CD: The Moi Non Plus - The Moi Non Plus
mu·ziek de; v 1. geluid, voortgebracht door de menselijke stem of door instrumenten omwille van (de schoonheid van) dat geluid zelf.
Die schoonheid kan ieder voor zich bepalen uiteraard, maar persoonlijk hecht ik nogal wat waarde aan melodie, structuur en muzikale kundigheid. En dan kom je als recensist vrij bedrogen uit als je een cd op de mat krijgt van een noiserock duo uit Amsterdam, zelfs als je snoeiharde gitaren en beukende drums normaliter wel erg kan waarderen.
Het gaat hier om The Moi Non Plus, een aanwinst op het label Subbacultcha. Het duo bedient zich op het self-titled album grotendeels van drums en gitaren om zoveel mogelijk herrie te creëren. Vanaf de opener 'Ha Ha Ha' wordt je overspoeld door chaotische, pompende en stekelige kanonnades van riffs en schelle percussie. Over deze wanordelijke muur van geluid springen de repeterende teksten als plaagstootjes er bovenuit. Iets meer dan twee minuten stuurloze wanorde vervolgt zich in nog meer wanorde en noise. 'Jil Sander makes your eyes black' eindigt met een venijnige schreeuwsessie om de kracht nog meer bij te zetten.
Bij 'I Lie' en 'I've Got The Heart' trapt het duo even op de rem en komt door het instrumentale karakter een stuk opgeruimder over, een rustpuntje op een grotendeels snoeiharde plaat. Live komt zo'n divergente bak herrie nog wel uit de verf en kan de show overrompelend zijn, op cd is het echter de ideale manier om je buren te pesten. Als een spin op XTC creëren Leon Caren en Bas Morsch een web waarin, behalve herhalende feiten, nauwelijks herkenningspunten of structuur zit. Fragmentarisch, autistisch en onstuimig dienen de kale en schelle 'composities' zich als een vuursalvo aan.
Persoonlijk vind ik het drie keer niks, muzikaal gezien is het een kwestie van herhaaldelijk herrie uit je instrumenten slaan en qua inventiviteit is het ook niet hoogstaand. Het trucje van oeverloos je noise-rariteitenkabinet herhalen in een track wordt hier wel erg vaak gebruikt. Er zijn vast mensen die hier helemaal op los kunnen, zelfs op cd. Maar goed, er zijn ook mensen die het schilderij Who's afraid of red, yellow and blue prachtig vinden en er miljoenen voor neer zouden tellen of mensen die naar de Toppers gaan, die snap ik ook niet. Het bestaansrecht van subjectieve meningen is de kracht waardoor kunst zo divers kan zijn. Voor mij krijgt het één ster voor de moeite, maar mocht je er anders over denken, probeer dan aan mij en/of de andere lezers uit te leggen waarom dit bij jou wel aan slaat.
Label: Subbacultcha Datum: Oktober 2008 Waardering:
