CD: Gavin DeGraw - s.t.
Na jaren van "practise runs" in restaurants, cafés en clubs in New York verscheen in 2003 het debuutalbum van DeGraw, Chariot. Het geluk stond aan zijn zijde en de succesvolle Amerikaanse TV-serie "One Tree Hill" verkoos 'I Don't Want To Be' tot titeltrack. Dit leverde hem veel naamsbekendheid op in de VS. Vanaf zijn achtste levensjaar beroerde hij al de toetsen van de piano en nam later ook de gitaar ter hande. Hij ontpopte zich tot getalenteerd singer-songwriter, wat bleek aan de hand van de aanstekelijke melodietjes en ritmes op Chariot.
Op de opvolger trekt hij zijn manier van liedjes schrijven door, maar naar eigen zeggen heeft hij er doelbewust voor gekozen het oeuvre op deze plaat meer naar de rock toe te trekken. Na één luisterbeurt weet je echter wel dat dit geen Rock met een hoofdletter is, maar dat DeGraw op een middenweg tussen pop, softrock en soul laveert. Wel vallen wederom de pakkende melodietjes op, die zich met het grootste gemak in de hersenen van de luisteraar nestelen. Gelukkig bestaat het album niet louter uit makkelijk te verteren magnetronmuziek. De onderliggende muzieklijnen komen pas na enkele draaibeurten boven borrelen en maken het geheel tot een interessanter gegeven.
DeGraw's zeurende stemgeluid en het repetitieve karakter van vele composities zullen zeker veel muziekliefhebbers tegen de borst stuiten, zeker als men Chariot al niet kon waarderen. Voor liefhebbers van de eerste plaat is dit echter een prima opvolger, er heeft een duidelijke verandering plaatsgevonden, maar het geluid blijft wel bij de bekende identiteit van DeGraw. Tekstueel is het er wat serieuzer op geworden (al kan je de titel van de eerste single niet erg hoogstaand noemen). Naast deze leadsingle bevat de plaat nog genoeg kandidaten voor nog wat top40-noteringen. 'We Belong Together' is inmiddels al de titeltrack voor de film Tristan & Isolde. 'Cheated On Me' en 'Medicate The Kids' steken boven het maaiveld uit met hun ietwat rockachtige karakter en zouden nog wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien. 'Young Love' en 'She Holds A Key' zijn de overduidelijke ballads en klinken in vergelijking erg zoetsappig. Vooral doordat het album nergens echt doortrapt ontstaat er na een aantal nummers wel een 'The Calling' of 'Lifehouse' gevoel: het is net iets te hapklaar en geproduceerd om voor lange tijd interessant te blijven.
Label: SonyBMG Datum: Mei 2008 Waardering:
