Tim Burton's The Nightmare Before Christmas
Eerst wordt kort uitgelegd hoe je je wapen, de zogenaamde \'Soul Robber\', kan gebruiken. Dan komt meteen een bossfight waarmee je Oogie de stad uit moet sturen zodat jij de orde kunt herstellen. Na wat gebuttonbash en een minigame, waarin je volgens het ritme van een van de sfeervolle tracks op knoppen moet drukken, verdwijnt Oogie en kan het spel beginnen.
We skippen even door naar zo\'n twee à drie uur later in de game. \"This is Halloween\", je weet wel, dat nummer dat je altijd zo fantastisch vond, spookt door je hoofd. Nadat het refrein een uur lang op een loop heeft gestaan klinkt het niet zo geweldig meer. Soul Robber! Soul Robber! Galmt het in je hoofd. Wáárom moest Jack dat zo nodig zeggen bij elke klap die hij met zijn wapen uitdeelde? Het begon als een kleine irritatie, maar nu zul je dagenlang aan nachtmerries vast zitten. Je zit nu bij de zoveelste vijand, maar alle gevechten voelen hetzelfde. Alsmaar blijven buttonbashen, Soul Robber! Soul Robber! Gefrustreerd door de vaste camera waardoor je geen overzicht hebt en eindeloos respawnende vijanden gooi je de controller door je gloednieuwe HDTV die je alvast als voorbereiding op de next-gen consoles had gekocht.
Tot zover een korte impressie van het spelen van Tim Burton\'s The Nightmare Before Christmas. Uiteraard is dit enigszins overdreven, maar de game is weldegelijk erg frustrerend. Aan de ene kant zijn de puzzels erg standaard (vraag advies aan personage, zoek sleutel, open poort, repeat), maar soms kan je iets echt niet vinden, onder andere door de vaste camera die je zelf niet kan bedienen en dingen op die manier soms lijkt te \'verbergen\'. Zo zullen veel mensen alleen hierdoor al snel ophouden met spelen. Bovendien wordt de game gauw herhaaldelijk; gevechten zijn bijna altijd hetzelfde. Alleen een eindbaas vormt af en toe een welkome afwisseling. De laatste grote frustratie is het feit dat je regelmatig dood zult gaan. Nou is dit in principe geen groot probleem, maar dat wordt het wel als je meteen weer aan het begin van het hoofdstuk wordt gezet. Tot ziens vijftien minuten van mijn kostbare tijd.
Grafisch gezien doet de game niet onder voor de meeste PS2-games van deze tijd. Niet alleen zijn de beelden scherp en duidelijk, vooral het sfeerbeeld wordt, net als in de film, fantastisch neergezet. Bij het binnenkomen van elk nieuw dorpje is het weer een genot om te zien wat de makers ervan hebben gemaakt. Dit duurt uiteraard slechts totdat de gameplay daadwerkelijk begint en alles downhill gaat.