Film: Street Fighter: The Legend of Chun-Li
Allereerst dient opgemerkt te worden dat van alle genres die de gamesindustrie rijk is, een fighting-game zich misschien wel het allerminst leent voor een verfilming. Ten eerste blinken deze games van zichzelf al niet bepaald uit in een diepgaand verhaal, als dat überhaupt al aanwezig is. Ten tweede is de essentie van de game – louter 1 vs. 1 gevechten – onvertaalbaar naar film. Aan de makers dus de ondankbare taak om een film te maken die enerzijds filmtechnisch gezien in orde is, maar anderzijds ook de gamers tevreden houdt door de film te laten aansluiten op de gameserie.
Om dat te kunnen bewerkstelligen heeft men een typisch Hollywood-achtig verhaal bedacht, waarin her en der wat personages uit de game om te hoek komen kijken. De film vertelt het verhaal van Chun-li, een jonge vrouw die op zoek gaat naar haar ontvoerde vader. Al gauw ontdekt ze dat er een criminele organisatie verantwoordelijk is voor deze ontvoering. Deze organisatie, Shadaloo genaamd, blijkt snodere plannen te hebben dan enkel het kidnappen van Chun-Li’s vader. Reden genoeg voor Chun-Li, alsook voor het vulgaire politie-duo Nash en Maya, om deze bende trachten te ontmantelen.
Het verhaal staat zo ongeveer gelijk aan het niveau van een verveelde middelbare scholier die voor zijn CKV-leraar een filmscript moet schrijven. Niet alleen is het zo clichématig als maar zijn kan, ook de verdere uitwerking is op zijn zachtst gezegd beneden alle peil te noemen. De samenhang ontbreekt behoorlijk, waardoor je voor een groot deel van de tijd met een ‘het zal wel’-gevoel de film gadeslaat. De toch al cheesy dialogen worden verder verrijkt met one-liners die in ieder geval het amusementsgehalte van de film nog wat op weten te krikken. Of dat de bedoeling was van de makers betwijfel ik.
Hoe negatief bovenstaande kritiek ook mag klinken, juist bij een film als deze hoeft een slecht verhaal de algehele film nog niet de das om te doen. Street Fighter zou immers moeten uitblinken in fervente vechtpartijen, waarbij je als martial arts-fanaat helemaal uit je dak gaat. Echter, wat het vangnet van de film had kunnen zijn blijkt het ondergeschoven kindje. Er wordt veel meer geouwehoerd dan gevochten; en de knokpartijen die er zijn, zijn geenszins spectaculair. Hoewel er weinig mis is met de moves van de acteurs, zijn het toch de goedkope special-effects (niveau Windows Movie Maker) die het meest opvallen. Een kleine tip voor de makers: er is meer nodig dan slow-motion en chaotisch camerawerk om een gevecht spectaculair in beeld te brengen.
Gelukkig zijn er wel een paar positieve dingen te melden, waarvan ik vooral de omgevingen niet onbenoemd wil laten. Zowel de decors als de buitenomgevingen zijn uitermate sfeervol en ademen een onvervalste Aziatische ambiance uit. Wanneer Chun-Li door de sloppenwijken van Bangkok trekt voel je gewoon de verpaupering aldaar. Daarnaast is ook met de prestaties van de acteurs niets mis. Helaas leggen de mindere elementen van de film zoveel beperkingen op, dat deze pluspunten niet tot hun recht kunnen komen.
Terugkomend op de beginvraag, kan gesteld worden dat Street Fighter een bevestiging vormt op de stelling dat de conversie van game naar film veelal narigheid tot gevolg heeft. Zelfs liefhebbers van de game zou ik deze film niet aanraden. De enige verbinding met het spel wordt gevormd door de overeenkomstige namen van personages, maar verwacht verder niet dat de game enige eer aan wordt gedaan.
Label: Independent Films Releasedatum: 7 mei Kijkwijzer:
Waardering Film:
Kijk voor meer films en dvd's in Film, Tv & Radio.