CD: Woven Hand - Ten Stones
Met het geloof fier in het vaandel wapperend, trekt hij ten strijde, trots en vol passie. Edwards maakte zijn faam als "doomsday"-muzikant bij Sixteen Horsepower, maar zet ook solo zijn gitzwarte handtekening onder het apocalyptische schouwspel neer. Onder de noemer Woven Hand predikt Edwards zijn gedachtegoed. In zeven jaar bracht hij zeven eigen testamenten uit, waarvan Ten Stones zijn nieuwe testament is.
Gedreven bezetenheid grijpt je meteen naar de keel met de opener 'The Beautiful Axe'. Donkerder, ruiger en puntiger dan zijn voorafgaande werken ontvouwt zich een album dat tot zijn beste hoort. Het tempo ligt afwisselend wat hoger en refereert dan zelfs aan Sixteen Horsepower (al zijn de donderwolken bij Woven Hand toch enkele tinten donkerder). Als een teruggetrokken en licht schizofrene troubadour zuigt Edwards je zijn eigen "Goddelijke Komedie" in. Hel, vagevuur en paradijs worden bezongen op een manier die we al jaren gewend zijn van hem. De intensiteit maakt hier het verschil, niet de zwartgalligheid. David Eugene Edwards op zijn best, maar zoals altijd kent deze werkwijze ook een keerzijde. De songstructuren worden overschaduwd door de immense spanningsboog die bijna de hele plaat gespannen blijft. De rustpauzes tussen de tracks door zijn om even in- en uit te ademen, maar daarna moet je mee met de vortex die Woven Hand aanroept. En dat is niet voor iedereen weggelegd. Liefhebbers van Edwards' donkerste momenten zullen hier echter voor in de rij staan.
Label: Sounds Famylre Datum: September 2008 Waardering:
