Without Warning

Terroristen en hun bijbehorende terroristen-acties zijn erg populair in het FPS-genre. Van Ubisoft is natuurlijk de Rainbow Six-serie erg bekend en Capcom probeert nu ook een duit in het zakje te doen met Without Warning. Is het spel een waardevolle toevoeging voor het subgenre, of kun je er beter ver vandaan blijven? Dat lees je in deze review.

Het verhaal is redelijk magertjes. Een terroristische organisatie heeft de Peterson-Daniels-fabriek, die enkele kilometers buiten het centrum van een grote stad ligt, bestormd. De terroristen hebben tientallen werknemers gegijzeld en de beveiliging naar hun hand gezet. De terroristen dreigen de fabriek op te blazen en daarmee een grote ramp te veroorzaken die vele mensenlevens zal kosten en het milieu enorme schade toe zal brengen. Omdat de overheid geen grote aanval op het gebouw kan doen heeft het leger een speciale troepenmacht samengesteld die de fabriek moet infiltreren en de terroristen uit moet schakelen.

Het spel begint om acht uur ’s avonds. Bij de meeste spellen zou dit niet echt van belang zijn, maar bij Without Warning is dat anders. Er zijn zes speelbare personages betrokken bij het conflict en elk van hen is tegelijkertijd bezig met een actie. Je speelt de personages om de beurt, waarbij ook de tijd van belang is. Je begint bijvoorbeeld met de soldaat Kyle Rivers om acht uur met het binnen gaan van de fabriek, maar enkele missies later speel je de typiste Tanya Shaw die uit de fabriek probeert te ontsnappen, ook om acht uur. De verhaallijnen lopen een beetje door elkaar heen, maar overlappen soms ook gedeeltelijk. Als je met het ene personage om kwart over tien de stroom weer aanzet, dan zul je dit, als je met een ander personage ook om kwart over tien speelt, merken. Soms kun je ook het vuurgevecht waar het ene personage om een bepaalde tijd bij betrokken is, zien in de verte als je met een ander personage speelt. Je voelt dat de verschillende personages zich allemaal in hetzelfde gebouw verstoppen en dat het geheel één verhaal is, en niet zes losse verhalen, hoewel het hier af en toe wel iets van weg heeft. Het tijdslijn-effect is erg leuk bedacht, maar helaas voelt het toch niet echt als een natuurlijk onderdeel van het spel. Indien je een bepaalde missie niet haalt, zul je deze over en over moeten spelen om verder te kunnen komen in het spel; het naar eigen keuze overschakelen naar een ander personage met de bijbehorende verhaallijn is niet mogelijk.

Tussen de zes personages zitten een aantal verschillen in de gameplay. Bij de drie soldaten gaat het voornamelijk om de standaard schiet-activiteiten, maar bij de typiste komt er een stealth-element om de hoek kijken. De bewaker daarentegen is op zoek naar zijn vriend en schiet daarbij de terroristen een voor een neer, terwijl de journalist tenslotte de mooiste plaatjes wil schieten voor het TV-verslag. Elk personage heeft zijn eigen wapens die niet gewisseld kunnen worden. Helaas zijn deze wapens een beetje uit balans. Eds shotgun richt bijvoorbeeld niet zoveel aan terwijl Daves pistool erg krachtig is. In het spel komen ook kleine mini-games voor die bekend zijn uit andere spellen. Zo zul je bepaalde sloten open moeten breken op een soortgelijke manier als in Splinter Cell. Helaas zijn deze mini-games erg traag en steeds hetzelfde en ligt de focus in het spel duidelijk op het schieten.

Helaas is dit schieten ook al niet erg goed uitgewerkt. Er wordt gebruik gemaakt van een lock-on targeting systeem dat niet goed werkt. Hoewel je bepaalde terroristen die ver weg staan wel kun targetten, is het onmogelijk om hen te raken terwijl zij jou wel kunnen raken. Het schieten zonder lock-on is ook niet goed uitgewerkt. Als je je vijand perfect in het vizier hebt, dan zul je vaak nog mis schieten en een pilaar in de buurt raken. Dit komt doordat de camera zelf vaak niet erg meewerkt en erg onhandig is geplaatst.