CD: Scott Matthew - Self Titled

Joost Melis (Pink_Floyd)
De helaas overleden Elliott Smith was in kleine kring al bekend bij de liefhebbers van ingetogen singer-songwriters. Toen een aantal van zijn songs opdook in de fraaie film Good Will Hunting kwam hij echter plots in de schijnwerpers te staan. De man speelde zelfs op de Oscar-uitreiking. Ergens is het jammer dat een muzikant van dergelijke klasse de hulp van een soundtrack nodig had, maar het was goed dat zijn werk breder bekend raakte.


Zal voor Scott Matthew een dergelijk scenario opgaan? Die vraag stel ik me na het beluisteren van diens titelloze album. Enkele van de de elf songs op dit album werden namelijk gebruikt in de film Shortbus. Ja, inderdaad, die film met die expliciete seks. Daar heeft Matthew verder weinig mee te maken, al hoort hij wel duidelijk tot het wat kunstzinnigere deel van New York. De bebaarde zanger hing rond in de entourage van Antony en diens Johnsons en dan kom je al snel in contact met talloze andere muzikanten en vrije zielen.

Op Scott Matthew staat op zich weinig schokkends. Althans, niet in de zin van een complete verrassing. Het is geen speelse folky muziek met Spaanse hippie-invloeden, zoals bij Devendra Banhart. Er is geen gedoe met leuke geluidjes, zoals bij CocoRosie. Evenmin heeft Matthew de bijzonderheidsfactor van een Antony. Dat heeft de man echter helemaal niet nodig. Op deze plaat overtuigt hij zonder opsmuk en zorgt hij voor iets meer dan een half uur rust. Rust in een hectische wereld.

We horen namelijk elf min of meer tijdloze songs, waarin de rustgevende stem van Matthew over de muziek zweeft. Met wat fantasie kan je zijn zang wel vergelijken met die van Antony, omdat er soms ook die trieste snik in voor lijkt te komen. De vergelijking met David Bowie ligt ook wel op de loer. Matthew pendelt van fluisterend tot hoog kwelend, zonder dat hij de luisteraar van zich afkeert. Zijn stem is namelijk warm en troostrijk. Dat past perfect bij de stemmige muziek, waarin piano, strijkinstrumenten, banjo en ukelele opduiken. Matthew zelf streelt ondertussen de gitaar. Chamber music noemen ze dat in het Engels, geloof ik.


Mooie term wel. Want het lijkt inderdaad alsof Matthew in een kamer is gaan zitten, een beetje treurig naar buiten keek en besloot om maar eens wat muziek te gaan maken. De teksten zijn niet altijd vrolijk, maar een echte klaagzang wordt het nooit. Er straalt namelijk een enorme rust vanuit. Ik zei het al, tijdloos. Deze plaat had Scott Matthew ook veertig jaar geleden kunnen maken en vermoedelijk zal het over veertig jaar nog steeds kunnen.

Daarom is dit een album om te koesteren. Songs als 'In The End', 'Amputee', 'Prescription', 'Laziest Lie', 'Ballad Dear' en 'Surgery' onthullen steeds meer hun geheimen en schoonheid. Al gaat dit eigenlijk op voor alle elf de nummers. 'Market Me To Children', heet de laatste. Ik vrees voor Matthew dat de coole kinderen zijn muziek niet gaan kopen, ondanks Shortbus. Of hij het erg vindt? Getuige de regel "Oh the horror" denk ik van niet. Wie deze plaat dan wel moet gaan beluisteren? Wat mij betreft iedereen die een goed stukje rust in de alledaagse hectiek kan waarderen.

Met dank aan methodmich voor de submit!

Label: Glitterhouse Datum: Maart 2008 Waardering: