Film: In Bruges
De film volgt Colin Farrell en Brendon Gleeson als de twee Ierse huurmoordenaars Ray en Ken. Na een opdracht worden ze door hun baas Harry Watters (een geniale Ralph Fiennes) om onbekende redenen naar het pittoreske Brugge gestuurd. Terwijl Ken als een ware toerist geniet van de Middeleeuwse stad die met Amsterdam vecht om de bijnaam 'Venetie van het Noorden', wil Ray zo snel mogelijk terug naar Groot-Brittannië. Iets aan de laatste moord zit hem duidelijk dwars, wat voor de nodige wrijving tussen de twee 'hitmans' zorgt. Ray zet het op een zuipen en versiert een schone Vlaamse drugsdealer. Ken vermaakt zich met de gotische architectuur en de Vlaamse cultuur, maar ziet ook in dat zijn jonge collega achtervolgd wordt door zijn mislukte debuut in de wereld van hurmoodernaars.
Wat In Bruges zo boeiend maakt, is niet alleen het sterke verhaal dat continu verrast en gedurende de hele film de spanning erin houdt, of alleen de surrealistische scènes die tot de meest komische van de afgelopen jaren mogen worden gerekend. Het is de perfecte synergie tussen deze twee elementen, die In Bruges uitzonderlijk goed maakt. Uitzonderlijk ook omdat die samenwerking in eigenlijk elke donkere komedie lijkt te ontbreken. De plot is vaak ondergeschikt aan de humor en door het absurdistische karakter is de geloofwaardigheid ook meestal zo ver te zoeken dat je enkel wacht op de volgende grap, het einde doet er meestal niet meer toe. Maar McDonagh blijkt een begaafd verteller te zijn, want ondanks bizarre ontmoetingen met een Amerikaanse dwergacteur, Nederlandse prostituees en de nu al legendarische Harry Watters, blijf je benieuwd wat er nu precies is mis gegaan bij de eerste opdracht van Ray en wie de fatale eindstrijd zal overleven.
Het is niet voor niks dat de twee professionele moordenaars tijdens een toeristisch uitstapje een schilderij van de Hollandse grootmeester Jeroen Bosch bespreken. Wie een beetje bekend is met het werk van de schilder uit de 16e eeuw, zal de overeenkomsten meteen herkennen. Bosch richtte zich eigenlijk op de zonde, het menselijke falen. De mensen in de schilderijen van Bosch waren kwaadaardig, dwaas en het ontbrak ze vaak aan enige moraal. Ook In Bruges gaat logischerwijs over zonde en boetedoening, hel en verdoemenis. Zoals Ray zegt: “ Maybe that's what hell is, an entire eternity spent in fucking Bruges.” Maar net als Bosch portretteert McDonagh zijn personages op zo'n fantasievolle wijze en plaatst hij ze in de meest absurdistische taferelen, dat ondanks de zware moraal en de pikzwarte achtergrond, de toeschouwer niets anders kan doen dan er hartelijk om lachen en zich verwonderen over het bizarre kunstwerk.
Misschien draaft McDonagh het absurdistische aan het eind net iets te voor door, waardoor sommigen toch met een nare nasmaak achter zullen blijven. Toch zal In Bruges een van de leukste films zijn die je dit jaar in de bioscoop (filmhuis) kunt bewonderen en mag het met recht verplichte kost genoemd worden voor de liefhebber van de zwarte komedie. Maar een film met zulke geweldige dialogen, briljante acteerprestaties (wie had gedacht dat Colin Farrell zo grappig zou kunnen zijn?) en een boeiend verhaal verdient eigenlijk een miljoenenpubliek. En omdat ik er gewoon geen genoeg van kan krijgen, als afsluiter een van de vele geniale dialogen die de film rijk is:
Ken: We shall strike a balance between culture and fun.
Ray: Somehow I believe, Ken, that the balance shall tip in the favor of culture, like a big fat fucking retarded fucking black girl on a see-saw opposite...a dwarf.
Label: Universal Pictures Releasedatum: 26 juni 2008
Kijkwijzer:
Waardering film: 
