March”, “Hide”, “Assault”, enzovoorts. Zodra je echter op marcheren klikt laat het spel direct zien dat het een sim is: je manschappen lopen namelijk niet harder dan ze in het echt zouden doen. En omdat de maps best groot zijn zit je gewoon te wachten tot ze op hun plek zijn. Ik zal het nog sterker vertellen: ik had het spel op mijn laptop staan en dacht dat het daarom zo langzaam draaide. Helaas bleek dat niet het geval te zijn en blijkt op mijn nieuwe PC het spel net zo langzaam te spelen. De manschappen doen vaak niet wat jij hebt bevolen wat ze moeten doen. Zo moet je een soldaat meerdere malen de opdracht geven om op een plek te gaan staan, want hij gaat rustig 20 meter van de plek waar jij had bevolen dat hij moest staan lanterfanten. Mocht je vijandelijke soldaten tegenkomen en je onderneemt geen adequate actie kan je het vergeten. Je manschappen gaan namelijk makkelijk dood, terwijl de Duitsers (zo lijkt het) een stuk moeilijker neergaan. Tactisch denken dus, alleen door de traagheid en de bevelen die niet altijd even goed worden uitgevoerd is het tactisch opstellen van je leger een regelrechte ramp.